บางที...(อาจนอนน้ำตาไหลห่วงใยคุณ)

ธมกร

    ขณะคุณคิดถึงใครคนหนึ่ง
ด้วยรู้สึกลึกซึ้งประมาณมิได้
ใครอีกคนที่คุณวางไว้ห่างใจ
อาจนอนน้ำตาไหลห่วงใยคุณ

(ไม้ตะปูและหัวใจ, จันทร วรลักษณ - นามปากกา, พิมพ์ครั้งแรก ๒๕๔๗, พิมพ์ครั้งที่สอง ๒๕๕๐)

บางครั้งขณะขับรถไปบนเส้นทางยาวไกลเพียงคนเดียว
อารมณ์เปลี่ยวประสากวีก็มักเผลอไปกับจินตนาการ
จินตนาการของความเป็นมนุษย์
ซึ่งมีเลือดเนื้อ...คิด...นึก...รู้สึกรู้สา...
และครั้งหนึ่ง ในขณะรู้สึกเช่นนั้น
ไม่อาจขับรถต่อไปได้
แวะจอดข้างทาง...
เขียนเพลงขึ้นเพลงหนึ่ง
ดังนี้ :-

เพลงเบาะซ้ายยังว่าง
คำร้อง-ทำนอง  ศิวกานท์ ปทุมสูติ

อยากโอบไหล่เธอพานั่งรถเที่ยว
เลาะเลี้ยวเที่ยวไปทุกแห่งทุกหน
กินลมชมวิวสุขกันสองคน
ทุกที่ที่มีถนนมีเราสองเคียงคู่กัน
จะหยุดเวลาไว้ในรถยนต์
ร่วมค้นเส้นทางแห่งเธอและฉัน
แม้ทางยาวไกลเมื่อใจรักกัน
ทุกที่ก็มีสวรรค์คืนวันรักปองสองเรา
...แต่ เบาะซ้ายเหลียวไปยังว่าง
ไม่มีใครนั่งเคียงข้างกับคนเหงาเหงา
เปิดซีดีเพลงก็มีแต่เพลงคนเศร้า
เส้นทางที่ยังทอดยาวเปลี่ยวเปล่าเหงาทรวงดวงใจ
ได้แต่ละเมอเผลอใจฟุ้งซ่าน
สร้างฝันลมลมระทมแค่ไหน
รถยนต์คนเปลี่ยวเที่ยวทัวร์หัวใจ
อยากมีคนนั่งเบาะซ้ายร่วมใจชัดเจนเส้นทาง


ผมเพียงคิดนึก...จินตนาการ
แล้วก็เขียนเพลง...
แค่นั้น...
เพราะว่าอารมณ์ต่อมาของผมก็คือ
บทกวีข้างต้นนั่นแหละครับ
...
แล้วคุณผู้อ่านล่ะ
???