ข้าน้อยขอนบครู

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์


 ตัวข้าน้อยแค่หนึ่งธุลีเขลา
บ่มีเงาอวดใหญ่ข้ามไม้ขอน
แต่รู้รสบทประพันธ์อันสุนทร
ได้ต่อตอนเติมเต็มสติตน
ยังอ่านน้อยรู้น้อยปัญญาน้อย
เรียงพจน์ร้อยความกลับออกสับสน
เขียนก็อายร่ายก็หน่วงดวงกมล
หวาดผู้คนดูเบาว่าเขลาเกิน
ได้แต่แอบขีดเขียนเรียนจากครู
ลองจารอยู่ทางถนัดแต่ขัดเขิน
นบกลอนครูทุกเช้าค่ำหวังจำเริญ
ขออัญเชิญคุณครูขึ้นบูชา
น้อมดวงจิตพนมกรกระพุ่มไหว้
ถักพจน์ได้สมคำนึงจึงหรรษา
พร้อมด้วยรสเพียบด้วยธรรมฉ่ำปัญญา
น้อมวันทาบูชาครูอย่างรู้คุณ				
comments powered by Disqus
  • ชัยชนะ

    22 มิถุนายน 2547 02:11 น. - comment id 287926

    มีครูในดวงใจ
    ทำสิ่งใดให้ก้าวหน้า
    มีครูคุ้มกะลา-
    หัวดีเลิศคิดลื่นไหล
    
    (คุยนอกเรื่องสักนิดครับ)
    วันนี้พิเศษเชียร์บอลอังกฤษ ไม่รู้จะมีแรงลุกหรือเปล่าตอนเช้าถ้าทีมเชียร์แพ้
  • )))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**(((

    22 มิถุนายน 2547 07:51 น. - comment id 287975

    งานผลงานที่สานไว้
    ได้เข้าใจประจักษ์แจ้ง
    
    
  • มัดหมี่ค่ะ sun strom

    22 มิถุนายน 2547 08:14 น. - comment id 287978

    มาเยี่ยมพี่พงษ์ค่ะ
    
    
    พักนี้ไม่ว่างแต่งกลอนเลยค่ะ
    งานยุ่งจังนะคะพี่พงษ์
  • ผู้หญิงไร้เงา

    22 มิถุนายน 2547 10:20 น. - comment id 288011

    ทำอะไรทำด้วยใจ
    หากผิดไปในคำเขียน
    คนอ่านยังจำเนียร
    ว่าแนบเนียนเขียนได้ดี
    
    *-*กลอนไพเราะมากๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ  ชอบมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ รู้สึกแบบนี้เลยค่ะ  ชื่นชมในผลงานเสมอนะค่ะ*-*
  • ยโส

    22 มิถุนายน 2547 11:01 น. - comment id 288038

    ศิษย์เรียนรู้เพราะครูนั้นสอนสั่ง
    ส่งถึงฝั่งแห่งชัยใครก็รู้
    ขอรำลึกนึกถึงผู้เป็นครู
    จากเด็กน้อยกตัญญูรู้คุณคน 
    ...แวะมาอ่านยามสาย ๆ... ว่างจากห้องเรียนช่วง break พอดี
  • เบิ้ลผู้วิพุธ

    22 มิถุนายน 2547 12:53 น. - comment id 288100

    งามงานหากจารจด
    งานงามงดจรดงาม
    ก่องกล้าพยายาม
    สำเร็จเรื้องประเทืองผล
    
    ตามองสมองสั่ง
    หูเงี่ยฟังดั่งชาญชน
    ปัญญาประดาดล
    ประดุจดาวสกาวดวง
    
    ท่านภู่ครูกานท์แก้ว
    ประพันธ์แพร้ววะแว่วสรวง
    ศิษย์สานจนซ่านทรวง
    คือศิษย์ศรีกวีสม
    
    เขียนคิดประสิทธิ์ค้น
    เพียรประพนธ์ประไพพรม
    ผาติผ่องกุก่องบ่ม
    ประกาศกล้าสง่าไกล
  • คนเขารัง

    25 มิถุนายน 2547 14:15 น. - comment id 289707

    ดินสอหินแท่งหักในมือน้อย 
    ครูจับนำลากรอยคอยนำเขียน 
    กระดานชนวนแตกขอบกรอบบิ่นเจียน 
    ยังสู้เขียนฝึกหัดคัดลายมือ 
    เสียงรอยกรีดหวีดเอี๊ยดเฉียดหูแว่ว 
    ยินเสียงแล้วหวนหลังถึงหนังสือ 
    ป้ากะปู่ กู้อีจู้ เป็นอยู่คือ 
    ถูกตีมือน้ำตาย้อยป้อยป้อยคลำ 
    จากวันนั้นถึงวันนี้หลายปีแล้ว 
    ผองเพื่อนแก้วมองกลับไปให้เห็นขำ 
    ถูกครูตีเพราะลืมหมดไม่จดจำ 
    เหลือถ้อยคำจำได้ไว้ไหว้ครู 
    
    
  • ก.พ.ก่อพงษ์

    25 มิถุนายน 2547 20:30 น. - comment id 289863

    สวัสดีครับมวลมิตร
    บทนี้ผมไหว้ครูสุนทรภู่
    และนบครูอีกท่านคือคุณเวทย์
    
    ด้วยความจริงใจครับผม
    

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน