กรรณิการ์

ผู้เฒ่า

สุริโยอับแสงอ่อนแรงฉาย
         ค่อยค่อยหายลับลาฟ้าสลัว
         รัตติกาลกรายหาอุรารัว
         รายรอบตัวความมืดช่างชืดเย็น
                 เจ้าเรไรกรีดร่ำรำพันเสียง
         เป็นคู่เคียงเพียงหนึ่งที่พึงเห็น
        จมภวังค์ดุจเดิมดั่งเริ่มเป็น
        ผู้ลำเค็ญอีกคราไร้ค่ามอง
                เพียงลมแผ่วต้องกายมิวายหวั่น
        ร่วงสวรรค์ขาดชู้เป็นคู่สอง
        เหลือแต่ซากวิญญาน้ำตานอง
       ลมสนองผิวกายยังอายลม
                รวยระรินกลิ่นใดทำให้หอม
       คล้ายเคยดอมเคล้ากลิ่นแล้วสิ้นขม
       แต่ห่างหายสายตาไม่มาชม
      เพราะมัวดมกุหลาบแดงแสลงใจ
              หอมเจ้าดอกกรรณิการ์เคยลาลับ
     โสตสดับกลับหวนจะทวนไหว
     ผิดไปแล้วขาดเขลาเจ้าอภัย
     แม้วันใหม่สิ้นลมก็สมควร
            หอมเจ้าเอยดอกนี้กรรณิการ์
    เพียงน้ำตาคราบนิดยามคิดหวล
    กรรมสนองบาปหนาย้อนมาทวน
    สุดกำสรวลความเก่า.ยังเฝ้าจำ.@				
comments powered by Disqus
  • อัลมิตรา

    6 มิถุนายน 2547 22:45 น. - comment id 281181

    แนะนำหรือคะ.. เอ .. ไม่กล้าแนะนำค่ะ เพราะสิ่งที่คุณผู้เฒ่าเขียน เป็นสิ่งที่อัลมิตราไม่ค่อยรู้เลย เช่นเรื่องต้นไม้ เรื่องก่อสร้าง ..
    
    คุณผู้เฒ่า เคยมองภาพสะท้อนจากแอ่งน้ำ ที่เราก้มมองไป เห็นเป็นท้องฟ้า ทั้งที่แอ่งน้ำตื้นๆ ปลายเท้าเขย่งพ้น แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่กล้าสืบเท้าไปที่แอ่งน้ำนั้น .. กลัวจะจมหาย ดูเหมือนลึกมาก .. ประมาณนี้ เคยเป็นไหมคะ เมื่อเด็ก ..
    
    
  • ..ยาสีฟัน..

    6 มิถุนายน 2547 22:56 น. - comment id 281187

    แวะมาทักครับ....
  • ผู้หญิงไร้เงา

    6 มิถุนายน 2547 23:00 น. - comment id 281189

    กลอนไพเราะมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ ชอบจัง ชื่นชมในผลงานเสมอนะค่ะ  ส่วนคำแนะนำ ผู้หญิงไร้เงาคงไม่มีความสามารถแนะนำผู้เฒ่าหรอกค่ะ เพียงแต่หากกลับกันถ้ามีอะไรจะแนะนำผู้หญิงไร้เงา ผู้หญิงไร้เงาก็ยินดีรับฟังนะค่ะ
  • 4264

    6 มิถุนายน 2547 23:33 น. - comment id 281212

    ..^_^..
  • ชูรส

    6 มิถุนายน 2547 23:48 น. - comment id 281219

    กรรณิการ์ยามนี้ที่หอมชื่น
    กลิ่นรวยรื่นลอยลมสมถวิล
    ยิ่งดึกยิ่งหอมเย็นเป็นอาจิณ
    หลงใหลกลิ่นกรรณิการ์ทุกราตรี
  • เรไร

    7 มิถุนายน 2547 01:45 น. - comment id 281280

    หวมกลิ่นหวลอดีตที่กรีดใจ
    เคยเฝ้าใฝ่ในกลิ่นที่เย้ายวน
    จำในใจรักนี้ที่เรรวน
    หอมกลิ่นป่วนปวดใจที่ไม่ลืม
    @@@@@@@@@@@@
    ชอบครับ
  • ketana

    7 มิถุนายน 2547 02:25 น. - comment id 281281

    เรื่องที่เศร้าผมว่ามัน
    คืองานกวีของชีวิต ครับ
    อ่านแล้วสะกิดแผลเก่าให้เปิดออกเลย
  • rain..

    7 มิถุนายน 2547 05:39 น. - comment id 281296

    เรน..อรุณสวัสดิ์.. นะคะ..
  • ฤกษ์(ไม่ได้ล๊อกอิน)

    7 มิถุนายน 2547 07:20 น. - comment id 281315

    แวะมาชื่นชมกลิ่นกรรณิการ์..อิอิ น่าจะมีกลิ่นใบชุมเห็ดเทศย่างไฟชงน้ำร้อนด้วยนะ อิอิ คนเฒ่าเขาชอบกันมิใช่รึ อิอิ
  • เมกกะ

    7 มิถุนายน 2547 10:13 น. - comment id 281342

    http://music.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=213
    
    สวัสดียามเช้าครับ  ท่านผู้เฒ่า
    สุข...สดชื่น...แจ่มใส...เบิกบานทั้งวันนะครับ
    เมกไปทำงานก่อนครับ     บาย
  • ลี่...ผู้มาเยือน

    8 มิถุนายน 2547 13:32 น. - comment id 281892

    กลอนเศร้ามากจังค่ะ ...
    นั่นหมายถึงคุณผู้เฒ่าแต่งได้จับใจมาก  จึงรู้สึกเศร้าได้มากขนาดนั้น...
    
    ชื่นชมมากๆ ค่ะ...
    ..........................................................................................................
  • ผู้เฒ่า...โง่งม

    8 มิถุนายน 2547 21:51 น. - comment id 282091

    ขอบคุณทุกท่าน ที่เข้ามาเยี่ยมเยียน...
    
    ขอบให้ทุกท่านโชคดีมีความสุข สวัสดีครับ..
  • ชัยชนะ

    9 มิถุนายน 2547 05:57 น. - comment id 282195

    กรรณิการ์ มากระทบ ทวนความหลัง
    คิดเมื่อครั้งคลอเคล้าเราทั้งสอง
    คุ่ดำเนิน เพลินชี้ชม สุขสมปอง
    มาบัดนี้ มีแต่หมอง น้องไม่แล
    
    มาช้าไปนิดเรือติดไปหน่อย พึ่งแวะมาจากชมโฉมสาวลาวครับ
    

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน