นวลนางสล้างร้างไห้

แก้วประเสริฐ

                   นวลนางสล้างร้างไห้
          โอบอิงแอบแนบสนิทติดตรึงไว้
บรรจงไล้โลมลูบปลุกปลอบขวัญ
ซ่านหทัยใจจำพรากเมื่อจากกัน
ดวงชีวันแทบดิ้นสิ้นละลาย
          อุษาสางฟ้าสล้างกระจ่างแล้ว
เสียงไก่แจ้วแว่วหวานปานสลาย
ใจจะขาดรอนเร้าเคล้าเคียงกาย
กอดรัดไว้ร่ำไห้ช้ำใจถวิล
          โอ้อนิจจาโพธิ์แก้วแว่วครวญคร่ำ
สุดระกำหัวอกหมดเสียงสิ้น
แว่วเคล้าคลอหนอรักเป็นอาจินต์
ปลุกปลอบชีวินมิร้างแลห่างไกล
          ความสวยสดหยดย้อยนางคล้อยเคลื่อน
น้ำตาเปื้อนสองปรางหยาดน้ำใส
ใบหน้าเคยสวยสล้างเป็นยองใย
หมดสิ้นไปหมองคล้ำน้ำตานอง
          ในโลกนี้มีอะไรมิกลายพราก
ต้องหันจากสิ่งรักมิจักสนอง
จงคำนึงพึงคิดมาตริตรอง
มิต้องหมองเป็นสิ่งที่จริงจัง
          พรุ่งนี้นั้นพลันเวลาให้ครุ่นคิด
อย่ามาสถิตคิดสิ่งดุจมนต์ขลัง
ขอนวลเจ้าเฝ้าถนอมออมพลัง
แล้วเก็บฝังความเศร้าเร้าอาดูร
          ดึงร่างน้อยสั่นสะท้านมารั้งกอด
พลางพร่ำพลอดใจจิตมิคิดสูญ
ลูบเกศาเชยปรางหวังเกื้อกูล
สร้างไออุ่นเสริมสร้างเพื่อรั้งใจ	
          บุพการีท่านสิ้นแล้วแก้วตาเอ๋ย
อย่าละเลยทำตัวเจ้าเฝ้าผ่องใส
สร้างกุศลผลบุญหนุนเกื้อไป
เพื่อท่านไซร้ได้พบวิมานทอง.
              ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙