นิทานประชาธิปไตย

แดดเช้า

 กาลครั้งหนึ่งนางงามนาม "ประชาธิปไตย"
ผู้เป็นใหญ่ครอบครองปกป้องขวัญ
คือ "ประชาชน" คนไทยใจผูกพัน
รักนางมั่นถนอมคุ้มอุ้มชูชม
ทุกวิถีทาง ทุกย่างก้าว ทุกทางทิศ
มอบชีวิต มอบวิญญาณ ประคบประหงม
เสียเลือดเนื้อเพื่ออุทิศแม้จิตตรม
เคยขื่นขมเท่าไรไม่เคยท้อ
กาลครั้งหนึ่ง มีจอมโจรเล่ห์เหลี่ยมจัด
อยากผูกมัดนางงามตามตื๊อต่อ
ใช้อำนาจเงินตรามาสอพลอ
เพื่อยกยอครอบครองนางห่างประชา
ทุนนิยมถมเงินจนเพลินใช้
หลอกล่อได้นางชื่นเชยเปรยคุณค่า
สร้างกฎกรอบชอบธรรมเนิ่นนานมา
วาดมายาภาพซึ้งน่าตรึงใจ
หลอกประชาชนหลงเชื่อเหลือเกินนัก
จนหลวมตัวขนาดหนักยกนางให้
ถึงมือแล้วขยำขยี้ป่นปี้บรรลัย
หลงตัวใหญ่ครองนางอย่างไม่กลัว
ประชาชนคนไทยเริ่มไหวคิด
พร้อมอุทิศกายลงหลงเกลือกกลั้ว
ขอนางงามอร่ามทองอย่าหมองมัว
อย่าให้โจรชาติชั่วพัวพันนาง
โจรเจ้าเล่ห์เพทุบายขายเนื้อนุ่ม
หมายเงินทุ่มประชาธิปไตยให้หมองหมาง
เพื่ออำนาจยิ่งใหญ่เพื่อเส้นทาง
เพื่อจะย่างก้าวสู่หวังความมั่งมี
ประชาชนทนไม่ไหวใจฮึดต้าน
โจรหน้าด้านยังยิ้มอย่างอิ่มหมี
บอกว่าจะสละกายหมายกู้พลี
เพื่อนางนี้อยู่ในกรอบความชอบธรรม
ลิ้นสองแฉกแลกศรัทธาประชาชน
ยังสับสนความเป็นจริงยิ่งถลำ
เชื่อโจรพาลพาลพาพบระยำ
นางคงช้ำโจรข่มขืนขมขื่นใจ
กาลครั้งนี้มีเพียงเสียง "ประชาชน"
ฝ่าสับสนหม่นหมองพบผ่องใส
ฟ้าสีทองโลกของนางกระจ่างอำไพ
"ประชาธิปไตย" กลับคืนให้ชื่นชม.