น้ำค้าง ที่ รั ก

ธมกร

"มียาอะไรไหมที่ช่วยให้หลับแล้วไม่ต้องตื่นอีก"
ชอบประโยคอันมีนัยแห่งปริศนาธรรมที่คุณยอดรัก สลักใจ กล่าวไว้ในวาระสุดท้ายของชีวิตนี้ยิ่งนัก
เราท่านทั้งหลายลองถอดปริศนาธรรมนี้กันดูเถิด  แม้คุณยอดอาจไม่ได้คิดอะไรซับซ้อนมาก  (เพราะเข้าใจสภาวธรรมแห่งการก้าวข้ามพรมแดนสำคัญนั้นแล้ว)  แต่เราต่างชวนกันครุ่นคำนึงได้...และใคร่ครวญต่อไปอีกว่า  ดั่งนั้นแล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่ของเราผองล่ะ ควรให้อะไรแก่ความมีอยู่และเป็นอยู่...ทั้งต่อตนเองและผู้อื่น
ขอความสุขซึ้งในเสียงเพลงที่คุณยอดรักได้มอบไว้แก่ผู้ฟังทั้งหลาย จงเป็นอานุภาพพลังให้ดวงวิญญาณของคุณยอดรักได้รับสุขและสุคติในสัมปรายภพตลอดไป

...
และในโพสต์นี้   ขอนำบทกวี "น้ำค้างที่รัก"  มาสู่กันอ่านครับ


น้ำค้างที่รัก
[ด้วยจิตพิสุทธิ์เป็นเดิมพัน]
กว่าจะข้ามขุนเขา [ด้วยปลายมีดของเธอและฉัน] , ธมกร [ศิวกานท์ ปทุมสูติ] , ๒๕๔๙
.
          เธอก้าวเข้ามาแต่ครานั้น
      ในทางที่ฉันสรรค์สร้าง
      ยอมพลีชีวิตอุทิศวาง
      ให้ฉันนำทางทุกย่างเท้า
          ศรัทธาแห่งเธอคือน้ำค้าง
      เปราะบางบนใบหญ้ายอดเขา
      หวาดแดดหวั่นลมรุกเร้า
      จึงหวังยุดฉุดเช้าให้ยาวยืน
          เธอก้าวเข้ามาถึงครานี้
      ไม่มีไม่เห็นเส้นทางอื่น
      จนหายไปในฉันและวันคืน
      กลืนทั้งชีวิตจิตวิญญาณ
          น้ำค้างที่รักของใบหญ้า
      ที่สุดแดดจ้าจักพร่าผลาญ
      หรืออาจบางทีมิช้านาน
      ความเป็นเราจะร้าวรานเพราะตั๊กแตน
          ฉันอยากให้เธอเตรียมใจ
      วันหนึ่งเราจะไร้กันไกลแสน
      ทั้งมิอาจกำหนดสิ่งทดแทน
      นอกจากแก่นชีวันแห่งมรรคา
          เรามีกันและกันในวันนี้
      เพื่อไม่มีกันและกันในวันหน้า
      ฝึกไม่มีทั้งที่มีอยู่ปรีดา
      เพื่อยิ้มกับน้ำตาเมื่อลาร้าง
          อย่ากลัวแดดแรงเลยที่รัก
      แดดจะฟักฟูมเธออกฟ้ากว้าง
      จะโอบกอดยอดใบให้ฉันพลาง
      แล้วเราต่างจะเห็นเส้นทางจริง