นักฝัน

พี่ดอกแก้ว

ความสุขอยู่ที่ไหนจะไปหา 
พระสอนว่ามรรคผลดลสุขสันต์ 
เป็นสุขอันสถาพรไร้กัปกัลป์ 
จึงมุ่งมั่นไปพบสบสุขจริง 
เริ่มร่ำเรียนเขียนอ่านการศึกษา 
รู้บทธรรมล้ำค่าคุณใจสิงห์ 
รู้ว่าจิตนั้นไวเหมือนดั่งลิง 
ไม่หยุดนิ่งยิ่งศึกษาตำราตาม 
พอนานไปใจรวนทวนเป้าหมาย 
ความสุขกลายมาอยู่ที่ซักถาม 
โต้ตอบปริยัติจนลุกลาม 
บ้างตีความของสูงจูงลงดิน 
บ้างวิจัยไขธรรมย้ำภูมิรู้ 
แตกสาขาจากครูแล้วโผผิน 
พูดถึงเรื่องอริยะจนชาชิน 
วิจัยสิ้นนิพพานมานานปี 
เหมือนนักฝันฟุ้งเฟื่องในเรื่องดาว 
จินตนาการเพริศพราวสร้างแสงสี 
พูดถึงเรื่องหลุมดำกลางสุรีย์ 
วิเคราะห์แต่ทฤษฎีความน่าจะเป็น 
ครั้นฝนตกกลับงันงกกลัวฟ้าฝน 
เที่ยวพร่ำบ่นฝนฟ้าที่ครึ้มเห็น 
ลืมไปหมดทฤษฎีความน่าจะเป็น 
ภูมิความรู้หลบเร้นกับเรื่องจริง 
เพราะไม่ฝึกระลึกรู้อยู่เบื้องต้น 
มองข้ามเรื่องกุศลในบางสิ่ง 
ไม่ปรับร่างสร้างฐานเพื่อพักพิง 
และทอดทิ้งการปฏิบัติขจัดมาร 
เมื่อเกิดภัยปัจจุบันพลันหวีดร้อง 
น้ำตานองกลุ้มใจไร้กล้าหาญ 
รำพันโทษดินฟ้าว่ารุกราน 
ก็เพราะไร้ประสบการณ์ปฏิบัติธรรม 
ความสุขจึงอยู่ไกลไปไม่ถึง 
เพราะติดตรึงหลุมพรางอย่างน่าขำ 
เริ่มเสียเถิดเรื่องใกล้ตัวที่ควรทำ 
คือเริ่มนำสติผลิที่ใจ