ลิเก หลงโรง

วิจิตรวาทะลักษณ์

          อันภาษิต  ไก่งามได้  เพราะใส่ขน
เสมือนคน  จะงามได้  เพราะใส่สี
ย่อมเป็นจริง  ถ้าแต่งต่อ  พอดูดี
แต่งเติมสี  สวยหล่อ  แต่พอดู
	          แต่ต้องมอง  ดูกาละ  และเทศะ
ไปที่ไหน  ควรจะ  แต่งให้หรู
จะไปเรียน  ไปทำงาน  หมั่นคิดดู
อย่าให้คน  ที่มองอยู่   ว่าเกินไป
	          มิใช่ว่า  ไปเรียน  แล้วเขียนปาก
สีแดงลาก  แก้มขัด  ปัดสีใส่
ลงแป้งหน้า   จนวอกขาว  ราวอะไร
มีกี่สี  ลงใส่  ใต้เปลือกตา
	          ชั้นอุดม  พอเหมาะ  เพราะโตแล้ว
แต่หน่อแนว  มัธยม  แทบก้มหน้า
เล่นลงแป้ง  แสงสี  หลากลีลา
ไม่เหลือเค้า  โครงหน้า  มัธยม
	          ดูดูไป  เหมือนลิเก  มาเร่เล่น
บางคนเห็น  เป็นงิ้วนั่น  มันขื่นขม
นี่ห้องเรียน  เขียนอ่าน  การอบรม
หรือโรงงิ้ว  เปิดให้ชม  ยังขมใจ
	          หน้าวัยเด็ก  สวยใส  ตามวัยเจ้า
ไฉนเอา  ฝุ่นสี  มาตีใส่
แค่แป้งฝุ่น  ลิปมัน  นั่นเป็นไร
ก็สวยใส  ตามประสา  หน้าของตน
	          คนจะงาม  งามที่ใจ  ใช่เติมสี
จงหมั่นเติม  ความดี  จึ่งมีผล
งามภายนอก  หรือจีรัง  ประทังตน
งามจิตใจ  จึ่งอยู่ทน  แม้ตนตาย