หัวใจรักสุดรันทด

แก้วประเสริฐ

           ลมโชยพัดใบไม้ร่วงหลุดจากขั้ว
ปลิวไปทั่วเนินสล้างใต้ขุนเขา
ลงสู่แอ่งกระแสธารไหลเบาๆ
ลอยไปเข้าสู่สายน้ำเป็นวังวน

          สาวหญิงหนึ่งนั่งพิงเหลือบโขดหิน
น้ำตารินหลั่งไหลไห้สะอื้นหลายหน
ร่างสะท้านหวั่นไหวคล้ายน้ำในสายชล
คงเป็นคนที่พ่ายรักจนหนักทรวง

          รักเอ๋ยรักรักของเจ้าคงสุดพ่ายรัก
คงช้ำนักเพราะใจรักเจ้าคงติดบ่วง
ชายเจ้าเล่ห์อาศัยลิ้นเสียงหลอกลวง
มัดเป็นห่วงคล้องตัวเจ้าเศร้าอาลัย

           คงเจ็บนักแม่สาวน้อยไร้เดียงสา
เจ้าอ่อนล้าแต่คงปากกล้าได้ปราศรัย
กลับเสือร้ายในกรุงเสียจนใจบรรลัย
เจ้าจึงได้มานั่งเศร้าโศกเสียใจรัญจวน

          อันความรักเจ้ายังอ่อนนักในเมืองหลวง
เขาแกล้งลวงหลอกด้วยคำหวานแล้วเฝ้าหวน
กลับเอาใจห่วงใยเจ้าด้วยเล่ห์ของกระบวน
แมงดาล้วนหลอกลวงด้วยยศฐานะและร่ำรวย

           คงหลงเสน่ห์เล่ห์กลด้วยเสียงหวาน
แล้วผูกพันมัดตัวเจ้าไว้แน่แม่คนสวย
จึงเจ็บช้ำในหัวอกแล้วมานั่งอ่อนระทวย
หายใจระรวยเหมือนคนจะสิ้นพลังกายใจ

           ยังไม่สายเกินไปนะเจ้าแม่น้องสาว
โลกของเรายังมีสะอาดด้วยหัวใจที่แจ่มใส
เจ้าจะมานั่งทอดถอนใจโศกเศร้าอยู่ใยไป
กลับตัวใหม่แล้วค้นคว้ารักแท้เจ้ามีมากมาย

          ตะวันลาลับแล้วยังกลับมาส่องแสง
จันทร์ข้างแรมยังมีวันกลับมาเต็มดวงได้
เสียใยรักจนโศกเศร้ายังมีวันที่ใจแจ่มใส
นับประสาอะไรที่เสียไปจะไม่ได้กลับคืนมา. 

                      แก้วประเสริฐ.