ใบไม้แห้ง

ฤทธิ์ ศรีดวง

ยามนี้..ถนนเก่าดูเปล่าเปลี่ยว		
รอยล้อเลี้ยวอยู่ใต้ใบไม้แห้ง
ลมจากรถแล่นผ่านก็พัดแรง			
กอบใบแกว่งลอยคว้างขึ้นกลางลม
ลอยละล่องเป็นวงกลางผงฝุ่น			
หมุนเถิดหมุนเริงร่าให้สาสม
เพราะเพียงชั่วอึดใจใบระบม			
ก็ร่วงถมทอดร่างลงทางเท้า
ไม่อาจคืนกลับไปเป็นใบเขียว		
อยู่ในโลกโดดเดี่ยวและเปลี่ยวเหงา
ใบแหว่งวิ่น..สีก้านน้ำตาลเทา		
ไม่เหลือเค้าเขียวอ่อนเช่นก่อนกาล
แหละดูซิ! ต้นไม้แตกใบใหม่			
เขียวคอนอ่อนวัยไสวก้าน
ใบชราน่าขันของวันวาน			
กลับร่วงลานเกลื่อนกลาดอนาจนัก
		
เป็นเสียงครวญร่ำไห้ของใบแห้ง		
ที่ไร้แรงชำรุดและทรุดหนัก
จึงสองเท้าบุรุษหยุดชะงัก			
มองซากปรักใบคล้ำสีน้ำตาล
แล้วว่าความเติบงามแห่งลำต้น		
นั่นคือผลคุณค่าของอาหาร
ที่ใบปรุงเลี้ยงหลายฤดูกาล			
นานนับนานหลายชั่วอายุใบ
เป็นหน้าที่ยิ่งใหญ่ก่อนใบหล่น		
เป็นหนึ่งเฟืองเครื่องยนต์ของต้นไม้
สิ้นอายุหลุดร่วงลงช่วงใด			
ความภูมิใจจะอยู่มิรู้จาง
ใบไม้ชราเปิดตาคิด				
เห็นชีวิตมีค่าตาสว่าง
พอลมพัดพาหอบใบกรอบบาง		
ก็ลอยร่างก่อนร่วงลงห้วงดิน
มาสุมโคนต้นไม้ล้วนใบลีบ			
จุลชีพตัวน้อยก็ย่อยสิ้น
เป็นปุ๋ยเลี้ยงรากให้ต้นไม้กิน			
ทำหน้าที่ชีวินครั้งสุดท้าย
คนแปลกหน้าหยุดเอ่ยแล้วเผยยิ้ม		
ความสุขปริ่มสบตากับฟ้าสาย
ขยับเป้สีแดงทะเลทราย			
ก่อนเดินหายร่างลับไปกับตา..
๒ ตุลาคม ๒๕๕๔