หน้าส่วนตัว
เพียงครั้งแรกที่ได้เจอคนอย่างเธอ
เชื่อไหมไม่มีอะไรน่าใส่ใจเลย
แล้วต่อมาละเป็นอย่างไร..
เชื่อไหม...เธอคือคนที่ฉันเก็บเอาไปฝันทุกคืนเลยล่ะ
แล้วฉันจะบอกกับเธออย่างไร
ก็ในคืนนั้นคืนที่เธออยู่ในฝัน...ของฉัน
รู้ไหมเราพูดอะไรกันบ้าง..
ฉันบอกว่า "ฉันรักเธอจัง"
เธอเองตอบฉันว่าอย่างไรรู้ไหม...
เธอเองก็รับรักฉันแล้วนะ...
แล้วเราก็เดินไปด้วยกันในท้องทุ่ง...ที่เต็มไปด้วยดอกไม้...
ฉันรู้ฉันฝันอยู่...แต่เชื่อไหม ฉันไม่อยากตื่นขึ้นจากฉันเลย
แต่ความเป็นจริง..ฉันจะฝันตลอดไปไม่ได้หรอก
...ฉันเองไม่อยากจมอยู่กับความฝัน...
ฉันอยากให้ความเป็นจริงเป็นอย่างในฝันจัง
...แล้ววันหนึ่งในความเป็นจริง
...ฉันได้คู่เดินเคียงข้างเธอ...แค่นี้ก็สุขใจแล้วล่ะ
รู้ไหมความสุขของฉันอยู่ตรงไหน...ก็ตอนที่..
ฉันไปส่งเธอไง..ตอนที่ฉันและเธอขึ้นรถไปด้วยกัน
ฉันไม่ได้เคยได้ใกล้ชิดเธอเท่านี้มาก่อนเลย
สองมือประสานมือ...แล้วเราก็พูดคุยกันไปถึงเรื่องต่าง ๆ นานา
...แล้วความสัมพันธ์...ของฉันกับเธอก็ดีขึ้นเรื่อย
ฉันมีความห่วงใยให้เธอ...
เธอมีความความใส่ใจให้ฉัน...
เราอยากจะไปดูหนังด้วยกัน แต่เพราะฉันและเธอไม่ค่อยมีเวลา
ที่ตรงกันสักเท่าไหร่..จึงยังไม่มีโอกาสสักที
ฉันยังจำได้เลยครั้งแรกที่เราไป..กินกัน เธอส่ง ราเม็ง..ฉันสั่งอะไรนะ
ที่เธอสั่งมาให้ฉันไง ..แล้วฉันก็ได้รู้ว่า เธอชอบกิน..
ของที่เป็นเส้น ๆ..
หลายวันต่อมา...ความสัมพันธ์ของเราก็ดำเนินมาด้วยดี
แต่แล้ว....หลังจากที่เธอได้ฟังบางอย่างจากคนรอบข้าง
เชื่อไหม...แย่จังเลย
...ฉันกับเธอคงต้อง เลิกลา..กันแล้วละ
ก็ในเมื่อเธอยอมที่จะเชื่อคำของคนรอบข้างมากกว่าคำพูดของฉัน
และเธอเองก็อาจจะมีใครบางคนที่เธอห่วงใยมากกว่าฉันแล้ว
...ไม่อยากจะเชื่อเลย...
ว่าฉันจะต้องเสียเธอไป...ทำใจไม่ได้เลย...
ก็บอกแล้วไงว่าอย่าไปโปรยยิ้มให้กับใครมาก
เดี๋ยวเขาอดใจไม่ไหว เขาจีบเธอขึ้นมา..
ที่นี้เห็นไหมเป็นไง...เราก็เลยต้องเลิกลากันเลย...
ไม่ขอเป็นคนที่มีความหมายมากมายแล้วละ
แต่เป็นแค่คนที่ทำให้เธอห่วงใย..ใส่ใจ..ได้ก็เพียงพอนะ
ฉันมีทางของฉัน
เธอมีทางของเธอ
แล้วต่างคนต่างเดิน
แล้วเราก็เลิกลา...
รุ้งสวรรค์ 25 พ.ค. 2546 14:31 น. - ID 959 
1906
3
0
27 พฤษภาคม 2546 17:45 น. - comment id 68842
ขอตอบคำถามก่อนเลย....เปิ้ลเชื่อนะแต่ไม่อยากจะเชื่อเลย 55555 เพียงอยากบอกว่า.... ช่วงวันเวลาสั้น ๆ แต่ทุกความรู้สึกนั้นมันมีค่า ไม่ว่าคนที่ผ่านเข้ามา จะอยู่หรือไป จะใกล้หรือไกลตา นั่นคือสิ่งที่มีค่าที่ทำให้หนึ่งชีวิตได้เรียนรู้ช่วงหนึ่งของวันเวลา ที่คนอื่นมองว่าธรรมดาแต่กลายเป็นความพิเศษในใจเรา เรียนรู้ที่จะให้และรักนั่นแหละดีแล้ว หากเราเต็มใจที่จะรักและให้ อย่ากลัวกับสิ่งที่ตามมา หากคิดที่จะรักจงอย่าเรียกร้องในความรัก เพราะนั่นไม่ใช่ความรักที่แท้จริง เพียงแต่เป็นความอ่อนไหวในหัวใจปุถุชน โลกนี้สับสนวุ่นวายมากมายนัก บางครั้งคนที่เรารักกับคนที่รักเรา อาจไม่ใช่คนเดียวกันก็เป็นได้เสมอ รักแท้เป็นสิ่งที่ใคร ๆ ก็ต้องการ แต่นะ....แต่....เราต้องเริ่มเรียนรู้ที่จะรักตัวเองก่อน อย่าปล่อยให้หัวใจโดนทำร้ายบ่อยเกินไป วันใดที่ไม่สบายใจ...ลองถามใจ ลองคุยกับหัวใจตัวเอง ว่าที่เห็นที่เป็นคือความรักหรือเพียงแค่ความอ่อนไหว ที่พลิ้วไหวในหัวใจเราจึงโหยหา แรกเริ่ม....คือประติมากรรมน้ำแข็ง สัมพันธ์....คือไอระเหยของน้ำแข็ง จากลา....คือการแตกหักของน้ำแข็งและละลายในที่สุด จุดจบที่ทำให้อยู่อย่างมีความสุข...ปล่อยให้ทุกอย่งเป็นไป เหมือนน้ำแข็งที่ถูกสร้างต้องละลายในไม่ช้า แต่ยังคงอยู่และฟื้นคืนที่จะไปเป็นน้ำแข็งคืนได้ มองทุกอย่างด้วยความเข้าใจนะ รู้นะว่าเหงา...รู้นะว่าอยากมีใคร รู้นะ...ทุกความรู้สึกที่เป็นไป หากจะอ่านข้อความนี้ให้เข้าใจ แล้วหัวใจจะตอบได้ว่ามีใครที่เป็นห่วง...ทุกช่วงเวลา ^_______________^ ยิ้มเพื่อโลกที่สดใสจ๊ะ
28 พฤษภาคม 2546 22:13 น. - comment id 68846
ยิ้มเพื่อตัวเราเองและผู้อื่น
29 พฤษภาคม 2546 13:03 น. - comment id 68852
แม้ไม่อาจอยู่ใกล้ ๆ เพื่อปลอบใจยามเธอเศร้า แม้ไม่อาจเคียงข้างนั่งนับดาวยามเธอเหงาเหว่ว้า พ้นที่ตรงนั้นฉันไม่อาจเอื้อมมือคอยซับน้ำตา แต่ความห่วงใยมีให้เธอตอลดเวลาแม้อยู่สุดปลายฟ้าไกล เพื่อนคนดี....ที่ฉันรัก หัวใจดวงน้อย ๆ ที่พอมีจะช่วยปลอบประโลมได้ไหม หากแม้ในมุมที่ยืนอยู่สับสนและเดียวดาย ไม่มีใครข้างกายขอจงเปิดหน้าต่างมองดู มองดูเค้าเหล่านั้นที่ทุกข์กว่า แล้วมองดูเราสิว่าทุกข์กว่าเค้ามากน้อยแค่ไหน หากโลกนี้ยังคงต้องหมุนและดำเนินต่อไป ชีวิตของเราคงต้องก้าวไม่หยุดลงเช่นกัน ^___________^ OK ยิ้มเพื่อตัวเราเองและผู้อื่น
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ