ข้างแนวหญ้า
นั้งริมขอบกรอบประตูสู่พรบค่ำ
นั้งขีดเขียนลำนำกับทุกสิ่ง
บ่อยครั้งถอนหายใจระบายทิ้ง
บ่อยครั้งนิ่งเงียบสงัดกับอัตตา
ร่ำแต่ถามแนวหญ้าว่า หญ้าเอ๋ย
สิ่งที่เคยนึกฝัน เพียรค้นหา
ที่สืบเสาะเพียงหวังไขว้คว้ามา
มาประดับเติมค่า - อีกนานเท่าใด
ยอดหญ้าไหวเอนลู่สู้ลมร้อน
บอกให้ฉันหยุดก่อนความฝันใฝ่
เมื่อตัวเธอล้วนอัตตาจุกภายใน
อย่าหวังได้เห็นแง่งามจะงอกเงย
จงละทิ้งเสียซึ่งตัวอัตตา
ทุกสิ่งที่ปรารถนาก็จะเผอย
และสลัดมายาภาพที่คุ้นเคย
ก็จะได้ชมเชยความแท้จริง
ถ้าเธอรักความสดใสที่หวานหอม
เธอต้องยอมรับทุกข์เศร้าเฝ้าติฉิน
ถ้าเธอรักโบกฟ้ากล้าโผบิน
เธอต้องรักที่จะผินสู่ดินแดน
ใกล้ความงามสัมผัสได้ให้พอรู้
และกล้าอยู่รับสัมผัสทุกข์หมื่นแสน
เพื่อวิถีแห่งจิตใจไม่คลอนแคลน
จงยึดแน่กับความจริงทิ้งสิ่งล้วงฯ
25 มีนาคม 2546 22:39 น. - comment id 118793
มองดูสิ่งรอบข้าง แล้วมองย้อนดูตน พบว่า เราเองก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่ไปกว่าสิ่งต่างๆที่เห็นเลย เพียงเสี้ยวธุลี เท่านั้น ...

26 มีนาคม 2546 12:00 น. - comment id 118956
^*^
^*^
^*^...แฝงแง่คิดที่ดีมากมากเลยค่ะ...^*^
^*^................^____^.....................^*^

28 มีนาคม 2546 07:36 น. - comment id 119554
ท่านงามใจแท้
