(๑)
ลูกรักเอ๋ย... ไฉนเลยจากบ้านไกลไปควานหา
แสงสีเสียงที่เมืองกรุงจรุงตา รู้ไหมว่าแม่ห่วงหาพ่อห่วงใย
โอ้พ่อจ๋า... ใช่ลูกกล้าปีกแข็งมีแรงไม่
แต่เพราะลูกนั้นอยากสู้รู้โลกไกล จึงขอจากพ่อแม่ไปในทางยาว
ลูกรักเอ๋ย... อย่าไปเลยทางนั้นมันเหน็บหนาว
ยามเจ้าหิวนิ้วเจ้าแตกใจแหลกร้าว จะมีใครห่วงใยเจ้าเฝ้าดูแล
โถแม่จ๋า... เชื่อเถิดว่าลูกไม่เป็นไรแน่
ถึงอย่างไรใจลูกไม่ผันแปร ขอพ่อแม่คอยเป็นขวัญกำลังใจ
*****************************************