แสนสุดสวยเสน่หา

แก้วประเสริฐ

                         แสนสุดสวยเสน่หา
          เพริศพริ้งแพร้วพรรณพิศพินิจพักตร์
งามผ่องนักลักขณายากหาเหมือน
ยามแย้มยิ้มพริ้มพรายใจสะเทือน
ยลย่างเยือนเลือนจันทร์ที่ฝันปอง
          ซาบซ่านจิตยิ่งคิดติดใจฝัน
ตลึงงันพลันงวยงงหลงนางสนอง
หลงใหลรูปแลจ้องมิอาจครอง
หัวใจต้องอ้างว้างร้างเดียวดาย
          ยิ่งแลจ้องมองดูโฉมตรูประจักษ์
ความเลิศลักษณ์ผ่องพรรณอันเฉิดฉาย
ดุจประหนึ่งเทพอัปสรมากรีดกราย
สุดไฉไลให้ถวิลสร้างจินตนา
          ฟ้าสร้างกำเนิดเลิศหญิงถึงเพียงนี้
ชายชาตรีมีหรือไม่ปรารถนา
คงว้าวุ่นครุ่นคิดความเป็นมา
เพื่อไขว่คว้าหาทางหวังภิรมย์
          โอ้ช่างอนาถวาสนาครานี้นัก
รูปกายพักตร์อัปลักษณ์มิคู่สม
เพียงแต่จ้องมองไว้หวังเชยชม
คงระทมเหมือนไก่ฟ้าแลหมาวัด
          อารมณ์หนึ่งพึงแสดงแห่งดวงจิต
ตัณหาจริตครอบงำตามส่วนสัด
ดุจมนุษย์สัตว์ทั้งหลายที่ปลายจัด
ตั้งสติสกัดออกห่างให้ร้างไกล
          คุณธรรมเข้านำหน้ากิเลสห่าง
แล้วจัดวางตั้งอารมณ์บ่มนิสัย
เชิดหน้ายิ้มพริ้มพลางอย่างไฉไล
ด้วยกายใจอันพิสุทธิ์ดุจแพรวาว
          ลาก่อนหนอยอดหญิงมิ่งเสน่หา
ต้องจากลาหาใช่หน่ายความสาว
เพราะเจ้านั้นพลันเลิศเพริศพริ้งพราว
แสงแวววาวเคล้าเคียงคู่สู่ฟ้าดิน.
           ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙