รอยไม้เรียว

วิจิตรวาทะลักษณ์

          เมื่อเสียงกริ่งแว่วดังหลังธงชาติ
ครูปานวาดก็มานั่งหวังเตรียมสอน
เด็กนักเรียนเปลี่ยนแนวเป็นแถวตอน
มานั่งซ้อนตามที่มีประจำ
	          เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจแต่เริ่มคาบ
ส่งน้ำเสียงไปกำหราบกลับเป็นขำ
เด็กบางคนเตรียมสมุดรุดจดนำ
แต่บางคนกลับขำคำของครู
	          จึงตวาดออกไปให้รู้สึก
จะส่งเสียงอึกทึกทำไมหนู
หยิบสมุดตำราขึ้นมาดู
แล้วตั้งใจฟังครูดูวิชา
	          หยิบเอาชอล์กแท่งขาวก้าวขีดเขียน
ตำราเรียนสูงส่งควรคงค่า
ปากก็ร่ำพร่ำสอนป้อนวิชา
ด้วยหัวใจศรัทธาวิชาครู
	          เสียงเอะอะอึกทึกศึกจรวด
เริ่มพุ่งพรวดสวนกระแสเกือบแหย่หู
ครูได้แต่ขีดกระดานไม่หันดู
ยืนหดหู่หันหน้าหากระดาน
	          น้ำตาคลอเสียงสั่นกลั้นเอาไว้
ปากก็พร่ำสอนใส่ไม่ด่าขาน
มือกำชอล์กขีดแน่นแผ่นกระดาน
ทำหน้าที่คุณาจารย์นั้นต่อไป
	          ไม่กล้าหยิบไม้เรียวมาเคี่ยวเข็ญ
กลัวลำเค็ญตีลูกท่านหลานผู้ใหญ่
ด่าว่านิดตีหน่อยพลอยทุกข์ใจ
พ่อแม่ใหญ่ให้ทนายหมายภาคทัณฑ์
	          เด็กบางคนคำสอนมันอ่อนนัก
มิอาจหักชักพาหาสร้างสรรค์
ย่อมต้องใช้ไม้เรียวมาเกี่ยวพัน
จึงจะสรรค์สร้างให้กลายเป็นดี
	          ครูปานวาดทนสอนจนค่อนคาบ
น้ำตาอาบแก้มนองทั้งสองที่
แล้วแต่ใจใครมักจะรักดี
ก็คงได้สิ่งที่ครูมีมา
	          แล้วเดินกลับห้องพักจากผองศิษย์
นั่งครวญคิดก้มค่อยดูรอยขา
ตอนเป็นเด็กรอยนี้เคยมีมา
ฉันจึ่งมีวันที่ว่ามาเป็นครู