ปิยะพงษ์ เป็นลูกชาย ของยายแก้ว ขายลูกชิ้น อยู่แถวแถว แนวถนน พ่อเขาเสีย แต่ยังเด็ก ยังเล็กคน แม่จึงทน หาเลี้ยงดู อยู่เรื่อยมา ปิยะพงษ์ มีความฝัน อันยิ่งใหญ่ อยากเรียนใน สถาบัน อันทรงค่า ใส่เสื้อช็อป ถือไม้ที มีราคา หน้าอกเสื้อ มีตรา สถาบัน ปิยะพงษ์ เขาสอบได้ ดั่งใจเฝ้า จึงได้เข้า มาเล่าเรียน ดั่งเพียรฝัน เขาบอกแม่ ว่าเรียนจบ คงครบครัน จะสานฝัน เปิดร้านซ่อม พร้อมสบาย เช้าวันหนึ่ง ก่อนไปเรียน เพื่อเขียนอ่าน เขาเตรียมร้าน เหมือนดั่งเคย มิเลยหาย แล้วลาแม่ ขึ้นรถเมล์ นั่งเบาะปลาย สู่จุดหมาย สถาบัน ปั้นวิชา หลังเลิกเรียน รอกลับบ้าน ชานป้ายรถ ต้องกำสรด เพราะตราสถาบัน อันล้ำค่า นักเรียนต่าง สถาบัน มันกรูมา พิพากษา มึงต้องตาย เพราะใส่ต่างสถาบัน โอ้อกตรา สถาบัน ชั้นปกเสื้อ เลือดหลั่งเจือ เพราะคมดาบ ลงปราบปั้น หนึ่งชีวิต บริสุทธิ์ ต้องหลุดพลัน สังเวยมัน นักเรียนบาป คราบนักเลง แม่ทราบข่าว ราวชีวิต จะปลิดบ้าง มาเห็นร่าง เจ้าลูกชาย ใจร้อนเร่ง โผเข้ากอด น้ำตาไหล ไห้ตะเบ็ง น้ำตาเอ๋ย แทบจะเบ่ง เป็นเลือดริน มาสิมา เอาชีวิต แม่ไปด้วย ลูกไม่อยู่ แม่คงม้วย ลงด้วยดิ้น หากแลกได้ กลับมาเถิด มาสู่ดิน แม่จะสิ้น แทนเจ้า มาเอาไป ปิยะพงษ์ เป็นลูกชาย ของยายแก้ว ไม่มีแล้ว คนเตรียมร้าน การขายให้ ไม่มีลูก แม่จะสู้ อยู่ทำไม เสร็จงานเจ้า แม่จะไป ตายตามกัน
วิจิตรวาทะลักษณ์ 26 มิ.ย. 2548 23:22 น. - ID 77827 
3085
4
0
26 มิถุนายน 2548 23:45 น. - comment id 484764
ผมเอง รู้สึกชอบกลอนบทนี้มากอ่ะคับ ชอบกว่าทุกเรื่องที่ผ่านมาเลย ตอนแต่ง กลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ ไม่รู้ทำไมอ่ะคับ รู้สึกสงสารมั้ง ทั้งที่ตัวละครก็สมมุติขึ้นมา ถ้าเราเป็นพ่อเป็น แม่ เจอเรื่องแบบนี้เข้า คงรับไม่ทันแน่คับ ไม่รู้ว่าทุกคนจะชอบป่ะ ลองอ่านดูน่ะคับ
27 มิถุนายน 2548 00:24 น. - comment id 484773
มาชื่นชมงานของคุณนะคะ ด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน ชอบนะคะ ชอบกลอนบทนี้ สื่อความหมายได้ดีทีเดียว อ่านแล้วก็อดเศร้าไม่ได้ ใจเขา ใจเรา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่อะไรๆ จะดีขึ้น รักเมืองไทยค่ะ... แต่ตอนนี้ติดตามข่าวทางบ้านเราเน็ตแล้วก็รู้สึกแย่เหมือนกัน เมืองไทยที่อบอุ่นและสวยงามไม่รู้มันหายไปไหน จนบางทีก็กลัวค่ะ กลัวที่จะต้องกลับไปใช้ชีวิตที่เมืองไทยอีก
27 มิถุนายน 2548 10:41 น. - comment id 484855
เมื่อไหร่หนอ จิตใจของบุคคลที่เป็นปัญหาเหล่านี้จะรู้จักคำว่า* อ่อนโยน* เสียที พี่ก็อึ้งค่ะเวลาที่ได้ยินข่าวคราวเหล่านี้ เศร้า และสลดใจไปด้วยเช่นกัน ขอวิญญานของท่านทั้งหลายเหล่านี้สู่ที่สุขสงบด้วยเทอญ สวัสดีค่ะแป๋ม
27 มิถุนายน 2548 11:15 น. - comment id 484877
แต่งได้ดีครับ คิดถึงเพลงหนุ่มน้อย ของพงษสัทธิ์ คัมภีร์ รันทดดีจัง
27 มิถุนายน 2548 11:39 น. - comment id 484898
ได้ความหมายดีมากค่ะ สื่อให้เห็นภาพชีวิต ของเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่มุ่งมั่นร่ำเรียนเพื่อสานฝันให้เป็นจริง เพื่อให้แม่อยู่สุขสบาย แต่สุดท้าย ต้องมาจบชีวิตลงเพราะน้ำมือนักเรียนต่างสถาบัน ซึ่งไม่ควรเลยเป็นอย่างยิ่ง คนที่ทำให้เขาตายไม่น่าจะใช่นักเรียน และไม่ควรแม้แต่จะเรียกว่า...คน เปรียบเหมือนสัตว์เดรัจฉานที่พอเห็นหน้าก็เข้าห้ำหั่นกัน ดังเช่น ปลากัด หรือ ไก่ชน พวกสักแต่มีรูปร่างเหมือนคน แต่จิตใจ..ไม่ใช่เลยสักนิด ความคิดเห็นนี้ อาจจะใส่อารมณ์คล้อยตามไปกับบทกลอนมากไปนิด แต่ก็ออกมาจากใจจริง ๆ ของนัทจ้า
27 มิถุนายน 2548 11:56 น. - comment id 484910
อ่านข่าวแบบนี้ทีไร หดหู่ใจทุกทีเลยค่ะ ทำไมนะ ในเมื่อเราต่างก็เป็นคนไทยด้วยกันแท้ๆ หรือยิ่งเรียนสูง ความคิดยิ่งแย่ ทำไมไม่รักกันไว้หนอ เฮ้อ สงสารคนเป็นพ่อเป็นแม่จริงๆค่ะ
27 มิถุนายน 2548 19:49 น. - comment id 485175
..เรนเศร้า..ด้วยดิคะ .. เป็นบทกวี .. ที่สื่อความหมาย..ได้ดีมากเลยคะ..
27 มิถุนายน 2548 21:06 น. - comment id 485208
คนดี ๆ เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ที่ต้องมาจบชีวิตแบบนี้ พี่สาวของผู้หญิงไร้เงาก็เคยใส่ตราสถาบันแล้วก็โดนทำร้ายเหมือนกัน แต่โชคดีที่ไม่เป็นอะไร โอ๊ย พูดแล้วก็เศร้าจัง
28 มิถุนายน 2548 16:55 น. - comment id 485549
เมื่อไหร่ จะหมดวัฒนธรรมบ้า ๆ พวกนี้นะ คนที่ตาย คือคนดีทั้งนั้น
12 ธันวาคม 2549 12:01 น. - comment id 635287
1 ตุลาคม 2555 11:29 น. - comment id 1247176
กลอนบทนี้วันนี้ผมจะใช้สอบครับ !!! ขอให้สอบผ่านด้วยเถิด
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
