อารมณ์แปรปรวนครวญรัก

แก้วประเสริฐ

         ในคืนวันที่ฉันนั้นเงียบเหงา
สุดจะเศร้าเร้าฤทัยใจคิดถึง
สำเนียงเพียงเรียกหาพารำพึง
สุดคำนึงถึงนวลน้องทุกราตรี

         ศศิธรอ้อนฟ้ามาส่องแสง
ข้าอ่อนแรงพร่ำเพรียกเรียกนวลศรี
เมื่อไหร่หนอคลอเคล้าโฉมนารี
จนเป็นที่สุขกายคลายอกตรม

         อภิโธ่เอ๋ยพบรักมักเป็นไฉน
ทั้งดวงใจมอบไว้ไม่เคยสม
อารมณ์มักฝากไว้ได้ระทม
ยากจะสมความรักภักดีเธอ

         มองจันทราคราใดสะท้านจิต
ยิ่งเพ่งพิศคิดถึงนางอยู่เสมอ
แม้นห่างไกลใจฉันเฝ้าละเมอ
แสนพร่ำเพ้อใฝ่ครวญหวนถึงรัก

         สุดแปรปรวนหวนไปใจคิดถึง
ทั้งรู้ซึ้งถึงคิดลำบากนัก
ขอฝากลมพาไปได้ประจักษ์
ว่าฉันจักรักเธอเพียงผู้เดียว

         โอ้คะนึงพึงคิดจิตโหยหวน
สุดอบอวลหอมกรุ่นละมุนเสียว
ช่างซาบซ่านผ่านหทัยนักเชียว
แล้วก็เลี้ยวหายไปไว้รัญจวน

         วสันต์เอ๋ยข้าครวญปั่นป่วนจิต
ยิ่งครุ่นคิดติดตรึงคำนึงหวน
ใจร่ำร้องซ้องแซ่ช่างแปรปรวน
ความจริงล้วนชวนสร้างทางอารมณ์

         ลมเจ้าเอ๋ยป่วนนักสลักดวงจิต
มันแนบสนิททบทวนล้วนไม่สม
ครั้นคิดถึงเบื้องหลังยังเฝ้าชม
คงเหลือลมผ่านไปใจคร่ำครวญ.                                     

                   ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙