* เกลียวคลื่นสะอื้นทรวง *

แก้วประเสริฐ

                   *   เกลียวคลื่นสะอื้นทรวง   *
    ๏ท้องทะเลงามสดใส          คลื่นซัดชายหาดไหวหวั่น
ฟองคลื่นระลอกพลัน              เรียงไล่วนจนซ่านใจ
ริกริกพลิกระรี้                         ดุจชีวีห้วงภายใน
หันมองตรองความนัย             โลมเร้าลงตรงแก่งหิน ฯ 
     ๏ผันผวนชวนใจส่ำ             นึกถึงคำของยุพิน
เปรียบคลื่นห้วงวาริน                กระแสร์สินธุ์ยินโครมโครม
ดุจรักมักมากหลาย                  ยามกลับกลายคล้ายโพยม
ปั่นป่วนรุกเร้าโหม                    มักตะโบมโลมจริงนา ฯ
     ๏เพริศพริ้งยวดยิ่งแล้ว          เสียงเจื่อนแจ้วยามรจนา
หวานซึ้งตรึงนำพา                     สุดซ่านส์ซ่าส์มาไตร่ตรอง
หันหวนล้วนใจเศร้า                    ลิดรอนเร้าเศร้าใจหมอง
มองฟ้าน้ำเจิ่งนอง                       สิ่งที่ปองครองฤทัย ฯ
     ๏เกลียวสวาทภินท์พาดรัก      โอ้หลงนักพลันกลับหาย
สูญสิ้นเสียวอดวาย                      คลื่นเสี้ยวใจคล้ายฟองเบียร์
หยดหลั่งลงข้างแก้ว                     ไม่ผ่องแผ้วแล้วร้างเสีย
คลื่นหาดช่างอ่อนเพลีย                สุดจะเสียละเหี่ยจร. ๚๛
     ๏ท้องทะเลงามยิ่งน้ำ               หาดทราย
คลื่นที่ซัดเรียงราย                         เพริศแพร้ว
ใยรักซ่านมิกลาย                           ผันสู่   เราแฮ
เปรียบคลื่นอันผ่องแผ้ว                   แน่แล้วมิสลาย ฯ
     ๏นิยายรักเกิดต่อฟ้า                  ริมหาด
สุดซ่านงามพิลาส                           เฉิดแฉล้ม
อธิษฐานสู่เวหาส                            ปองสู่   เจ้านา
เคียงคู่เบิกบานแย้ม                         แซ่ซ้องสนองสนาน ฯ
     ๏จำเรียงถ้อยแด่น้อง                 ผ่องพรรณ
รักก่อหาดแสงจันทร์                       ผ่านฟ้า
เกลียวคลื่นบรรจงสรรค์                  สาดสู่    น้องเฮย
ฟองที่ซัดผ่านหล้า                          ชุ่มชื้นรื่นสนอง ฯ
     ๏กาลวันผันเปลี่ยนแล้ว            จริงใจ   แม่เอย
สวรรค์ที่เคยชิดเชย                        ผ่านล้ม
ลมหอบคลื่นยากเฉลย                    เรียกสู่   คืนแฮ
สิ้นสวาทหันหลีกก้ม                       ซ่อนหน้าหนีหาย. ๚๛
     ๏ท้องทะเลงามสดใสน้ำทรายซัด
ฟองคลื่นจัดระลอกหยอกเรียงไล่
ห้วงริกระรี้ดุจชีวีซ่อนภายใน
ตรองความนัยใจสะท้านหวั่นชีวา
     ผันผวนใจใฝ่คำนึงนึกถึงเจ้า
ที่วอนเว้าเคล้าครองสนองหา
จิตซาบซ่านผ่านคำพูดที่รจนา
ให้สิเน่หาเบิกบานปานคลื่นลม
     เกลียวสวาทวาดสวรรค์นั้นภินท์หัก
นิยายรักก่อเกิดเคยเลิศล้ม
ดั่งฟองเบียร์มิเคลียใจให้ระบม
เปรียบสายลมพลิ้วผ่านละลานใจ
     คลื่นจ๋าสะอื้นมิรื่นใจใยคลื่นรัก
เคยเย้านักหอมหวนชวนสดใส
บัดนี้หนอพอหน่ายร้างหายไป
นำหัวใจภักดิ์เฝ้าเจ้าร้างจร .๚๛
          *  แก้วประเสริฐ.  *