กระจกรัก

อาภาภัส

        นานมาแล้วในดินแดนแคว้นกระจก      กระทกลกไต่ยอดลอดลายเถา
        ผ่านอ่อนไหวข้างหน้าแลเห็นเงา              ของตัวเจ้าสีม่วงคล้ายพวงคราม
       สำนึกอยู่เราสู่เพียงดินดาน                     ไร้วิมานกระถางชนจึงหยาม
      หลงชื่นชมนิยมฟ้าสวยงาม                       ซึ้งตรึงตามเสียงแว่วแก้วเรไร
       จั๊กจั่นเจื้อยเรื่อยกรีดหวีดดังเรียก              ใจสำเหนียกนึกเอาเคล้าเฉไฉ
       คงเป็นรักที่กลั่นออกจากใจ                       ดื่มด่ำไฟถวิลหาอนาทร
       มองเขม้นเห็นสุขมิมีเหงา                          เสียงรัวเร้าคล้ายดังพรหมเล็งศร
        จับใจหนึ่งขึงใจผูกเพลงพร                      แต่เดี๋ยวก่อนกระจกตกแตกลาย
         เศษร่วงริ้วปลิวฝันกระแทกไล่                เช้าวันใหม่เรไรใช่ดงหมาย
        เงียบยังคงลมโบกบาดลงลาย                   รักกลับกลายโดดเดี่ยวดงลืมวัน
        ณ  ตราบนั้นคำมั่นจึงลอยล่วง              ไปติดบ่วงเบ้าหลอมบนสวรรค์
         คราใดที่ใครรักปักใจนั้น                          กระจกฝันล้อมรั้วขั้วใจเคียง
        หากมิใช่รักหายคล้ายคันฉ่อง                    ยามจ้องมองเห็นไร้ราวสุดเสียง
        ลางรักเลื่อนเตือนไว้คงเป็นเพียง              ไฟตะเกียงก่อเก็บไว้ในนิทรา
         อาภาภัส  2 เมษายน 2548