กลอนส่งประกวดวันสุนทรภู่

น.นิรัติศัย

"สุนทรภู่"
	                    			
เป็นปู่ของหนูรู้หรือเปล่า
สมญา "อาลักษณ์ขี้เมา" 
              		
พ่อของหนูก็ขี้เหล้าเป็น "ขุนรินฯ"
จึงได้สมญา "สุราขยาด" 
            		
เทสาดสุราลงลำคอสิ้น
เหล้าเลวเหล้าดีทั่วแผ่นดิน
          		
พ่อดื่มกิน "เมาเหมือนหมา" เขาว่ากัน
สุนทรภู่ครูก็ว่าหัวราน้ำ   
             		
ท่านดื่มด่ำร่ำสุราจนลือลั่น
แต่ร่ายกลอนแกล้มสุราทุกคราครัน  
     	
นาม "สุนทรภู่" นั้นจึงเกริกไกร
พ่อเมาเละเตะแม่เล่นแล้วพล็อยหลับ  
   	
แม่บีบจับนวดผัว...เช็ดตัวให้
ผัวของแม่พ่อของหนูดูกระไร    
       		
เมาครั้งใดทำร้ายแม่แย่จังเลย
ดื่มเหล้าบ่มอารมณ์ไฉนไม่สุนทร
        		
ไม่แต่งกลอนแกล้มสุราบิดาเอ๋ย
ทั้งคมคำหยามเหยียบช่างเปรียบเปรย   
 	
เหยียดเย้ยเยาะหยันผู้ภรรยา
ทารุณผู้หญิงยิ่งกว่าสัตว์     
               		
สารพัดหยามยั่วจิกหัวด่า
จิกผมตบถีบเตะต่อยถ่อยบีฑา  
          		
ชอบสุราแล้วเล่ายังเจ้าชู้
ธรรมดาชายนักรักไม่ขี้เหล้า   
         		
แต่พ่อเอาทั้งสองอย่างช่างอดสู
เรื่องแต่งเรื่องจริงอิงกันดู     
              		
สุนทรภู่ก็คือพระอภัยมณี
ธรรมดาสันดานชายได้แล้วทิ้ง   
     		
สะกดหญิงเผลอตนด้วยมนต์ปี่
กี่นางเล่าที่เจ้าประคุณเสกสุนทรีย์   
		
หญิงปฏิพัทธ์ทั่วปฐพีด้วยปฏิภาณ
หน่อเนื้อเชื้อเชยได้เงยงอก     
        		
ดาษดื่นแตกดอกออกลูกหลาน
สืบเผ่าพงศ์นักกลอนสุนทรกานท์   
   		
สืบสันดานนักรักนักเลงสุรา
ลูกหลานนักเลงกลอนสุนทรภู่       
   		
อยากให้พ่อของหนูได้รู้ว่า
เรื่องขี้เหล้าเจ้าชู้ดูธรรมดา     
        		
มิอาจกลบลบค่ามหากวี
จึงหนูของยืนยัน นั่งนอนยัน     
           		
ว่ากวีทั้งหลายนั้นมีศักดิ์ศรี
ชายเจ้าชู้ขี้เมา...ก็มีดี        
        		
กระทั้งพ่อหนูนี้ก็เช่นกัน
เฝ้าเพียรเขียนกลอนส่งคุณครู     
		
เนื่องในวันสุนทรภู่...ครูหย่าหยัน
สัมผัสในบอกความในใจตื้นตัน    
 		
สัมผัสนอกบอกฉันทลักษณ์แท้
"สุนทรภู่"                  	
		
ท่านคือปู่ของปู่ของหนูแน่
ได้โปรดดลดาลฤดีแด             
    		
ให้พ่อเลิกเตะแม่สักวันเอย
(วันสุนทรภู่...แต่งกลอนส่งคุณครูเจ้าหนูเอ๋ย ไม่ได้ความไม่เข้าเรื่องเข้าราวเลย...เจ้าทรายเชย ฉีกบทกวี...ขยี้ทิ้ง)
ศักดิ์สิริ มีสมสืบ
๑๖ มิถุนายน ๔๔
จากหนังสือ รำลึกสุนทรภู่ ปีพุทธศักราช ๒๕๔๔ เนื่องในวันคล้ายวันเกิดสุนทรภู่ (๒๖ มิถุนายน)
หลังจากข้าพเจ้าได้อ่านจบ ข้าพเจ้าได้อะไรหลายๆอย่าง ทั้งดีและไม่ดี ทั้งนี้ทั้งนั้น ข้าพเจ้าเป็นคนเขียนกลอนไม่เป็นและไม่เคยหลงรักชอบตั้งแต่ได้อ่านหลายๆบทกลอนและบทกลอนนี้ ข้าพเจ้าถึงเข้าใจว่าทำไมบทกลอนถึงมีคุณค่าสำหรับคนทุกคนจากประโยคนี้เอง (ในความคิดหนึ่ง ของข้าพเจ้า)  "สัมผัสในบอกความในใจตื้นตัน สัมผัสนอกบอกฉันทลักษณ์แท้" แล้วคุณหละ...  (ขอร่วมเป็นส่วนหนึ่งของการอนุรักษ์บทกลอนและกวีไทยไว้)