ถือกำเนิดเกิดตนเป็นคนอยู่ แต่ยังดูด้อยวัยไร้เดียงสา ค่อยค่อยคืบคลานหัดพัฒนา เติบโตมามองผ่านไม่นานปี ยามเป็นเด็กเล็กซนอยู่หนไหน หาใครใครเล่นสนุกแสนสุขขี เริ่มโลภหลงจงจิตคิดจะมี จะร้ายดีล้ำเลิศเกิดแต่ใจ คราหนุ่มสาวราวรุ่นครุ่นสับสน อยากมีคนร่วมทุกข์ให้สุกใส หาทายาทสืบต่อก็พอใจ จนผ่านวัยล่วงลามาเสียดาย ยามแก่เฒ่าชราร่างอ่างว้างจิต ดังนิมิตแรงใจไม่มาดหมาย ความเจ็บป่วยรกร้างอย่างเดียวดาย มากลับกลายสร้างสุมรุมตัวเรา ในที่สุดหยุดจิตอนิจจัง ร่างผุพังผุ๋ยผงคงแผดเผา เลิกหลงโลกโศกรักจักบรรเทา ใครจะเอามามองให้หมองจิต ๐๓/๑๐/๒๕๔๗ ๑๐:๐๓:๓๐ น. ผลิใบสู่วัยกล้า
)))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**((( 3 ต.ค. 2547 10:41 น. - ID 62802 
1851
20
0
3 ตุลาคม 2547 11:14 น. - comment id 343094
เป็นสัจจธรรมจริง ๆ เลยนะคะ เกิด แก่ เจ็บ ตาย แวะมาเยี่ยมค่ะ
3 ตุลาคม 2547 11:23 น. - comment id 343099
วุ่นวายวนวกวังวน ทุกข์ทนทดท้วงท้าทบ สุขสบสงบสิ้นสงสาร ผุเผาผุยผงผ่องพาน จงจักจบจุลจารจำนง ธรรมะสวัสดีค่ะ คุณผลิใบสู่วัยกล้า
3 ตุลาคม 2547 11:53 น. - comment id 343121
ขอบคุณ ขลุ่ยหลิบนะครับ ที่มาเป็นกำลังใจให้
3 ตุลาคม 2547 11:55 น. - comment id 343123
หวัดดีครับ คุณปุ๋ย มาเยี่ยมกันยามเช้าเลยนะ ต้องขอโทษนะที่เอาธรรมะมาแจกแต่เช้า.....อิ..อิ..
3 ตุลาคม 2547 12:22 น. - comment id 343154
จริงค่ะ ........ ลี่...ผู้มาเยือน .
3 ตุลาคม 2547 12:36 น. - comment id 343165
1ชีวิตที่ก่อกำเกนิด มา เป้นชวา และชีวิตของวันนี้ หากรู้จัก คาของคำว่าชีวิต คนนๆๆนั้น สุดยอดความเป็นคน
3 ตุลาคม 2547 12:48 น. - comment id 343178
เยี่ยมครับ
3 ตุลาคม 2547 13:46 น. - comment id 343196
หน้าส่วนตัว
ขอบคุณ ลี่...ชวนมาเยือน
ชีวิตมันช่างแสนสั้นนะครับ
3 ตุลาคม 2547 13:47 น. - comment id 343198
ขอบคุณ ดาหลา ประการัง
ผมว่าจริงอย่างที่ว่านะ
3 ตุลาคม 2547 13:49 น. - comment id 343200
ขอบคุณ หมึกมรกต ที่เข้ามาเป็นกำลังใจให้นะ
3 ตุลาคม 2547 14:04 น. - comment id 343220
หวาดดีค่ะนะคะพี่ไก่พี่ชายที่แสนดีเสมอ มาอ่านกลอนดีๆของพี่ชายนะคะสื่อออกมาได้ดีมากๆเลยค่ะทำให้เข้าใจถึงสัจจธรรมของชีวิต การเกิด การแก่ การเจ็บ แล้วก็ตาย หนีกันไม่พ้นค่ะไม่ว่าคนหรือสัตว์ค่ะ จริงไหมค่ะพี่ไก่จ๋า คิดถึงพี่ชายเสมอนะค่ะ
3 ตุลาคม 2547 15:20 น. - comment id 343251
เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสัจธรรมของชีวิตเจงๆ หลีกเลี่ยงยังไงก็ไม่พ้น บทกลอนไพเราะมากขอรับ :)
3 ตุลาคม 2547 16:07 น. - comment id 343267
ถึง น้องหวาน หนีกันไม่พ้นค่ะไม่ว่าคนหรือสัตว์ จริงๆครับ แต่ก่อนจะถึงจุดจบเราควรจะสร้างอะไรดีๆให้กับตัวเองนะครับ
3 ตุลาคม 2547 16:11 น. - comment id 343269
ขอบคุณ เมจิคเชี่ยน ที่รับทราบถึงสัจธรรม
3 ตุลาคม 2547 18:01 น. - comment id 343292
เป็นสัจธรรม ที่ใครก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงค่ะ
3 ตุลาคม 2547 18:30 น. - comment id 343306
เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสัจธรรมจริงๆ น่ะค่ะ คุณผลิใบฯ.. แวะมาเยี่ยมค่ะ..
3 ตุลาคม 2547 18:36 น. - comment id 343309
ไม่มีใครหนีได้จริงๆค่ะ เพราะฉนั้นทำทุกวันให้ดีที่สุด.. และทำหน้าที่ในแต่ละวัยให้สมบูรณ์ จะได้ไม่รู้สึกเสียดายว่าเราได้เกิดมาเนอะ แวะมาทักทายพี่ไก่ค่ะ
3 ตุลาคม 2547 20:20 น. - comment id 343339
คืนและวันพลันดับก็ลับล่วง ท่านทั้งปวงจงอุตส่าห์หากุศล พลันชีวิตคิดถึงรำพึงตน อายุคนนั้นไม่ยืนถึงหมื่นปี. มาให้กำลังน้องชายนะครับ อิอิ ให้สาระที่ดีมากครับน้องไก่ ใครได้อ่านก็เป็นกำไร เขียนแนวนี้เยอะ ๆ นะน้องไก่ ช่วยกันสรรสร้างสังคมไทยให้น่าอยู่ครับ +-*-+-*-+ +-*-+-*-+ปู๊ชายอารมดี๊ดี+-*-+-*-+ +-*-+-*-+
4 ตุลาคม 2547 00:20 น. - comment id 343442
บทกลอนให้แนวคิดที่งดงามมากครับ ผลิใบเป็นหนึ่งในนักเขียนกลอนงามครับ
4 ตุลาคม 2547 00:23 น. - comment id 343445
เป็นสัจจะธรรมจริงๆครับ ได้ข้อคิดมากๆ สัมผัสเพราะด้วย ยอดครับ
4 ตุลาคม 2547 05:47 น. - comment id 343459
ใบไม้เขียว ค่อยเป็นเหลือง ปิดร่วงหล่น ชีวิตคน ดำเนินไป ในความหวัง ให้ทบทวน หวนคิด อนิจจัง ชักช้าไป ไม้ใกล้ฝั่ง ยากรั้งคืน
4 ตุลาคม 2547 08:57 น. - comment id 343514
ชีวิต ก็แค่นี้แหละค่ะคุณผลิใบ
4 ตุลาคม 2547 11:48 น. - comment id 343605
ก็เรื่องจิงที่ไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้อ่านะคะ ปลาวาฬมาชื่นชมและมาทักทายค่ะ
4 ตุลาคม 2547 11:55 น. - comment id 343609
มาเยี่ยมครับผู้ชายที่ใจดีและแสนดี
แก้วประเสริฐ.
4 ตุลาคม 2547 15:59 น. - comment id 343752
ณ ห้วงหนึ่งถามถึงเรื่องชีวิต ด้วยสะกิดจิตใจจึงใคร่ถาม ว่าชีวิตหามีสิ่งดีงาม ทำอย่างไรจึงพบความงามที่ดี พระท่านสอนเทศนาว่าเรานั้น มีชีวิตแสนสั้นแล้วเป็นผี เด็กทารกเกิดมาไม่กี่ปี บ้างถึงที่สิ้นชีวิตปลิดชีพไป หากเติบถึงผู้ใหญ่ก็ใช่ว่า จะสบายอุรานี่ไฉน บ้างยากจนข้นแค้นแสนเข็ญใจ บ้างป่วยไข้ใจเฉาเมาโลกธรรม กินกี่มื้อซื้อกี่หนบนข้าวของ กี่จับจองแย่งชิงสิ่งอิ่มหนำ มีหรือไม่ที่เคยพอต่อกระทำ ชีวิตจึงเดินย่ำความไม่พอ รอสุดท้ายสิ้นลายไร้แรงคว้า อนิจจาอนิจจังนั่งร้องขอ ให้ชาติหน้าเกิดดีที่คอยรอ ลืมว่าการเกิดต่อนั้นเพื่อตาย เปลี่ยนภพชาติสู่ภพชาติไม่ขาดโซ่ เหมือนเล่นโล้ชิงช้าน่าใจหาย เวียนในวงกงล้ออย่างวุ่นวาย ด้วยกระหายอยากมีซึ่งชีวิต
5 ตุลาคม 2547 03:18 น. - comment id 344034
พูดถึงความลึกซึ้งในเนื้อหากินใจมากครับแต่มาสะดุดตรงคำจบนิดหน่อย ที่เอาคำว่า..จิต...มาลงท้ายผมว่าถ้ามีคำที่ดีทั้งความหมายและให้ความไพเราะในอรรถรสแห่งฉันทลักษณ์ด้วยจะเยี่ยมมากครับ
7 ธันวาคม 2547 19:13 น. - comment id 384489
:]
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
