ไฟ...

อาภาภัส

                  ไฟ....
              แรงอารมณ์ระอุตามลมใจ
              คุอยู่ในใคร่ครวญมวลปัญหา
              ทึบหนาท้นกว่ากำแพงศิลา
              ประดุจว่ามิมีทางทำลาย
             หลากหลั่งมาดังฟ้าสะบัดฝน
             เอ่อนองล้นจนท่วมสุดทุกสาย
             จะเหลียวไหนไร้ชนว่างเดียวดาย
             ความมากมายกลายกลับลับเร้นเงา
             กระโดดลิ่วลามไล่ราวเพลิงป่า
            ผลาญแรงล่าพฤกษาร่วงผล็อยเหงา
           สำลักกลิ่นหมอกควันมึนซมเซา
            ดุจดังเมาหมกแทรกแหวกลมวน
           คะนึงหนักปลักจิตจวนผุเปื่อย
           ชาจนเฉื่อยแช่เย็นเป็นสับสน
           ตริตรองเค้นสายสมุทรสุดลึกล้น
           มิเทียมตนคำนึงถึงสิ่งมี
          ค่าหัวใจใยแค่ร่องตมเน่า
          กาลครั้งเก่าใจนั้นผียังหนี
           ด้วยว่ากลัวคุณค่าแห่งความดี
           มาบัดนี้ทรัพย์หรือคือดวงไฟ
        ฝนเจ้าเอยจงเทมาดังห่าฝน
        มีเงินปนล้นทองเพชรหลั่งไหล
        แล้วท่วมท้นทับทิศมิดฟ้าไว้
       จักเป็นไฉนฤามนุษย์อุดจมนอง
        โรยสลัวแสงส่องช่องทางรู้
        สำนึกอยู่สร้างปลูกถูกสนอง
        ไฟฟากฟ้าไคลคลาตามครรลอง
        แสงสีทองอุ่นทั่วทุกตัวตน
       อาภาภัส  12 มีนาคม 2548