ฉันยอมรับ รักฉัน นั้น ปวดร้าว เกินจะกล่าว คำใด กับใจเหลือ มองมืดมิด จิตกลุ้ม ทั้งคลุมเคลือ เจ็บลึกเหลือ ใจเอ๋ย มิเคยเป็น ภาพบาดตา บาดใจ เมื่อได้พบ จะหลีกหลบ อย่างไร เมื่อได้เห็น การกระทำ เฉือนเชือด อย่างเลือดเย็น มองฉันเป็น คนโง่ และงมงาย สิทธิ์ของเธอ จะรักใคร มิได้ห้าม แต่อย่าหยาม เย้ยหยัน กันได้ไหม มันฝังลึก ร้าวลง ตรงดวงใจ เกินลบไป จากห้วง ความทรงจำ
น้ำผึ้งหยดเดียว 17 ต.ค. 2552 04:48 น. - ID 129905 
1065
3
0
17 ตุลาคม 2552 08:03 น. - comment id 1052456
เขียนได้ไพเราะมากคะ ทั้งภาษา ทั้งความกมายกินใจดี
17 ตุลาคม 2552 16:16 น. - comment id 1052574
แม้จะเจ็บเหน็บร้าวในคราวท้อ สิ่งที่ขอพอแล้วแก้วสุดฝืน เก็บหัวใจไร้ร่างพรางกล้ำกลืน อาจจะขื่นขืนไปใจคร่ำครวญ
18 ตุลาคม 2552 06:59 น. - comment id 1052731
มันเจ็บ..หัวใจ จริงๆ หล่ะครับ ต้องทำใจ อย่างเดียว อย่างอื่น ซ่อยบ่ได้ดอก
18 ตุลาคม 2552 11:02 น. - comment id 1052801
เจ็บเจียนตายป่านใดแค่เจียนเจ็บ หนาวในเหน็บเพียงแค่เหน็บในหนาว วาววับใหม่ในวันใหม่วับวาว มีหมายพราวเราหาเป้าหมายมี มาเยี่ยมครับ
18 ตุลาคม 2552 15:20 น. - comment id 1052863
ขอบคุณครับครูไก่ คุณปรางทิพย์ กวีน้อยเจ้าสำราญ คุณกิ่งโศก ที่แสดงความคิดเห็น มิทนทาน ดอกหนา เมื่อลาร้าง ปากปลอบอย่าง ใจต่าง อย่าหวังหาย ทำทุกวัน ทำใจ ให้ผ่อยคลาย เรื่องเลวร้าย ร้อนรน ยังวนเวียน นึกแล้วนึก นี่หนอ ยังท้อทุกข์ ปลอบใจปลุก พ่ายแพ้ หวังแปรเปลี่ยน ถอดสลัก รักหลง หวังโล่งเตียน แต่ความเพียร พังพ่ายพับ ดับทุกครา
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
