เสียงของลูก...(ฉบับมินิซีรี่ส์)

tonight

(๑)
      ลูกรักเอ๋ย...                             ไฉนเลยจากบ้านไกลไปควานหา
แสงสีเสียงที่เมืองกรุงจรุงตา            รู้ไหมว่าแม่ห่วงหาพ่อห่วงใย
      โอ้พ่อจ๋า...                                ใช่ลูกกล้าปีกแข็งมีแรงไม่
แต่เพราะลูกนั้นอยากสู้รู้โลกไกล     จึงขอจากพ่อแม่ไปในทางยาว
      ลูกรักเอ๋ย...                              อย่าไปเลยทางนั้นมันเหน็บหนาว
ยามเจ้าหิวนิ้วเจ้าแตกใจแหลกร้าว  จะมีใครห่วงใยเจ้าเฝ้าดูแล
  
      โถแม่จ๋า...                                เชื่อเถิดว่าลูกไม่เป็นไรแน่
ถึงอย่างไรใจลูกไม่ผันแปร             ขอพ่อแม่คอยเป็นขวัญกำลังใจ
                       *****************************************
        (๒)
       จึงมุ่งหน้าจากมา..ลาพ่อแม่       ขอไม่เหลียวหันแลเพราะหวั่นไหว
ใช่มีแรงแข็งขันมั่นกว่าใคร            แต่เพราะใจอยากลองคะนองเกิน
      จากวันนั้นผ่านมาจนวันนี้         เป็นเวลาเกือบหกปีใช่ผิวเผิน
เรียนรู้โลกทุกอย่างทุกย่างเดิน        ต้องต่อสู้ต้องเผชิญเกินกำลัง
     ในวันนี้จึงนั่งทวนหวนคิดถึง      คำคำหนึ่งซึ่งพ่อแม่เคยปลูกฝัง
หากสิ้นไร้แรงใจไร้พลัง                 พ่อแม่ยังยืนรอ...ขอกลับคืน 
     จึงตัดใจอำลาเมืองฟ้ากว้าง         เริ่มก้าวเดินก้าวย่างอย่างฝืนฝืน
นั่งรถกลับหลับนอนตอนกลางคืน     พรุ่งนี้ตื่นคงถึงฐานถึงบ้านเรา
                       *****************************************
     
     (๓)
     พ่อจ๋าแม่จ๋า...                            โปรดอภัยลูกยาในความเขลา
ที่ไม่ฟังพ่อแม่สั่งวันวัยเยาว์            จนต้องเศร้าหมองตรมขมขื่นใจ
    พ่อจ๋าแม่จ๋า...                             ตอนนี้ใจลูกล้าและหวั่นไหว
กายสะท้อน อกสะท้านเพราะพาลภัย     ขอพ่อแม่ช่วยปลอบใจให้ลูกที
    พ่อจ๋าแม่จ๋า...                             ถึงเวลาลูกกลับหาพ่อแม่นี้
ไม่ขออยู่ต่อสู้เหล่าไพรี                    จะขอกลับมาตายดีที่บ้านเรา
                        ***************************************
     (๔) ... เสียงของพ่อ...
     ลูกเอ๋ยลูกรัก                             ไม่ต้องกลัวพ่อแม่จักดูแลเจ้า
จะรักษาแผลกายใจให้บรรเทา       จนกว่าเจ้าจะฟื้นคืนดังเดิม
                        ***************************************