ปราชญ์สร้างวิชาหวังพาวิวัฒน์ วกสู่วิบัติลืมจัดวิสัย สังคมวินาศคนขาดวินัย กี่คนวิจัย? กี่ใครวิจารณ์? กี่คนวินิจด้วยจิตวิมุต สร้างความวิสุทธิ์เสกความวิศาล ทบทวนวิถีถ้วนถี่วิธาน ลบความวิการลาญความวิกล เป็นคำถามที่ถามโดยความเขลา เพราะฉันเฝ้าสงสัยในสับสน อะไรคือนิยามความเป็น คน หรือวกวนวุ่นวายตราบหายใจ รออีกกี่ศาสดามาบังเกิด จึงกำเนิดค่านิยมสังคมใหม่ โลกปลอดการเข่นฆ่าค้ากำไร ผู้คนไม่แตกต่างทางฟากยืน เสียงสรวลเสเฮฮาอย่างหฤหรรษ์ แทนเสียงอันบาดลึกสะอึกสะอื้น สังคีตร่ำจำเรียงกลบเสียงปืน และโลกรื้นไร้เสียงร้องทำนองคราง ยังหวังว่าบทกวีมีพลวัต ยังยืนหยัดจุดยืนแม้ขื่นบ้าง ยังวาดฝันที่เหมือนภาพเลือนลาง ยังเคว้งคว้างไขว่คว้าแม้ล้าแรง จะเติมไฟให้สว่างส่องทางสวรรค์ พร้อมมุ่งมั่นมุ่งหน้าอุตส่าห์แสวง ทุกบทเรียนแลกมาราคาแพง เอามาแปลงเป็นทุนไว้หมุนเวียน ไม้ขีดไฟสักก้านอาจผลาญป่า ทุนปัญญารายย่อยทบรอยเขียน เผาป่าเถื่อนเกลื่อนไทยให้โล่งเตียน เพื่อปรับเปลี่ยนคนป่าเป็นนาคร สังคมแห่งปัญญาค่าไพศาล ยังรอการเคี่ยวกรำการพร่ำสอน สร้าง ความรู้เท่าทัน ถูกขั้นตอน อุทาหรณ์ชีวิตชวนคิดตาม เคยปรากฏบทสรุปเรื่องอุปโลกน์ ประโลมโลกรัญจวนชวนวาบหวาม พาใจคนคร่ำเคร่งกับเพลงกาม ศาสน์เสื่อมทรามสังคมจมโลกีย์ จาก จุดหมาย ของมนุษย์สู่ จุดขาย ความมักง่ายปะปนอยู่ล้นปรี่ คือมองข้ามความงามเมินความดี ลืมหน้าที่..หลงทิศ..เดินผิดทาง เคยใหม่แปลกแตกแถวเกิดแนวขบถ เพื่อประชด บริภาษ กล้าบาดหมาง แสร้งประจานสังคมปมอำพราง แค่มุ่งสร้างอัตลักษณ์ในปลักเดิม แกล้งละเลยการเรียนรู้ของผู้อ่าน กระบวนการทางปัญญาล้าแรงเสริม กลับหยิบฉวยอวิชชามาแต่งเติม ก็ยิ่งเพิ่มความหลงผิดเพาะพิษภัย วรรณกรรมเยาวชนขาดคนสร้าง กี่คนบ้างเหลียวแลคิดแก้ไข เลิกใจแคบมุ่งค้าหากำไร แล้วพร้อมให้ ปัญญาเอื้ออาทร แทนนักเขียนแปรพักตร์เป็นนักขาย ทุกนิยายค่านิยมผูกปมซ่อน ที่เตลิดตามตลาดตะลอนตะลอน ทวนสังวรสังเวชตรองเหตุการณ์ หากขุดคุ้ยความอัปรีย์มาตีแผ่ อย่าให้แพร่พิษสู่ผู้เสพสาร สร้างวุฒิภาวะวิจารณญาณ ส่งเสริมด้าน ภูมิคุ้มกันทางปัญญา เปลี่ยนจากผู้มอมเมาเป็นเสาหลัก งานทุกวรรคทุกตอนสะท้อนค่า สะท้อนคิดผ่านคำแทนตำรา เติมศรัทธา,ความหวังให้สังคม อย่างชนชั้นปัญญาชนมุ่งค้นคว้า แทนหลับตาจนสนิทหลงติดหล่ม แล้วปะทุออกมาแค่อารมณ์ ใครแค่นชมก็ปลื้มพาลลืมตัว ทยอยการเคี่ยวกรำจิตสำนึก เพื่อรู้สึกรู้(เดียง)สาว่าดี-ชั่ว กล้าคิดใหม่ทำใหม่ไกลเมามัว ไม่ขลาดกลัวเผชิญหน้าผู้อาธรรม เสียงเพรียกของอุดมการณ์ประสานเสียง ร่ำร้องเพียงเพื่อกลืนสะอื้นร่ำ นำประชาเรียนรู้อย่างผู้นำ วีรกรรมอีกย่างก้าวของชาวกวี
อัลมิตรา 12 มี.ค. 2548 09:55 น. - ID 72597 
2657
23
0
12 มีนาคม 2548 10:57 น. - comment id 437907
**งดงามค่ะ..เขียนได้ดีมากเลย** สรุป.. แล้วทุกอย่างมันอยู่ที่คน.. ถ้ายังหาความหมายของคำว่าคน..ไม่ได้ ไม่ต้องไปพูดถึงใครอื่นแล้ว.. ^___^
12 มีนาคม 2548 12:06 น. - comment id 437931
ขอบคุณจริงๆเลยนะคะ ที่นำมาให้อ่าน เป็นบุญเหลือเกินที่ได้อ่านงานชิ้นนี่ ไพเราะมากๆ ใช้คำและกระจายแรงอารมณ์ให้เราผู้ซึ่งตั้งใจช่วยสานภาษาได้เกิดการเรียนรู้ด้วย ตรงนี้ชอบมากเลยค่ะ กี่คนวิจัย? กี่ใครวิจารณ์? กี่คนวินิจด้วยจิตวิมุต สร้างความวิสุทธิ์เสกความวิศาล ทบทวนวิถีถ้วนถี่วิธาน ลบความวิการลาญความวิกล โอ้โห ช่างใช้คำที่ มันงดงามและเฉียบ ยิ่งกว่า..ไม่รู้จะกว่าอะไรดีค่ะ มันหาอะไรมาเทียบเท่าไม่ได้ ด้วยมันงามสุดในตัวของมันนะค่ะ เรามีวธีเขียนในเชิงแบบนี้ได้อย่างไรคะ กรุณาด้วยนะคะ สำนึกหนักสำนักนึกศึกสงสัย ยกพลไกรไยพลกกถกอักษร ลุชีวาลาชีวุ.ทิฆัมพร ร่วมลงกลอนรอนลงกล้วมอ่วมอิ่มเชิง
12 มีนาคม 2548 12:42 น. - comment id 437950
เห็นด้วยกับคุณอาภาภัสนะ...ชื่นชมเหนือคำบรรยาย
12 มีนาคม 2548 12:54 น. - comment id 437952
สุขเหลือเกินเพลินไปในวาทะ อักขระงดงามยามได้อ่าน ซ่อนคำคมปมปรัชญาคุณค่างาน สอดประสานพริ้งเสนาะเพราะจับใจ... อดไม่ได้ที่จะแย้มแล้วแจมกลอน.... เพราะมากครับ..ขอบคุณที่นำงานดีดีมาให้อ่าน
12 มีนาคม 2548 13:18 น. - comment id 437966
...งานสร้างสรรค์ พันลึก สำนึกค่า ภูมิปัญญา กวี มีแก่นสาร ดั่งกระจก ส่องความคิด จิตวิญญาณ บนผลงาน ล้ำค่า คือ...วาทะ?... ...สร้างสรรค์ดีมากเลยครับ
12 มีนาคม 2548 13:57 น. - comment id 437983
แอบเข้ามาอ่านงานครับ..มือยังไม่ถึงขั้นครับผมเลยเขียมแจมบ่ได้.... **รักษาสุขภาพนะครับผม
12 มีนาคม 2548 15:25 น. - comment id 438032
ถือเป็นอภิมงคลแก่นักกลอน ควรค่าแก่การอภิรักษ์เป็นอย่างยิ่งครับ : ]
12 มีนาคม 2548 16:27 น. - comment id 438087
อิอิ คุณอัลมิตรา กล้าใช้ว่าที่หัวหน้าพรรค ปชป. เลยเหรอคะเนี่ย หุหุ ขอบคุณมากนะคะ ที่นำกลอนที่มีคุณค่า มาให้อ่าน งดงามมากๆค่ะ เห็นด้วยกับทุกคอมเม้นต์ข้างบนค่ะ
12 มีนาคม 2548 16:35 น. - comment id 438091
เป็นกลอนที่มีค่ามากเลยค่ะ ดีใจเหมือนกันที่ได้อ่าน เพราะปกติไม่ได้ไปที่บ้านอื่นเลย ขอบคุณค่ะ
12 มีนาคม 2548 18:04 น. - comment id 438142
หน้าส่วนตัว
ปราชญ์สร้างวิชาหวังพาวิวัฒน์
วกสู่วิบัติลืมจัดวิสัย
สังคมวินาศคนขาดวินัย
กี่คนวิจัย? กี่ใครวิจารณ์
แค่บทนี้ กินใจ ไม่สามารถต่อเติมได้
ลึกซึ้งจริง ๆ คม ๆ บาดลึก
12 มีนาคม 2548 21:49 น. - comment id 438235
คุณน้ำใส .. คือว่ากลอนชุดนี้ลุงเวทย์เขียนค่ะ ไม่ใช่อัลมิตรา แล้วอัลมิตราจะบอกลุงให้นะคะ คุณอาภาภัส .. เห็นลุงเขียนมาตั้งสองสัปดาห์ ป่านนี้แก่กว่าเดิมไปแยะแล้วล่ะ (อย่าบอกลุงน๊า ...๕ ๕ ๕ ) คุณมนต์กวี .. จะไปบอกลุงให้ค่ะ คุณdark side of mind .. อืมม กลอนชุดนี้ตั้งยี่สิบบท เขียนแบบเชิงวาทะ อัลมิตราก็ยังไม่รู้เลยว่า จะมีวิวาทะหรือเปล่า เมฆทะมึนลอยมาแต่ไกล คุณบินเดี่ยวฯ .. เอ อู้บ่ฮู้เฮื่อง คนเมืองเหมียนกัล ไปอู้เอาเอง อัลมิตราอู้มั่วแล้วล่ะ คุณลักษมณ์.. โอ้ โห .. เขียนซะขนาดนั้น คุณคนเมืองลิง .. ๕ ๕ ๕ จะว่าไปแล้ว บ้านเขาอยู่ไม่ไกลจากบ้านอัลมิตรานะคะ คุณผู้หญิงไร้เงา .. ที่บ้านปู้ก๊อง มีขุมทรัพย์แยะค่ะ บางทีต้องเอากระบุงไปโกยมาค่ะ คุณร้อยฝัน .. อัลมิตราก็ได้แต่นั่งอ่าน อ่านแล้วก็โมเม ไม่เขียนคอมเม้นท์อะไรลุง ดูลาดเลาก่อนค่ะ
12 มีนาคม 2548 22:18 น. - comment id 438242
หน้าฉากหลากหลายนิยายเล่า เบื้องหลังเอาความดีซ่อนที่ไหน หญิงคราวลูกกล้าบอกกล่าวออกไป จะตัดใจภรรยาเพื่อมาครอง .... หวัดดีครับคุณอัลฯ..นึกว่างานเขียนของคุณอัลฯ.แต่เขียนได้ดีครับ...ผมจะเขียนนิยายกลอนสักเรื่อง..เลยมาปรึกษาคุณอัลฯ.แล้วจะขอสมัครเป็นลูกศิษย์ซะเลย...เพื่อจะช่วยเพิ่มเติมเรื่องราวบ้าง...พล็อตเรื่องที่คิดไว้เป็นแบบนี้ครับ.. พระเอกเป็นชายวัย50เศษครับ..เป็นนักเขียนนิยายโนเนม..ที่กำลังพยายามสร้างชื่อ..อ้อ..แล้วพระเอกพิการครับ..ขาขาดทั้งสองข้าง... นางเอกเป็นสาวสัก25ขวบ..หลงใหลในเขียนของพระเอก...และได้พบกัน...พระเอกไม่ได้บอกครับว่ามีเมียแล้ว ลูกก็โตแล้ว..บอกนางเอกแต่ว่า ให้รอสัก3ปี จะมาอยู่ด้วย... ฝ่ายนางเอก เข้าตำรา ความรักทำให้คนตาบอดครับ..สงสารไปหมด..เชื่อไปหมด.. โดยลืมคิดไปว่า..ความรักนั้นมันไม่ใช่แค่นั้น...ผมยังผูกเรื่องให้น่าติดตามไม่ได้เลยมาขอคำปรึกษา..แล้วจะสรุปจบยังไงดี... เอาแบบนางเอกอ่อนต่อโลก...พระเอกเห็นแก่ตัวตามประสาผู้ชายนิดๆ.. ขอบคุณล่วงหน้าครับ
12 มีนาคม 2548 22:48 น. - comment id 438247
เจ้าของกระทู้มีสิทธ์ลบข้อความคอมเม้นท์ได้ ใครๆก็รู้ คุณอัลมิตรา ต้องเข้าใจว่า การทดแทนบุญคุณใครสักคน ไม่ได้หมายความว่า เราจะต้องทำให้ตัวเองเดือดร้อน แต่ถ้าคุณอัลมิตรา ลบ แปลว่า..... นั่นคือคุณอัลมิตรา กำลังแก้ต่างให้ใครสักคน ซึ่งผมก็รู้ว่าคุณอัลมิตรา ทำตามคำสั่งของคนนั้น คุณอัลมิตรา ครับ ผมทราบในเจตนาของคุณนะครับ ทราบดีว่าคุณเคารพผู้หลักผู้ใหญ่ ผู้มีพระคุณ เสมอ และไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในเวปของคุณ ข้อความของคุณ คนธรรมดา ผมได้อ่านตอนเย็นแล้วครับ พอจับใจความได้ว่าพาดพิงถึงใคร เป้าหมายของ คนธรรมดา ไม่ใช่คุณ แต่เป็นการฝากข้อความไปถึงอีกคนที่คุณอัลมิตรา นับถือเคารพอยู่ ใครทำ คนนั้นต้องรับผิดชอบครับ ผมว่าคุณอัลมิตรา ตอบกระทู้ไปตามปกติดีกว่าครับ ผมชอบตรงที่คุณเป็นตัวของตัวเอง ข้ามน้ำข้ามทะเลมาเป็นกำลังใจให้ครับ
13 มีนาคม 2548 00:15 น. - comment id 438271
คุณคนธรรมดา .. 1. คุณต้องการฝากความถึงใคร เป็นพิเศษหรือเปล่า . 2. คุณน่าจะ login นะ เพื่อว่าคนที่คุณต้องการฝากความนั้นจะได้รู้ว่าเป็นใคร 3. อัลมิตราไม่เกี่ยวข้องกับนิยายที่คุณจะเขียน ดังนั้น อย่าใช้กระทู้ของอัลมิตราเป็นที่ปล่อยข่าวเลย เรื่องนิยายรักในเน็ต ไม่ว่าจะเป็นการหลงอักษร หลงคารม ผู้ที่เล่นเน็ตต้องมีการไตร่ตรองและยับยั้งชั่งใจเอง และการที่นางเอกสาววัย 25 ขวบ ( แน่ใจนะ ว่าใช้คำนับอายุว่า.. ขวบ..)มาหลงใหลพระเอกอย่างงมงาย .. ดู ๆ ไปแล้ว น่าสงสารเหมือนกันนะ ถ้าเป็นจริงอย่างที่คุณพล๊อตไว้..เรื่องคงเศร้า ความรักทำให้คนตาบอดจริง ๆ ไม่ว่ากี่ยุคกี่สมัย ก็มีให้เห็นเป็นตัวอย่างเสมอ แต่ก็นั่นแหล่ะ ความรักไม่ใช่สิ่งที่จะได้มาด้วยความไม่เต็มใจ ว่าแต่ว่า ...นางเอกคนนั้น เต็มใจและยินยอมที่จะตาบอดหรือเปล่า ดั่งแมงเม่าบินเข้ากองไฟ .. รู้ทั้งรู้ ก็ยังจะบินไป อัลมิตราเห็นเพื่อนหญิงหลายคนในเน็ต ที่ตกอยู่ในสภาพนี้ .. ทุรนทุรายกับสภาพที่พวกเธอเลือกเอง บางคนอาจจะบอกว่า .. ขอมีรักอย่างฝันหวาน มีรักอย่างที่วาดไว้ แม้เพียงเงาที่ปราศจากตัวตนจริง ก็ยินดีที่จะมีรักนั้น บางคนอาจจะบอกว่า .. มีรักไว้เพื่อเป็นกำลังใจซึ่งกันและกัน มีรักเพื่ออาทรกัน มีรักเพื่อเติมเต็มในส่วนที่ขาดหาย และแล้ว หลายคนก็ทำให้สิ่งที่สมมุตินั้นกระทบกับชีวิตจริง เมื่อจุดมุ่งหมายเดิมถูกเปลี่ยนไป เป็นการต้องการที่จะครอบครอง โศกนาฏกรรมแห่งรักจึงบังเกิด คนที่เสียน้ำตากับเรื่องสมมุติ คนที่เสียน้ำตากับฝันลวง คนที่เสียน้ำตากับความเขลาของตนเอง และคนที่เสียน้ำตาเพราะดึงเอาโลกของเน็ตมาพัวพันกับชีวิตจริง .. ซึ่งก่อปัญหาให้ไม่รู้จักจบสิ้น จริงอยู่ ทุกๆคนต้องการสิ่งที่ดี ต้องการเป็นคนสำคัญของใครสักคน .. แต่อย่าลืมว่า ตนเองต้องให้ความสำคัญกับตนเองด้วย ถ้านางเอกของคุณมีตัวตนจริง .. สิ่งที่อัลมิตราอยากจะฝากความไปถึง ก็คงเป็นความปรารถนาดี ฉันท์มิตร และขอให้เธอประสบชีวิตรักที่ดีงามอย่างถูกทำนองครองธรรม ขอให้เธอมีความสุขสมปรารถนา และถ้านางเอกของคุณคือจินตนาการที่คุณสมมุติขึ้นมา สิ่งที่อัลมิตราเขียนมาทั้งหมด ก็น่าจะหยิบบางประโยคไปใช้ในงานเขียนนิยายของคุณได้ ไม่สงวนลิขสิทธิ์ค่ะ มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า ..
13 มีนาคม 2548 00:28 น. - comment id 438275
คุณSomewhere beyond the sea .. สงสัยว่าคืนนี้ตอบกระทู้คุณธรรมดาและคุณ คงใช้เวลาเยอะ (ง่วงแล้วด้วย) คุณคงหมายถึงลบคอมเม้นท์ของคุณคนธรรมดาสินะคะ ( ข้ามน้ำข้ามทะเลมาด้วยกันหรือเปล่า หือ..) เวป thaipoem เป็นเวปของปีกฟ้าค่ะ ไม่ใช่ของอัลมิตรา .. ข่าวลอยตุ๊บป่องข้ามทวีปไปแหง๋ ปกติ อัลมิตราจะตอบคอมเม้นท์เพื่อนทุกๆคน นะคะ ยกเว้นบางครั้งที่ไม่ไหวจริงๆ จึงจำเป็นต้องตอบรวบ และบางคอมเม้นท์ที่อัลมิตราไม่ชัดเจนถึงจุดประสงค์ ก็อาจจะลบ นั่นคือสิทธิ์ที่พึงมีโดยชอบธรรมของสมาชิก เอาเป็นว่า ตอนนี้ก็ตอบกระทู้ของคุณคนธรรมดาแล้วนะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ..
13 มีนาคม 2548 21:09 น. - comment id 438509
คุณ คนธรรมดานี่ สงสัย อ่านงานเขียนของ กี เดอ โมปัสซัง มากไปหน่อยเลยได้อิทธิพลทางความคิดของนายกีมามั้งครับ ปล.นิยายของ กี เดอ โมปัสซัง เป็นแนวเหยียบเพศแม่นิดๆ และมีโครงเรื่องที่บัดซบหน่อยๆสะท้อนสังคมฝรั่งเศส ในยุคของเขาได้เป็นอย่างดี หลายคนสงสัยว่า กี เดอ โมปัสซัง อาจจะเขียนนิยายโดยเอาประสบการณ์ของตัวเองเป็น สรณะ กี ตายดวยวัย 40 กว่า ด้วยโรคซิฟิลิส ขึ้นสมอง เพราะมั่วโสเภณี ติดตามอ่านงานของ กี เดอโมปัสซัง ได้เพิ่มเติมจาก หนังสือ นิยาย ความลับของหญิงผู้ตาย คุณ อาษา ขอจิตต์เมต เป็นผู้แปล ครับ
13 มีนาคม 2548 21:34 น. - comment id 438514
งานของลุงเวทย์.... เป็นงานคุณภาพให้ข้อคิดอะไรมากมาย..ในโลกยุคปัจจุบัน ผู้ใด..ได้คิด..แล้วนำไปปฏิบัติ..จะถือว่าเป็นประโยชน์ อย่างยิ่ง การตอบกระทู้ของคุณอัลมิตรา.. เท่าที่ได้อ่านมา..ไม่ใช่เฉพาะงานนี้.. มีแนวคิด หลายอย่าง ให้นำไปในชีวิตจริงได้เสมอ..แฝงประสบการณ์ที่ดี บ่อยครั้งที่มี..มุขขำ ๆ ให้ได้ยิ้ม ที่สำคัญ..นับถือความเป็นตัวของตัวเอง ของคุณมาก ๆ พูดมาทั้งหมดนี้..เพียงแสดงความคิดเห็น มีแถมอีกนิด.... ที่ไปเที่ยวอัมพวา..ไปยังไงค่ะ ขอรายระเอียดด้วย (เอ..อันนี้เกี่ยวกันหรือเปล่านะ..55)
13 มีนาคม 2548 22:43 น. - comment id 438544
คุณเมจิค .. ขอบคุณค่ะ เรื่องไปเที่ยวอัมพวา ไม่ยากเลย จะส่ง link ให้นะคะ http://www.land.arch.chula.ac.th/fieldtrip47/group6/pongpang.htm ไว้พรุ่งนี้จะลงเบอร์โทรศัพท์ให้นะคะ
13 มีนาคม 2548 23:23 น. - comment id 438572
เอ่อครือว่า...คุณธรรมดาค่ะขออณุญาติต่อนิยายคุณจนจบนะค่ะ... ด้วยความคิดถึงและห่วงหา จึงทำให้นางเอกเดินทางไปหาพระเอก และเธอต้องการทำให้เค้าแปลกใจโดยไปหาเค้าที่บ้านพัก ตามที่อยู่ที่เค้าให้ไว้(แต่ลืมบ้านเลขที่)แล้วบังเอิญไปขณะที่ภรรยาของพระเอกอยู่บ้านคนเดียว ส่วนพระเอกและลูกออกไปทำธุระข้างนอก ภรรยาพระเอกจึงได้เล่าเรื่องราวต่างๆถึงครอบครัวอันอบอุ่นของเธอโดยที่นางเอกไม่รู้ว่าหมายถึงพระเอก นางเอกชื่นชมความรัก ความอบอุ่นของครอบครัวนี้มาก เธอคุยจนได้เวลาที่พระเอกและลูกกลับมาจากการทำธุระข้างนอก แล้วภรรยาก็แนะนำพระเอกให้นางเอกรู้ว่านี่คือสามี และลูกของตน นางเอกจึงได้รับรูความจริง เธอผละออกไปจากที่ตรงนั้น ไม่ได้กลับบ้าน กลับที่พัก ปิดการติดต่อทุกชนิด จนเธอใช้ความนิ่ง สงบ เพื่อคิด และตัดใจ เข้าใจในทุกอย่าง และยอมที่จะจากไป... จากเรื่องทำให้เกิดคำถาม ทำไมพระเอกมีครอบครัวแล้วแต่ไม่บอกนางเอก กลับหลอกให้นางเอกอยู่กับความฝัน? และการอคอย... หรือพระเอกเห็นความรักเป็นเรื่องล้อเล่น? คุณคนธรรดาช่วยตอบหน่อยค่ะ...
14 มีนาคม 2548 09:46 น. - comment id 438674
คุณเมจิค .. ได้เบอร์มาแล้วค่ะ 034 - 717510 บ้านทรงไทยปลายโพงพาง ค่ะ ยัยไหม .. พระเอกยังออกไปทำธุระกับลูกข้างนอก ?? ไม่สมจริงเลยนะ ออกไปขายล๊อตตารี่ เหรอจ๊ะ จะว่าไปแล้วนะยัยไหม นิยายเรื่องนี้ เริ่มต้นพล๊อตเรื่องไม่ค่อยสมเหตุสมผลนัก โดยเฉพาะพระเอกขาขาดสองข้าง แล้วนางเอกยังหลงรักน่ะ แสดงว่าความรักที่เกิดน่าจะเกิดจากอย่างอื่นที่ไม่ใช่ความหลงมากกว่า บางทีจุดเล็กน้อยทื่เป็นส่วนประกอบของนิยาย อ่านแล้วมันขัดกันอย่างเห็นได้ชัด .. แล้วที่ยัยไหม ต่อเรื่องนิยาย ดูคล้าย ๆ เรื่อง รอย พระเอกในเรื่อง รอย ที่มีนางเอกชื่อ ริน ตอนจบ เศร้านะ ความรักก็แบบนี้กระมัง ..มีสุขมีทุกข์คละกันไป อย่าบอกนะ ยัยไหมอยากเป็นนางเอก .. ขำตายเลย
14 มีนาคม 2548 11:29 น. - comment id 438745
ผมเข้าไปอ่านในเวบร์ครูเวทย์ก่อนหน้านี้แล้วล่ะครับ.. ผมก็ไม่ค่อยได้อ่านงานครูมากนัก ตอนแรกๆคุยกับครู..(msn) ได้อ่าน.. ผมจำหัวเรื่องบทกวีไม่ได้ แต่เชฟไว้ ลืมแล้วไม่ได้เอามาอ่านนานแล้ว ขอครูอ่านลำนำเลือด... เพราะเคยเห็นครูเขียนในเวบร์สยามว่าเขียน.. แค่ชื่อเรื่องผมก็สนใจแล้วล่ะครับ ....ลำนำเลือด.. แต่ถ้าให้ผมเปรียบเทียบบทกวีชิ้นนี้กับลำนำเลือด ผมชอบชิ้นนี้มากกว่าครับ... สองบทแรกเหมือนครูจะแบ่ง 2-2-2-2...(หรือเปล่าครับ) แล้วบทหลังก็ปกติ 3-2-3 ... คือ... ผมก็อธิบายอารมณ์เวลาอ่านกวีชิ้นนี้ไม่ถูกครับ บอกได้คำเดียวว่ามันถึงอารมณ์มากครับ..
14 มีนาคม 2548 11:36 น. - comment id 438752
อ่านแล้วแหยง จะเขียนเรื่อยเปื่อยสนุกสนานไปคงไม่เข้าตาแน่ ระดับเรานี่จะให้เป็นเสาหลักคงยากแค่ฝึกหัด ทีนี้จะให้งดงามเป็นแบบอย่าง ก็ยากอีกนั่นแหละ อิอิ ทำไงดีละ เพลา ๆ งานขยะลงบ้างเน๊าะ อิอิ
14 มีนาคม 2548 12:24 น. - comment id 438800
คุณดอกข้าว .. ให้ลุงเวทย์ตอบนะคะ คุณฤกษ์ .. ที่ลุงเวทย์เขียน จะว่ากันไปแล้ว โดนกันทั่วหน้านั่นแหล่ะค่ะ รวมถึงอัลมิตราด้วย แต่อัลมิตราคิดว่าคุณฤกษ์มีความสุขใจที่จะเขียน เอาเป็นว่าตราบใดที่เราไม่ก่อความเดือดร้อนให้ใคร .. เขียนได้ระดับอย่างเรา ก็น่าจะพอหาความสุขในใจได้ค่ะ .. ไม่ได้เขียนเพื่อประกาศศักดา หรือ เขียนเป็นอาชีพ ประมาณนั้น .. งานที่อัลมิตราเขียน ลุงเวทย์ยังบอกให้เอาไปห่อกล้วยแขกบ่อยๆ .. อัลมิตราก็ไม่สนใจ ห่อกล้วยแขก ก็ยังดี ดีกว่า ถือกล้วยแขกร้อนๆคามือ นะคะ
14 มีนาคม 2548 15:22 น. - comment id 438951
พระเอกเป็นนักเขียนใช่ป่ะ สำนกพิมพ์อาจจะเยกไปคุยเรื่องจัดพิมพ์ รวมเล่ม หรืออะไรสักอย่างเกี่ยวกะหนังสือเล่มใหม่ไง แล้วตาลูกชายก้อเข็นรถให้และไปเป็นเพื่อนไงแหมตะเอง เค้าก้อคิดเหมือนอัลมิตรานะ พระเอกขาขาดทั้งสองข้าง แต่ทำไมนางเอกยังรักล่ะ? มันต้องมีอะไรมากกว่าความหลงที่คนมองอาจจะมองว่าแค่นั้น แต่สำหรับคนสองคนนั้นไม่ใช่ มันยิ่งใหญ่กว่านั้น คนสองคนเท่านั้นที่จะรับรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และควรดำเนินไปอย่างไร? สิ่งที่มองเห็นเป็นแค่ภาพลวงตา หากมองด้วยใจจะรับรู้ถึงหัวใจอันแท้จริง...
14 มีนาคม 2548 16:35 น. - comment id 439012
http://music.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=4459 เพลงประกอบละคร คุณคนธรรมดา
14 มีนาคม 2548 16:39 น. - comment id 439016
ขอบคุณค่ะ คุณอัลมิตรา
14 มีนาคม 2548 18:07 น. - comment id 439046
ยัยไหม .. ๕ ๕ ๕ ช่างจินตนาการแท้ เรื่องของนิยาย เรื่องของการสร้างข้อมูลขึ้นมา จริงเท็จแค่ไหน บางทีอาจมีมูล บางทีอาจไม่มีมูล แต่ทุกๆคนคงอยากอ่านนิยายที่จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง ว่าแต่ว่า อ่านนิยายมาก็หลายเรื่องนะ ยัยไหม ยังไม่เคยเจอพระเอกขาขาดเลย สงสัยคุณคนธรรมดา จะมีจินตนาการกระเจิงไปไกล นางเอกชื่อ ใยไหม .. ก็เท่ห์นะ สนไหม ให้เขายืมชื่อน่ะ ส่วนพระเอก ชื่อ เฒ่าเดียร์ ละกัน คุณเมจิค .. หวังว่าเราจะได้เจอกัน ที่ไหนซักแห่งนะคะ :)
14 มีนาคม 2548 18:18 น. - comment id 439055
หนูอัลฯเดี๋ยวเหอะ ..จะตบจูบให้เข็ดเล่นเอาชื่อเราไปเสนอเสียนี่ มะอาวนาเค้ามะอาววววววววววววววว เป็นแค่นิยายอะไม่เอา 5555
14 มีนาคม 2548 18:21 น. - comment id 439056
งั้นต้องจบแบบแฮบปี้ซะแล้วดิ....
14 มีนาคม 2548 18:33 น. - comment id 439060
...แม้ว่านางเอกจะตัดใจไป แต่ยังติดดต่อมาทางภรรยาเสมอ เพื่อถามสารทุกข์สุกดิบของพระเอกโดยที่ไม่ให้ภรรยยาระแคะระคายว่าเธอเคยเป็นคนที่รักพระเอกมาก่อน แต่นางเอกติดต่อรรยาในฐานะเพื่อนที่แสนดี เมื่อระยะเวลาผ่านไปนานเข้า โรคร้ายเริ่มกร่ำกรายภรรยาพระเออก จนในที่สุดเธอเองก้อไม่สามารถทนต่อสู้กับมันได้ เธอจึงได้ฝากฝังพระเอกให้เพื่อนที่แสนดีของเธอดูแล เมื่อเพื่อนที่แสนดีของเธอรับปากภรรยาของพระเอกจึงจากไปอย่างสงบ สุดท้ายนางเอกกับพระเอกก้อได้ใช้ชีวิตร่วมกัน และได้มีโอกาสดูแลซึ่งกันและกันตลอดไป ส่วนเจ้าลูกชายเมื่อจบการศึกษาแล้วก้อได้ทำงานและมีครอบครัวไป...นางเอกจึงได้อยูกับพระเอกตามลำพังไงอ่ะ....จบแระ...
15 มีนาคม 2548 00:40 น. - comment id 439164
...โลกวิลาส อาจวิลัย ใกล้วิบัติ หากวิวัฒน์ เกินจากจิต วินิจฉัย วิมังสา พาสติ เกิดวินัย อย่าวิจัย วิตถาร การเป็นคน... ....................สวัสดีครับ...................
15 มีนาคม 2548 10:02 น. - comment id 439240
เข้ามาเยี่ยมเยียน..หมู่นี้งานเยอะ.. อดไม่ได้ที่จะมาทักทายตามประสาคนคุ้นเคยครับ... เห็นโครงเรื่องนิยายของคุณธรรมดา ที่ขอคำแนะนำจากคุณ.. นิยายก็คือนิยายอย่าไปคิดอะไรมาก.. มันอาจไม่ใช่เรื่องที่เป็นจริง เพราะเรื่องมันเกิดขึ้นได้เยอะแยะ.. คุณเป็นคนมีความรู้ เขาเลยขอคำชี้แนะ.. ไว้ผมเขียนนิยายบ้าง คงรบกวนคุณเช่นกันนะครับ.. สวัสดีครับ..ขอให้คุณมีความสุข.
15 มีนาคม 2548 11:02 น. - comment id 439265
ยัยไหม .. พล๊อตคนละอย่างกับที่อัลมิตราคิดนะ อัลมิตราคิดว่าแบบนี้จะดีกว่า .. ถึงแม้ว่า นางเอกจะรู้ว่าพระเอกมีภรรยาแล้ว แต่ด้วยความรักที่มีอยู่ เธอจึงไม่ได้หวังที่จะทำลายความสุขของครอบครัวนั้น และเธอก็ไม่ได้ถือโกรธพระเอกด้วย เพราะรักก็คือรัก .. ซึ่งความหมายมีมากกว่าความครอบครอง เธอก็ยังคงรักพระเอกต่อไป เรื่อยไป.. ถึงแม้ว่าจะต้องรับความทรมานใจอย่างสาหัส แต่กระนั้น เธอก็มีความสุขที่จะรัก และในวันที่เธอรับรู้ความจริง เธอก็ไม่ลังเลเลย.. ที่จะกล่าวคำอำลาต่อพระเอก เธอฝากประโยคสุดท้ายไว้กับเขา ประโยคนั้นคือ .. ฉันสุขใจที่ได้รักคุณ ถึงแม้ว่า รักที่คุณจะให้ฉัน จะเป็นเพียงเศษเสี้ยว และฉันก็พอใจเพียงเท่านั้น ลาก่อนค่ะ .. ว่าแต่ว่า .. ต้องให้คุณคนธรรมดาตัดสินใจล่ะ ว่าจะเขียนแบบไหน เรื่องของเขา ไม่ใช่ เรื่องของเรา นี่นา.. คุณค้างคาวคืนคอน .. กลอนที่คุณลง ไม่น่าจะเป็นอัลมิตราตอบ ..กิ..กิ.. ติดไว้ก่อน ค่ะ คุณผู้เฒ่า .. ขอบคุณค่ะ ที่แวะมาเยือน ทำงานหนักอย่างไรก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะ มาให้แนะนำเรื่องนิยาย :( เรื่องอภิหารลิงเร่ร่อน หรือคะ
19 มีนาคม 2548 15:48 น. - comment id 441384
แวะมาเยี่ยมคุณอิมค่ะ..ช่วงนี้งานเยอะมาก..สบายดีมั้ยคะ..ฝากความเคารพ..ไปถึงลุงเวทย์ด้วยค่ะ...
21 มีนาคม 2548 08:29 น. - comment id 442035
คุณราชิกา .. ไม่มีใครฝากความรักมาบ้างเหรอ ( อันนี้ ม่ายช่ายอัลมิตรา ตอบน๊า ...) ส่วนอัลมิตราเองสบายดีค่ะ น้ำหนักขึ้น 1 กก. หน้าร้อนนี้ สงสัยต้องงดทุเรียน (อีกแล้ว) ค่ะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
