ที่หนูมี วันนี้ได้ เพราะใครเล่า ที่คอยเฝ้า กล่อมเกลี้ยง เลี้ยงดูหนู จากเด็กน้อย คอยถนอม กล่อมเลี้ยงดู จนตัวหนู เติบใหญ่ ได้เป็นคน ส่งเสียให้ ได้เล่าเรียน ฝึกเขียนอ่าน จนได้งาน มีเงินพอ ก่อเกิดผล จวบจนได้ แต่งงาน มีชั้นชน มีคำคน เยินยอ พอชื่นบาน งานรัดตัว กลับบ้านค่ำ บางยามดึก ใจก็นึก เป็นห่วงแม่ แกอยู่บ้าน อาหารมี อยู่หรือไม่ ที่ในจาน แม่จะทาน กับอะไร ใจกังวล แม่คงเหงา คราวอยู่บ้าน อันนานเนิ่น สงสารแม่ แกเหลือเกิน มิเพลินผล อยากให้แม่ แกมีเพื่อน ไว้เตือนตน อยากหาเพื่อน ให้สักคน กังวลใจ หนูจึงหา บ้านหลังใหม่ ให้แม่อยู่ เพื่อนมากมี ไม่หดหู่ คงอยู่ได้ เก็บเสื้อผ้า ใส่กระเป๋า เข้าเร็วไว ส่งแม่ไป ยังสถาน บ้านชรา ไม่ใช่หนู ทอดทิ้งแม่ ที่แก่เฒ่า แต่หนูกลัว แม่จะเหงา เข้าใจหนา บ้านแห่งนี้ คือที่แม่ แก่ชรา หากหนูว่าง จะมาหา อย่าน้อยใจ
วิจิตรวาทะลักษณ์ 23 พ.ค. 2548 23:08 น. - ID 76380 
1151
3
0
24 พฤษภาคม 2548 02:23 น. - comment id 470304
งานดี.. น่าชื่นชม..มากค่ะ...
24 พฤษภาคม 2548 16:59 น. - comment id 470461
แป๋มเขียนดีอีกตามเคยคารวะด้วยใจ กลับมาจากระยองแล้ว สนุกมากแป๋ม
24 พฤษภาคม 2548 17:42 น. - comment id 470465
ฮือๆ สงสารแม่อ่ะ ลุงป๋องใจร้าย ปล. ลุงกี้ด้วย ไประยองไม่ชวน
24 พฤษภาคม 2548 19:26 น. - comment id 470486
แม่ ....หนึ่งเดียวในโลก สุขหรือโศกมีแม่ชะแง้หา จะลำบากยากใจไม่นำพา ขอลูกยา...อยู่ดีไม่มีภัย.
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
