สิ้นแสงสุรีย์ชีวีแปรผัน

แก้วประเสริฐ

                  สิ้นแสงสุรีย์ชีวีแปรผัน
        ตะวันรอนอ่อนแสงจรดปลายฟ้า
มวลเมฆาลอยพลิ้วแลปลิวไสว
ท้องธาราระลอกกระฉอกไกล
คลอนฤทัยอารมณ์ภิรมย์เพลิน
       เหล่าสกุณาร่ำร้องก้องเวหา
ลมโชยพาต้นไม้ตามแนวเขิน
ระบัดใบไหวพลิ้วริมทางเดิน
ไพเราะเกินกว่าเสียงเวียงพิมาน
       กลิ่นหอมหวนชวนเคล้าช่างเย้าจิต
พฤกษาผลิตมาลีชาติวาดแต้มสาน
หลายหลากสีมีเห็นเด่นตระการ
ดุจวิมานกลางไพรพฤกษ์ผนึกวนา
       สำเนียงเสียงซู่ซ่าน้ำผาตก
อีกวิหคขับร้องก้องตามประสา
ทั้งแมลงกรีดเสียงยามบินมา
ไร้มายาพาเพลินเจริญฤทัย
       ทวิบาทโผล่หน้ากลางไม้พุ่ม
ที่สุมทุมด้วยดอกสีแดงใส
เป็นจุดด่างเหลืองดำงามวิไล
เฉิดไฉไลสุดกล่าวเฝ้ารำพัน
       กระแสน้ำไหลพุ่งฟุ้งจับต้อง
เป็นละอองเย็นฉ่ำล้ำสุขสันต์
อยู่คนเดียวกลางป่าพนาวัลย์
ชุบชีวันผันผ่านลานระทม
       ลมเอ๋ยลมลมรักประจักษ์แล้ว
แม้นเพริศแพร้วกระจ่างสร้างขื่นขม
บัดนี้เล่าธรรมชาติสร้างล้างสิ่งตรม
นำระทมแลลับมิกลับมา
       สุริยันผันชีวิตดุจสิ้นแสง
ความร้อนแรงเหือดหายคล้ายเวหา
ที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนยากเพียรมา
ปล่อยเวลาเคลื่อนคล้อยล่องลอยตาม.
    ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙