หน้าส่วนตัว
ท่วงทำนองชีวิตลิขิตสร้าง
สรรพสิ่งเลือนร้างตามเหตุผล
เกิดแล้วดับลับหายคล้ายวังวน
ก่อนหลุดพ้นเลือนลับชั่วกัปกาล
เฉกราตรีแม้เหน็บหนาวยาวนานนัก
ยังทายทักแสงอุ่นอรุณฉาน
ตะวันเคลื่อนเดือนลับนับวันวาร
ทิวาผ่านราตรีเปลี่ยนหมุนเวียนไป
กาลเวลาเริ่มบรรเลงเพลงขับขาน
ก่อวิญญาณเกิดร่างกายให้อาศัย
ใส่ไฟฝันสรรค์ความคิดสร้างจิตใจ
ให้ดำเนินเดินไปในมายา
วันแรกผลิปริออกเป็นยอดอ่อน
ยังย่อหย่อนกับทุกข์โศกในโลกหล้า
ยังครั่นคร้ามหวั่นไหวในชะตา
ด้วยเหว่ว้าเหงาเงียบเยียบดวงใจ
ฤดูผันวันผ่านกาลสั่งสม
กอบเก็บความรื่นรมย์น่าพิสมัย
ร้อยเรียงความชอกช้ำระกำใจ
เป็นบทเรียนแห่งวัยเตือนใจตน
จากคืนวันผันเดือนเลื่อนเป็นปี
ถึงวันคลี่ใบกล้าท้าลมฝน
เป็นร่มเงาที่พิงพักแก่ผู้คน
บรรลุผลสมคุณค่าการรอคอย
กว่าชีวิตปลิดปลิวลิ่วสู่พื้น
ขอเคียงข้างหยัดยืนไม่ถดถอย
ก่อนชีพดับลับล่วงร่วงหลุดลอย
เหลือเพียงรอยความอุดมถมผืนดิน
คือบทเพลงแห่งการอำลาร้าง
หลังเสร็จสร้างความฝันใฝ่ดังใจถวิล
เป็นบทเพลงโศกซ้ำน้ำตาริน
หวังยลยินเพียงสุขสมบนเส้นทาง
ท่วงทำนองของสายลมหวีด หวีด.....หวิว
หนึ่งใบไม้ร่วงหล่นปลิวเคว้ง เคว้ง.....คว้าง
กลางสายหมอกคลายเคลื่อนเลือน เลือน.....ลาง
.....ไม้ทิ้งใบ....อ้างว้าง....กลางสายลม.......
นางสาวใบไม้ 5 ส.ค. 2547 10:45 น. - ID 58518 
1858
14
0
8 พฤศจิกายน 2552 16:56 น. - comment id 295112
ผมแค่คนจรเข้ามาในโลกแห่งสีสันของตัวอักษร..เห็นผองพี่กวีทั้งหลายร่ายมนต์แห่งกวีแล้วซาบซึ้ง..จะแอบเข้ามาดูอีกครับ
5 สิงหาคม 2547 10:48 น. - comment id 306443
ความคิดเห็น : คือบทเพลงแห่งสีสันของชีวิต
คือลิขิตแห่งฟ้าบันดาลให้
คือหัวใจนำทางให้เราไป
ด้วยหัวใจที่มีรักชั่วนิรันดร์
มาเยี่ยมเยียนครับผม รักษาสุขภาพนะ ฤดูฝน
จาก : รหัสสมาชิก : 7355 - unicorn
รหัส - วัน เวลา : 307753 - 27 ก.ค. 47 - 13:40
5 สิงหาคม 2547 10:50 น. - comment id 306444
ความคิดเห็น : สวัสดีครับน้องอ้อ ~*~อิอิ มาแร่ะจ้าเพ่เมกมาแร่ะ ชีวิตหรือความรัก มันก็อยู่วัฎจักรนี้ มีเกิดย่อมมีแปรเปลี่ยนเลื่อนหายลับดับไป ไม่มีสิ่งใดจะต้านทานได้อยู่แร้นนิครับน้องอ้อ ความผันแปร คือสิ่งที่แน่นอนที่สุด แม้แต่รักของพี่เมก มันยังเลือนเปลี่ยนแปรไปเลย ครับน้องอ้อชีวิตเน๊าะเศร้าจริง ๆ ทำงัยอ่ะครานี้? เรือเก่าคร่ำนำทางกลางเกรียวคลื่น แผ่นดินอื่นจุดหมายได้เสาะหา ท้องทะเลอ้อนวอนย้อนถามมา จากไปหาความจริงกับสิ่งใด ธารน้ำตาหลั่งรินไม่สิ้นสาย หากไม่ตายจักทิ้งแผ่นดินใหญ่ จะเกี่ยวเก็บวิชาการนานเพียงใด มากำนัลหัวใจในรุ่งวัน จากแผ่นดินแผ่นน้ำข้ามพิภพ พบจุดจบยากยิ่งในสิ่งฝัน สำเร็จแล้ววิทยาท้าตามทัน กลับเงียบงันเดียวดายตายทั้งเป็น ฯ ~♥:*:♥:*:♥:* ll๛เมกกะ๛ll ~*~ ll๛[แค่]คนในนิยาย๛ll *:♥:*:♥:*:♥~ ll๛เมกกะ [เมก]๛ll ~*~ ll๛ผู้ชายอารมณ์ดี๛ll จาก : รหัสสมาชิก : 7555 - เมกกะ รหัส - วัน เวลา : 307770 - 27 ก.ค. 47 - 18:24
5 สิงหาคม 2547 10:51 น. - comment id 306445
ความคิดเห็น : สองมือกอบออบใบไม้ไม่ให้หล่น ภัยผู้คนวนสร้างทางผกผัน เศษแห่งเสี้ยวเวลาจะฝ่าฟัน ล้อมรั้วพันผูกใบให้งดงาม จะจารึกใบพฤกษ์พร่างพราวฟ้า ด้วยลีลาภาษาให้คนขาม ว่าไทยนี้กวีศิลป์ไม่สิ้นนาม ประกาศความตามแคว้นทั่วแดนไทย จาก : รหัสสมาชิก : 7446 - อาภาภัส รหัส - วัน เวลา : 307807 - 28 ก.ค. 47 - 05:02
5 สิงหาคม 2547 10:52 น. - comment id 306446
ความคิดเห็น : ใบไม้โรยล่วงแรงลม ลอยลงซบซม ดินซึมซับน้ำกล่ำไอ หมอกม่านครอบคลุมกล่มใบ นิ่งหยุดกวัดไกว เหมือนไม้ใกล้ม้วยด้วยลม กลอนไพเราะจริง ๆ มาชื่นชมนะ จาก : ฤกษ์(ไม่ได้ล๊อกอิน) รหัส - วัน เวลา : 307827 - 28 ก.ค. 47 - 07:29
5 สิงหาคม 2547 11:28 น. - comment id 306466
เป็นอีกหนึ่งชิ้นงานที่ต้องลงซ้ำ... ขออนุญาตเอาคอมเม้นต์ของทุกท่าน มารวบรวมไว้ที่เดียวกันนะคะ ฝากขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาทักทายนะคะ ....หวาดดดดดดดีค่ะ....... ***อ้อแอ้***
5 สิงหาคม 2547 11:57 น. - comment id 306474
ไม่ว่าน้องอ้อจะทำอะไรอยู่ในตอนนี้ ขอให้หยุดพักซักนาทีจะได้ไหม แล้วรีบส่งความคิดถึงให้คนนี้ที่ห่างไกล ถ้าน้องอ้อมีน้ำใจหวังว่าคงส่งมา นิด-นิด หน่อย-หน่อย ไม่ต้องมากมาย แค่ความห่วงใย-คิดถึง-ห่วงหา อย่างละนิดอย่างละน้อย คงไม่เสียเวลา ไม่ต้องมากนะน้องอ้อจ๋า เดี๋ยวเพ่เมกสำลักความคิดถึงตาย อิอิ ll๛เมกกะ๛ll ~*~ ll๛ผู้ชายอารมณ์ดี๛ll
5 สิงหาคม 2547 12:11 น. - comment id 306485
สวยงาม ยามได้มาเยือน
5 สิงหาคม 2547 13:41 น. - comment id 306552
ชอบมากเลย
5 สิงหาคม 2547 16:28 น. - comment id 306645
กาลเวลาเริ่มบันเลงเพลงขับขาน เหมือนตำนานเธอฉันนั้นหนักหนา ที่รักมั่นในทุกวันและเวลา แม้จะผ่านนานนักหนายังเหมือนเดิม *-*กลอนไพเราะมากๆๆๆๆๆเลยค่ะ*-*
5 สิงหาคม 2547 17:04 น. - comment id 306672
เพราะค่ะ เพราะมากเลย อ่านแล้วได้อารมณ์ค่ะ ฉันเป็นเพียงหนึ่งใบไม้ไร้คุณค่า ในนภาฉันปลิวว่อนกายอ่อนไหว ในนทีฉันพัดผ่านไกลแสนไกล แต่หลายใบรวมเป็นไม้ให้ร่มเงา..
5 สิงหาคม 2547 21:56 น. - comment id 306856
เข้ามาโพสต์อีกรอบก็ได้ กลอนดีงดงามอย่างนี้อ่านเท่าไรก็ไม่เบื่อ ขอชื่นชมด้วยใจจริง อิอิ
5 สิงหาคม 2547 23:58 น. - comment id 307009
สวัสดีค่ะคุณนางสาวใบไม้
ต้องชมผลงานของคุณว่าไพเราะมาก
ได้อรรถรสครบถ้วน
ดีใจค่ะที่ได้อ่านผลงานดีๆ
ขอบคุณค่ะ
6 สิงหาคม 2547 20:09 น. - comment id 307595
มองใบไม้เพ่งพิศมีความหมาย ธรรมชาติมากมายที่มองเห็น ล้วนเข้าถึงความจริงที่ซ่อนเร้น มัวหลงเล่นระเริงไปไม่สนใจ ให้ข้อคิดที่ดีมากครับ
9 สิงหาคม 2547 13:07 น. - comment id 308928
......ขอบคุณมากครับที่ยังจำวิจิตรได้ เพลงใบไม้ สาวเจ้าฟังทั้งน้ำตา ซบนวลหน้า...ร้ำไห้ บอกบทเพลงแห่งพงไพร พรากพัดรักเธอไป...ไม่มีวันกลับมา ***ขอบคุณอีกทีครับ
18 กุมภาพันธ์ 2548 09:48 น. - comment id 414075
เพราะจัง...
15 สิงหาคม 2548 12:21 น. - comment id 414558
เสียงดนตรีบรรเลงเพลงชีวิต ดั่งลิขิตจากใจไม่อาจหวน สายลมพัดผ่านไปแม้ใจครวญ คลายโซ่ตรวนสู่วันใหม่ในชะตา อันเกิดแก่เจ็บตายคล้ายความโศก วิปโยคแสนอาลัยที่ใฝ่หา แล้วไหลหลั่งดังฝนปนน้ำตา เพียงชีวามอดมลายหายกับดิน ท่วงทำนองสายลมพัด....สะบัดไหว ล้อกิ่งใบไหวเอนลู่......สู้ติฉิน ปล่อยหัวใจร่วงหล่นพลิ้ว....ปลิวลงดิน ...ใบไม้สิ้น...หัวใจคว้าง...กลางสายลม....
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
