อ้อมกอด

เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย

ค่ำคืน เหว่หว้า เดียวดาย
ดวงดาว พร่างพราย เต็มฟ้า
จันทรา ส่งแสง นวลตา
ลมพา หนาวสั่น จับใจ
น้ำค้าง พร่างพรม ลงหญ้า
เมฆา เลื่อนลอย อ่อนไหว
เหม่อมอง สุดสาย ฟ้าไกล
ในใจ หวั่นหวั่น สั่นรัว
เหตุการณ์ ร้ายร้าย คาใจ
ทับถม จนน่า เวียนหัว
ทุกอย่าง เกิดขึ้น จากตัว
ใจมัว มุนงง หลงไป
ต้องลืม ให้สิ้น ที่อย่าง
ก้าวย่าง ผ่านทุกข์ ทนไหว
ลมเย็น ปะทะ กับใจ
ไร้ใคร กอดฉัน ใต้จันทร์
กอดกับ อ้อมกอด ตัวเอง
บรรเลง ลำนำ ไหวหวั่น
กระชับ แขนเข้า รำพัน
นึกวัน ฉันอยู่ เดียวดาย
เรียนรู้ โลกเก่า เคยทิ้ง
อุ่นอิง ความเหงา ไม่หาย
อุ่นเหงา หนาวทุกข์ ในกาย
สลาย ให้สิ้น อาวรณ์
ครานี้ อยู่เพื่อ ตัวเอง
ห้ามเกรง รักยาก ถอดถอน
รักง่าย รักหน่าย จากจร
ต่อกร ความเศร้า ในทรวง
จันทร์ฉาย by มาลีฮวนน่า 
...คิดถึงคืนผ่าน เหตุการณ์ที่มันร้ายๆ ...
...ร้ายจนแผดเผาใจไหม้หมองเกรียม...
...ต้องเป็นคนผิดด้วยความจำยอม ...
...กลั้นน้ำตานอง ค่ำคืนสะอื้นอารมย์...
...วันคืนผ่าน เหตุการณ์ที่มันรวดร้าว ...
...ร้าวจน..เกินใจจะทนไหว...
...รอยแยกแปลก แตกตรงกลางใจ...
...ขอฝันของฉันเคียงข้างเธอ...
...เรียนรู้โลกใหม่ โอบกอดตัวเอง ...
...ภายใต้เสียงเพลง คืนจันทร์ฉาย...
...แม้ไร้ใคร...เป็นเงาเคียงกาย...
...ล่วงเลยผ่าน...ผ่านเลยไป...
...ทอฝันของฉันเป็นมาลัย...
...คล้องให้เธอภายใต้จันทร์ฉาย...
...รอฝันของฉันเคียงคู่เธอ...
...เรียนรู้โลกใหม่ จะเคียงข้างเธอ ...