บทกวี..วันที่..ถูกทิ้ง

รุ้งสวรรค์

     ไม่รู้จะเรียกความรู้สึกนั้นว่าอะไร
อีกแล้วนะ..หัวใจ ทำไมต้องหวั่นไหวอย่างนี้
เจ็บเหลือเกินคำว่าเธอจะไป ร้าวรานหัวใจสิ้นดี
ฉันพร้อมอยู่ในฐานะอะไรก็ได้ที่เธออยากมี เพื่อไม่ให้รักนี้ถูกทำลาย
     การบอกลาในวันนี้ ไม่ใช่เธอคนดีที่ร้องให้
แต่เป็นฉันฝ่ายเดียวที่เจ็บปวดจนหัวใจแทบสลาย
เมื่อไม่มีเธออยู่ใกล้ ทุกอย่างดูเหมือนไร้ค่าไร้ความหมาย
ภาพครั้งมีเธอเคียงกายไม่เคยจางหายจากส่วนสุดท้ายของความทรงจำ
     ฟ้าไม่เป็นสีฟ้า ไม่รู้น้ำตามาจากไหน
ไม่มีเธออยู่ใกล้แต่ทำไมยังมีความเจ็บช้ำ
หรือนี่คือเรื่องธรรมดาของคนที่ถูกทิ้งคนที่ถูกกระทำ
สุดท้ายได้เพียงย้ำว่าเธอได้เอ่ยคำลาแล้วจากไป
     ไม่มีอีกแล้วความห่วงใย ที่เธอเคยให้ในวันก่อนหน้า
เคยโทรเคยมาหา เคยให้เวลากันมากขนาดไหน
น้ำเสียงที่น่าฟัง และท่าทางที่สดใส
รู้ดีว่าสายเกินไป เกินกว่าจะรั้งไว้ให้ใจเธอกลับมา
     นั่งมองนาฬิกา จะย้อนเวลากลับมาบ้างได้ไหม
เพียงเธอจากไป โลกเหมือนไม่มีใคร ให้ห่วงหา
หมดไปแล้ว..ความรู้สึกดีเหลือเพียงแค่ความชินชา
กระซิบพร่ำพันวาจา เหมือนประกาศให้โลกรู้ว่า เราถูกทิ้ง
ปล.. ถึงแม้ความรักจะทำให้เราปวดร้าว เศร้าหม่นเพียงใด
ชีวิตก็ยังคงต้องดำเนินไป ตราบที่ยังมีลมหายใจ