กบตัวนั้น(เรื่องยาว)

ร้อยฝัน

      เหตุเกิดที่บึงใหญ่กลางไพรกว้าง
เสียงอวดอ้างจากสิงห์ผู้ยิ่งใหญ่
ประกาศก้องป่านี้มิมีใคร
จะเทียมได้หากหาญกล้ามาประจัน
     ไม่มีสัตว์ตัวใดใจแกล้วกล้า
รับคำท้าเจ้าป่ามาแข่งขัน
กบตัวน้อยถลาออกมาพลัน
เพราะถูกยันจากบึงจึงจำใจ
   เหล่าสัตว์ป่าพอเห็นกบสบประมาท
มันบังอาจเสียยิ่งกว่าสิ่งไหน
จะชนะเจ้าป่าได้อย่างไร
ใยจึงไม่ดูเงาหัวของตัวเอง
    เจ้าสิงห์โตมองดูอย่างเย้นหยัน
พูดไปพลัน "เฮ้ยอย่าว่าข้าข่มเหง"
ก็แค่กบตัวกระจ้อยใยไม่เกรง
ทำอวดเก่งมาสู้ข้าน่าขันจริง
    ฝ่ายเจ้ากบไม่ตอบโต้โมโหกลับ
หน้ายิ้มรับมิหวั่นไหวในทุกสิ่ง
ใครเหยียดหยามอย่างไรไม่ประวิง
ก้มหน้านิ่งเตรียมพร้อมยอมจำนน
    เหล่าสัตว์เลือกเอาช้างมาประสาน
เป็นประธานแข่งกันไปไม่สับสน
นกอินทรีย์ตัวใหญ่ไร้เล่ห์กล
ตัดสินผลแข่งขันอันเกรียงไกร
    กำหนดให้ผู้แข่งขันต้องฟันฝ่า
ปีนหน้าผาสูงชันนั้นให้ได้
ด้วยสี่เท้าสี่ขาจะพาไป
มิให้ใช้อุปกรณ์ผ่อนกำลัง
    เจ้าสิงห์โตอวดอ้างสัตว์อย่างข้า
มีปัญญากายแกร่งแรงขึงขัง
สูงแค่นี้กระจอกงอกง่อยจัง
ข้าขอนั่งพักผ่อนก่อนจะไป
    เจ้ากบน้อยค่อยไต่ป่ายปีนผา
สู้อุตส่าห์ดิ้นรนหาสนไม่
จะเยินยอหรือก่นด่าว่าอย่างไร
ขอแค่ไปถึงจุดหมาย ณ ปลายทาง
    ตะวันจวนลาลับกับขอบฟ้า
ถึงหน้าผาสูงชันอันไกลห่าง
เห็นสิงห์โตตัวใหญ่เงาไหวราง
กำลังย่างสามขุมเดินตรงมา
    เจ้ากบโง่งี่เง่าเจ้าไฉน
ปีนมาได้ถึงที่นี้ก่อนข้า
หรือเจ้าใช้เวทย์มนต์กลมายา
เจ้าแหกตาสัตว์ทั้งผองดังต้องมนต์
     ฝ่ายอินทรีย์ประกาศก้องร้องบอกว่า
เจ้ากบนั้นหนาถึงก่อนจึงเป็นผล
ตัดสินให้ชนะในบัดดล
ไร้เล่ห์กลลวงตาอย่าหาความ
     เจ้าสิงห์โตโมโหโกรธานัก
เพราะเสียศักดิ์ หมดศรี มีคนหยาม
กระโจนใส่กบน้อยหวังคุกคาม
กระทำตาม  อารมณ์ไม่สมปอง
    กบหลบเข้าหลังก้อนหินที่ริมผา
สิงห์ถลาร่วงลงไปน่าสยอง
เจ้ากบน้อยมีชัยได้มาครอง
สัตว์แซ่ซร้องสรรเสริญต่างเยินยอ
    เจ้าช้างจึงมอบรางวัลอันยิ่งใหญ่
เป็นเกียรติให้ความกล้าหาญชาญชัยหนอ
เจ้ากบปลื้มดีใจน้ำตาคลอ
มิรีรอรีบรุดรับรางวัล
    เจ้าช้างจึงสอบถามความเป็นไป
ด้วยเหตุใดถึงกล้ามาแข่งขัน
แต่เจ้ากบยังคงนิ่งงงงัน
ปากบอกพลันตัวฉันนั้นไม่ได้ยิน
    เป็นนิทานคำกลอนสอนให้คิด
อยากพิชิตสิ่งหวังดังถวิล
ต้องมานะพยายามเป็นอาจิณ
หูหนวกสิ้นยินเสียงสำเนียงความ