รากนครา

วิจิตรวาทะลักษณ์

          วายุว่าย  พระพายพริ้ว  ลิ่วสะบัด
พรมพร่างพัด  สะบัดมา  จากฟ้าไหน
ปะทะทาบ  ปราบไม้ต้น  จนหล่นใบ
ต้นเอนไหว  ละลู่ลม  ก้มลงดิน
          พฤกษาสณฑ์  โดนลมลู่  ฤาสู้ไหว
จึงปลิดใบ  ให้หล่นหลง  ลงสู่สินธุ์
เมื่อไม้หมด  ใบเคยเคียง  ลงเรียงดิน
ใบจึงสิ้น  เหลือแต่ก้าน  ไว้ต้านลม
          ลมจะแรง  สักเพียงไหน  พัดไม้ต้น
แค่ใบหล่น  จนหมดสิ้น  ให้ดินถม
แต่รากไม้  ใต้แผ่นดิน  ไม่สิ้นคม
แค่แรงลม  ฤาข่มไม้  ให้ไหวเอน
          ประเทศไทย  จะดำรง  คงเป็นไทย
เมื่อรากไม้  ไทยมั่นคง  ดำรงเห็น
ยังคงรักษ์  รากแห่งไทย  มิไหวเอน
ไทยจะเป็น  เช่นไทย  ไม่สั่นคลอน
          กระแสแห่ง  กาลวิวัฒน์  จะพัดผ่าน
ไปสู่กาล  เทคโนโลยี ที่หลอกหลอน
ความเป็นไทย  จะคงมั่น  มิสั่นคลอน
หากรากไทย  ไม่ถูกถอน  ขึ้นก่อนดิน
          แด่รากเมือง  ผู้เรืองยศ  หมดทุกท่าน
อันเมืองบ้าน  จะดำรง  คงศักดิ์ศิลป์
อยู่ที่เรา  ดำรงรักษ์  รากแผ่นดิน
อย่าลืมสิ้น  ข้าขอฝาก  รากนครา
          วิจิตรวาทะลักษณ์  (นฤมิตรเทวากร)
          วันพฤหัสบดีที่  25  สิงหาคม  2548
          22.56  น.