กรุ่นกลิ่นดอกแก้ว

แดดเช้า

 ณ สวนแก้วแว่วเสียงพร้องเพลงหวาน
คีตกานท์ผ่านยินใจชวนฝัน
หลายคนนั่งหลั่งลิขิตคิดวาดวัน
ขีดภาพคั่นกาลเวลา ณ ที่นี้
สวนแก้วยังเบิกบานคนขานรับ
หนุ่มสาวซับน้ำตากันที่นี่
ศิลปินถวิลหาภาพดีดี
วิชาการล้นปรี่ยังมีเติม
รั้วสีเขียว "ศิลปากร" ย้อนความหลัง
ฉันยังฝังใจจดจำพจน์เพิ่ม
นั่งเขียนกลอนวอนร่ำคำเดิมเดิม
อันจะเสริมคำรักให้หนักพอ
ณ สวนแก้วแว่วแล้วคีตกานท์
ใครสักคนขับขานสานเติมต่อ
ลากรอยร่องริ้วสีที่เร้นรอ
ปลายดินสอละเลงลงลานคำ
หอมกรุ่นกลิ่นกำจายในสวนแก้ว
หายเหนื่อยแล้วหลังเรียนเพียรคำร่ำ
ม้าหินอ่อนผ่อนพักถักลำนำ
กำจายพร่ำพรั่งพรูเพียงรู้ใจ
ดอกแก้วบานเบิกเบ่งละเลงสวน
ปลอบใจถ้วนทุกเหนื่อยอ่อนยามอ่อนไหว
สูดสายลมบริสุทธิ์พร่างพิงร่มใบ
ร่วงดอกใส่หอมนักเหมือนทักเตือน
กำลังใจได้กลับมาอีกครานี้
คิดถึงวันดีดีที่มีเพื่อน
ดอกแก้วยังสะพรั่งหลั่งใจเยือน
เปี่ยมเสมือนแรงดลใจในคำกวี
ณ สวนแก้วแว่วเสียงพร้องเพลงหวาน
คีตกานท์ศาลาศิลป์ยินทุกที่
แม้ฉันห่างสถานศึกษาแห่งไมตรี
ยังยินดีคิดถวิล "ศิลปากร".