ขอให้ได้อ่านกลอนนี้เถอะ...ที่รัก

เจรนัย

1
จะไม่ขอ ปลอบโยน ยามที่เธอโศกเศร้า
แค่จะเอา ผ้าเช็คหน้า ยื่นมาซับน้ำตาให้
จะไม่ขอ นั่งฟัง เรื่องราวยามที่เธอทุกข์ใจ
แค่จะช่วย พาไป นั่งสงบใจในที่สบายสบาย
2
จะไม่ขอ อยู่คุยเป็นเพื่อน ยามเธอเหงา
แค่จะโทร มาหยอกเย้า จนความเหงามลายหาย
จะไม่ขอ ต่อสู้ปกป้อง ตอนที่เธอถูกทำลาย
แค่พร้อมอยู่ ชดใช้ ก้มหัวขอโทษได้แทนตัวเธอ
3
จะไม่ขอ ตามเธอ ไปทุกที่
แค่จะรอ อยู่ตรงนี้ ตรงที่เธอต้องการให้ช่วยเสมอ
จะไม่ขอ คำยืนยัน ว่ารักจากใจเธอ
แค่พบเจอ ตัวเธอ ฉันก็รู้ถึงความนัย
4
จะไม่ขอ บอกว่ารัก ให้เธอรู้
แค่กลัวอยู่ ว่าเธอ จะหนักใจกับคำพูดนั้นแค่ไหน
จะไม่ขอ เวลา ให้ย้อนมายามที่เธอจากไป
แค่เต็มใจ ที่เธอได้ พบคนที่เหมาะสมกับตัวเธอ
5
จะไม่ขอ อะไร มากมายไปกว่านี้
แค่คนหนึ่ง ที่ไม่ได้มี อะไรที่ดีเลิศเลอเสมอ
จะไม่ขอ ให้ความรักของเรา เกิดขึ้นภายในใจเธอ
แค่ได้พบ เจอเธอ ชาตินี้ก็มีบุญแล้วก่อนสิ้นใจ
6
อาจไม่เหมือน อย่างที่ใคร เขาเป็นกัน
เพราะตัวฉัน มันไม่รู้ ว่าควรทำตัวเป็นแบบไหน
แค่คนพื้นพื้น ที่ดูเถื่อน ในสายตาใครต่อใคร
แต่ภายในใจ ใครรู้ได้ เท่าใจเธอ...