“ คำขอของกวี “

แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า

 คำขอของกวี 
..ดึกสงัดสิ้นเสียงสำเนียงแว่ว
ดาวเพริดแพรวพร่างพรายเบื้องเวหา
ดวงจันทรากระจ่างงามอร่ามตา
มองดูภาพเบื้องหน้าเปลี่ยวอารมณ์
พาดวงใจลอยเคลิ้มอารมณ์เหงา
มีเพียงเงาเป็นเพื่อนร่วมอารมณ์ข่ม
สะกดจิตสะกิดใจกลั่นแรงบ่ม
เร่งอารมณ์อ่อนไหวร่ายบทกวี
หยิบดวงใจเคยเจ็บเหน็บความช้ำ
ความทรงจำความหลังแห่งวิถี
ที่ถูกเหยียบ ถูกตีค่า ถูกย่ำยี
ว่ากวีฤๅคือนักฝันอันเลื่อนลอย
..เช้าจวนค่ำพร่ำแต่เขียนถึงเรื่องรัก
มิเคยพักถึงฝันเพ้อเกินสุดสอย
มิเคยหยุดเฝ้าหวังสิ่งรอคอย
ใจเลื่อนลอยหลงเพ้อละเมิอครวญ..
แต่!กวีนี้ค่าเยี่ยงพื้นฟ้า
ใจงามกว่าแม่น้ำบริสุทธิ์
จิตเข้มแข็งดังหินผามิยอมทรุด
ตาหยั่งสุดลึกในจิตใจคน
..ใครบ้างเขียนดาวงามกว่าที่เห็น
ใครบ้างเป็นผู้อาจเอื้อมสิ่งสุดสอย
ใครบ้างเห็นค่างามดอกหญ้าน้อย
ที่เฝ้าคอยให้ใครเห็นความเด่นงาม
ใครบ้างอยู่เดี่ยวดายอย่างองอาจ
และบังอาจท้าทายความเงียบเหงา
มิใช่เพราะโง่เขลาปัญญาเบา
แต่เพราะเรารู้ค่าแห่งตัวตน..
เพียงน้ำใจที่หยิบยื่นไมตรีมอบ
คำชมชอบคือสิ่งค่าราคาสม
คงดลจิตใฝ่คิดเขียนคำคม
ให้โลกชมยินยลตราบเท่านาน..
                    ..แสงศรัทธา  ณ ปลายฟ้า..
                                 15 - 12 - 44