อ่านคำวอนจากใจของไม้ขีด
ราวคมมีดกรีดซ้ำย้ำรอยแผล
ถูกทิ้งขว้างร้างไร้ใครเหลียวแล
เป็นเพียงแค่เศษไม้ไร้ราคา
เจ้าไม้ขีดถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน
แม้ล่วงผ่านคืนวันยังฝันหา
ให้โคมแก้วแวววับโปรดกลับมา
ปรารถนาพลีร่างกลางอัคคี
กลักไม้ขีดเก่าเก่าดูเศร้าหมอง
เมื่อคนมองก็เมินต่างเดินหนี
ถูกทอดทิ้งเอาไว้มิใยดี
เพราะไม่มีคุณค่าราคาใด
จากวันนั้นขีดประกายให้ช่วงโชติ
จนเริงโรจน์ส่องทางสว่างไสว
ถึงวันนี้หมดประโยชน์จะโทษใคร
ถูกปล่อยให้ชุ่มฉ่ำด้วยน้ำตา
ไม่สามารถจุดประกายได้อีกแล้ว
ไม่เหลือแววก่อเกิดความเจิดจ้า
เหลือเพียงแค่รอผ่านกาลเวลา
พิพากษาลบเลือนเหมือนเช่นเคย
8 มกราคม 2549 18:09 น. - comment id 551967
คำอธิฐานของกลักไม้ขีด เติมคำนิ๊ดค่ะ อธิษฐานค่ะอิอิ
งามทั้งกลักทั้งก้านค่ะ คู่กันเลยค่ะ

8 มกราคม 2549 21:58 น. - comment id 552008
ความเห็นเหมือนพุดหล่ะ

8 มกราคม 2549 22:39 น. - comment id 552009
พี่พุด ท่านภู ขอบคุณหลายๆๆๆครับ หล่นไปได้ไงเนี่ย

9 มกราคม 2549 09:41 น. - comment id 552049
ไม้ขีดกลักนี้ยังไม่เก่าพอนะท่าน แน่จริงหายี่ห้อพญานาคให้ได้ดิ

9 มกราคม 2549 12:26 น. - comment id 552095
อิอิ เห็นด้วยกับคุณชมพูคานะคะ ฮ่าๆๆ

9 มกราคม 2549 12:30 น. - comment id 552101
อ่านแล้วเหมือนชีวิตคนเราเลยค่ะ

9 มกราคม 2549 16:58 น. - comment id 552135
hanks ฮับ คุณชลกานต์แต่พิมพ์ชื่อตกไปนี้ดนึงนะ ชม พู ภู คา (no ชมพูคา มัยรุมันทำไมต้องชมพูคาด้วย ปะเดี๋ยชาวบ้านสงสัยตายชัก)
