ลมหายใจของแผ่นดิน (Breath of the Land)

ลำน้ำน่าน

ไหวลมใจแผ่นดินภูระโลก
ไกวดอกโศกสู่เหวบาดาลสถาน
งามดอกไม้ปาริชาตช่อตระการ
เบ่งบานประดับภูมิเบื้องบรรพต
แว่วเสียงทองการเวกมาครวญหา
จากป่าหิมพานต์หวานหยาดหยด
โผผกเทียมเวหาสราชรถ
ทศทิศโพยมยานไปลับตา
ไหวลมใจงามแผ่นดินชมพูนที
สายวารีบ่าเซาะเพิงภูผา
งามเงื่อนเงาอรัญเถาวัลย์วนา
ปรารถนาสนองนับชั่วกัปกัลป์
โค้งเคียวทองข้าวรวงรุกขชาติ
บรรเลงพาทย์โรยลมหอมมากล่อมขวัญ
ปวงพฤษภกงเกวียนกล้าสารพัน
อภิวันเทพีข้าวคุ้มดินแดน
ประหนึ่งสายชีวามหาอุปรากร
มหิธรเจ้าของธาตุอากาศแสนย์
ปรุงฟากฟ้าสุธารสมิขาดแคลน
แว่นแคว้นสุวรรณภูมิสุนทรีย์
เสนอสนองวิญญาญสมานสมัย
จักไม่ไปแม้พรหมโลกวิเศษศรี
แตกดับเกิดกลายหลายพันปี
ผลิพลีแด่มนุษย์ทุกยุคไป
โรยละอองสายน้ำค้างกลางหาว
คืออัสสุชลหมู่ดาวยิ่งใหญ่
วิปโยคกระจิดกระจ้อยน้อยใจ
รำไพพรายพระจันทร์วันเพ็ญ
สะอึกสะอื้นยังเหม่อมองโลกธาตุ
ลานสะอาดดอกหญ้าดาราเห็น
หนึ่งแววตาชรายากอยู่ลำเค็ญ
จักฉายแสงพอเป็นทิพย์ส่องทาง
กลั้นลมใจรวดร้าวดาวอมโศก
อับโชคแสงส่องคุ้งเมื่อรุ่งสาง
ปรุงธาตุแผ่นดินเช้าค่ำอำพราง
แล้วปล่อยวางชีพจรสอนวิมุตติ
หมู่ปลากระซิกกระซี้สายน้ำไหล
เสรีภาพอันใดใหญ่เท่ามหาสมุทร
เกลียวสาหร่ายกิเลสร้อยคอยมนุษย์
หลงดำผุดเริงวัฏฏะทัศนาจร
กาลโยคเวลาคล้อยมิคอยเกิด
เถิดตอบแทนผืนดินถิ่นบรรจถรณ์
อันสิ่งใดในโลกนี้มิถาวร
สองพันปีมลายรอนอันตรธาน
หลากหลายธรรมชาติแก่นชีวิต
เหลือสถิตนิดน้อยคอยลูกหลาน
เสพลาภใดหนอมนุษย์สุดประมาณ
แม้นิพพานอัปยศหมดทางไป
ใกล้สิ้นโลกปางบรรพ์นิรันดร์แล้ว
ฤาจักปลดบ่วงแร้วนรกสมัย
อวสานสายธาราฟากฟ้าครรไล
อนาถใจชีพแผ่นดินมาสิ้นบุญ

------------------------------------
หลายศตวรรษแล้วที่ทรัพยากรแผ่นดินผืนนี้ได้หล่อเลี้ยงมนุษย์
ทั้งจตุรธาตุที่แตกดับแล้วก็เกิดใหม่นับประมาณค่าบ่มิได้
จากบรรพบุรุษรุ่นแล้วรุ่นเล่า จวบจนปัจจุสมัย...
ข่าวคราวการอันตรธานไปแห่งทรัพยากรทางธรรมชาตินั้น
ได้ทวีความรุนแรงขึ้นทุกเมื่อเชื่อวัน อาทิ ป่าไม้ และแหล่งน้ำจืด
ที่นับวันจะส่งผลกระทบทางด้านนิเวศวิทยา ชีวิตและผู้คน
ฝนแล้ง น้ำท่วม แผ่นดินถล่ม ฝนกรด อากาศเป็นพิษ น้ำเน่าเสีย
ทั้งหลายทั้งปวงเหล่านี้คือผลพวงของการเสพประโยชน์จากธรรมชาติ
ที่ขาดความสมดุลของมนุษย์ทั้งหลายนั้นเอง
ถึงเวลาหรือยังที่เราจะหันกลับมาชุบชีวิตธรรมชาติแหล่งสุดท้าย
ก่อนอำลาโลกนี้อย่างนิรันดร์  ปลูกต้นไม้ตอบแทนผืนแผ่นดินเนาว์
ศักราชใหม่เราหวังว่าจะร่ำรวยและมีเงินทองมากมาย 
แต่จะมีใครสักกี่คนที่หวังจะได้ป่าไม้ แม่น้ำใส อากาศบริสุทธิ์
เพิ่มมากขึ้น  คิดแล้วก็ได้แต่เศร้าเมื่อลมใจแห่งแผ่นดินกำลังขาดรอน
รอเพียงวันธรรมชาติลงโทษอีกครากระนั่นหรือ???
-----------------------------------------------------
ลำน้ำน่าน บุรุษแห่งสายน้ำนิรันดร์
๒๙ ธันวาคม ๒๕๔๘