ตามทางเกวียน

ฤทธิ์ ศรีดวง

๑.เพลงกระพรวนจากคอของโคเฒ่า
เกวียนเล่มเก่าล้อกงยังคงหมุน
ชายชราบนเกวียนเปิดประทุน
สูบยาฉุนอ่อนอ่อนอย่างผ่อนคลาย
ล้อเกวียนหมุนอ้อเอียดละเลียดช้า
เคยแล่นฝ่าหลุมขวากมาหลากหลาย      
แลผิวน้ำแผ่พริ้วเป็นริ้วพราย
เพียงต้องสายลมเช้าอันเบาบาง
เกวียนโยกเยก..เนื้อเอ็นเต้นระริก
โยกกระติกน้ำแข็งจนแกว่งคว้าง
ละลายน้ำตาลสดจนรสจาง
บรรทุกฟางเหลืองแก่จนแปล้เกวียน
๒.พลันรถยนต์คันใหญ่ก็ไล่หลัง
บีบแตรดังตบมือกระหือเหี้ยน
อย่าชักช้าเป็นเต่าซิเฒ่าเพี้ยน
โลกมันเปลี่ยนเร็วไปหรือไงลุง..!
แล้วเหยียบคันเร่งแซงสุดแรงเท้า
ทิ้งเขม่าฝุ่นมืดเป็นหมอกฟุ้ง   
ตาเฒ่าปัดมือไกวดังไล่ยุง
เกรงฝุ่นคลุ้งเขม่าจะเข้าตา
  ผ่านเรื่องราวใหญ่น้อยเป็นร้อยเรื่อง
ฟางสีเหลืองยังนิ่งอหิงสา
เพราะมิเคยวิตกเสียงนกกา
การพูดจาต่อคำไม่จำเป็น
๓.สองข้างทางบ้างพร่องเป็นร่องลึก
แกรู้สึกด้วยใจมิใช่เห็น
เพราะรู้ทุกรอยขวากอันยากเย็น
จึงรั้งเส้นสนตะพายหลบได้พ้น
และแล้วภาพแปลกตาก็ปรากฏ
ภาพของรถพลัดลงหล่มถนน
แหละหนุ่มนั่นดูคล้ายละอายตน
นั่งคอยคนช่วยเหลืออยู่ริมทาง
๔.แกร้องยอยอยอ!..จนโคหยุด 
ว่า..ดินทรุดบางที่ก็มีบ้าง
ดินแถวนี้มันอ่อนไปค่อนบาง
เดี๋ยวส่งฟางเสร็จฉันจะช่วยดึง
จะรออยู่ก็ได้หรือไปด้วย
เลยดงกล้วยโน่นไปก็ใกล้ถึง
เพราะน้ำเสียงจริงใจไม่บึ้งตึง
หนุ่มนั้นจึงกล้าขึ้นไปนั่งเคียง
๕.ลุงไม่ขุ่นเคืองหรือกับคำเยาะ ?
แกหัวเราะคำโตมิโต้เถียง
โลกของลุงรู้รอรู้พอเพียง  
อยู่กับเสียงนกน้อยเป็นร้อยพัน   
โลกเธอคงคร่ำเคร่งและเร่งรีบ
อาจถูกบีบจนแกว่งจากแข่งขัน
จนลืมรสสัมผัสแสงตะวัน
และลืมความอัศจรรย์ของใบไม้
เธออาจฝันสวยงามในยามหลับ
เหมือนเหมือนกับผู้คนที่จนไร้
เหมือนคนที่เธอทะยานขับผ่านไป
เพียงทางใครเดินทางย่อมต่างกัน
ถ้าเธอดูรอยร่องทั้งสองฟาก
ใช่เกิดจากล้อเพลาเธอเท่านั้น
มีรอยล้อดาษดื่นเป็นหมื่นพัน
และรอยเท้านักฝันหลายพันรอย
พวกเขาเคยเดินผ่านมานานนัก
หลายคนแพ้กับดักก็จักผล็อย
หลายคนทนแรงดึงก็ถึงดอย
เธอหมายสอยสิ่งใดก็ใจเธอ
๖.กระติกน้ำที่ถือในมือเฒ่า
ที่หนุ่มเย้าหยอกคำว่าป้ำเป๋อ
น้ำแข็งคงสลายดั่งใจเกลอ   
ที่พล่อยเผลอสบประมาทปรามาสไว้   
 ชายหนุ่มรับมาชิมได้ลิ้มหวาน
รสน้ำตาลยังเหลือแม้เจือใส
หนุ่มผู้หลงในโลกศิวิไลซ์
จึงรู้ใจตนเยาว์กว่าเขานัก
 แล้วทอดตามองดอยในแดดเช้า  
บอกโพ้นเขาว่าลูกยังขลุกขลัก
แต่การได้หยุดจ้ำฟังคำทัก    
กลับได้พักพินิจจริตตน
๗.เธอคงหมายมุ่งสู่ยังภูใหญ่
มีดอกไม้แปลกตากว่าป่าฝน
ทั้งหลากหลายพันธุ์นกและวกวน
มีหลายคนตะลอนมานอนค้าง
เป็นจุดหมายที่ผมได้วางแผน
ให้รางวัลตอบแทนตัวเองบ้าง
คนเราต่างกันที่วิถีทาง
จึงเสาะหาบางอย่างที่ต่างกัน
๘.ชายชรายิ้มละไมสูบใบจาก
มองรอยลากล้อเกวียนอันเปลี่ยนผัน
บางรอยหายโดยไร้รูปพรรณ
ซึ่งรอยนั้นมิใช่จะไม่มี
สองมือเขาเข้มคล้ำและดำด้าน
ทำแต่งานจนหมองผมสองสี
มีความสุขอย่างพ่อผู้พอดี
เป็นช่วงที่วิเศษเสมอมา 
เธอวางแผนไปสู่สุดภูเขา
หรือตั้งเป้าไปสูงจนสุดฟ้า
เป็นเป้าหมายที่ไม่ธรรมดา
เป็นคุณค่ากำนัลให้วันวัย
ต่อให้เธอตั้งเป้าสูงเท่าฟ้า
จะต่างคนธรรมดาก็หาไม่
เพราะเป้าหมายของเธอหรือใครใคร
คือ..ความสุข...ใช่ไหมถามใจดู
๙.ชายหนุ่มนิ่งครู่หนึ่งแล้วจึงรับ
น้อมคำนับขอบคุณคนรุ่นปู่
สายลมพัดใบพร้าวมากราวกรู
ต้อนรับผู้มาเยือนจากแดนไกล

เพลงกระพรวนแผ่วพรายจากชายทุ่ง  
ดังกริ๊งกรุ๊งตามโคที่เคลื่อนไหว
ถ้าใครผ่านทางแยกคงแปลกใจ
เพราะดอกไม้ต่างสีได้คลี่บาน
๒๑ กันยายน ๒๕๕๕