บุหลันรันตู

แก้วประเสริฐ

          ลมโชยพัดหมู่เมฆาดำคราน้ำฝน
ลอยอลวนเหนือฟากฟ้าด้านทิศใต้
แสงแดดจ้าแผ่ความร้อนกระจายไป
ดูเหมือนคล้ายจะแยกไปในทิศทาง

          บัดเดี๋ยวพลันหันผกวกเวียนกลับ
แสงแดดลับเลือนหายไปมิกระจ่าง
ท้องฟ้าคล้ำดูมืดมิดร้องครวญคราง
ทะเลน้ำมิสร่างซาพาพัดซัดหาดทราย

          น้ำทะเลครวญคลุ้มคลั่งดุจดั่งพิโรธ
เหมือนจะโกรธมาแรมปีมิเหือดหาย
ร่างสาวน้อยในทะเลกระวนกระวาย
วาดเรือลายกอแระหนีมิสู้คลื่นลม

           พลันเกิดคลื่นใหญ่ซัดใส่เรือกอแระเจ้า
ได้ผลักเอาสาวน้อยเรือพลิกหงายล้ม
ร่างน้อยนิดได้สูญหายกลางคลื่นลม
พร้อมเรือจมลอยละล่องท้องทะเลครวญ

          น้ำตาพรากร่วงรินหลั่งหนุ่มน้อยเหน้า
สองแขนเขาโอบรัดร่างสิ้นลมสุดกำสรวล
บุหลันเอ๋ยใจพี่แทบจะขาดตามสุดรัญจวน
ให้นึกหวนทวนความรักแรกครั้งพบกัน

           ต่างหยอกล้อคล้อเคียงเคล้าชมดาวแซมฟ้า
เดือนดาราพร่างพรายกระจายให้สีสันต์
เราต่างให้สัญญารักกันไว้ด้วยใจผูกพัน
นอกจากกรรมนั้นมาพรากรักจากเราไป

           บุหลันเอ๋ยคอยรันตูด้วยช่วยรับรู้จิต
ด้วยพี่คิดจะตามน้องไปทุกแห่งไหน
ในนรกหรือสวรรค์จงรับรู้พี่จะด้นไป
ไกลแค่ไหนเจ้ารอพี่ก่อนนะคนดี

           น้ำตารินหลั่งไหลอุ้มร่างพลางเดินหน้า
มุ่งเข้าหาสู่ท้องทะเลครามงามสดสี
ร่างทั้งสองจมหายไปในท้องแห่งวารี
ปิดตำนานที่รักแท้สาวหนุ่มบุหลันรันตู.   

                        แก้วประเสริฐ.