เอกราชที่ถูกลืม

วิจิตรวาทะลักษณ์

ข้าแต่เทพยดาฟ้าดินทั้งหลาย อันมีมหิทธิฤทธิ์และทิพจักขุทิพยโสต ซึ่งสถิตอยู่ทุกทิศานุทิศจงเป็นทิพยพยาน  ด้วยพระเจ้าหงสาวดีมิได้ตั้งอยู่โดยครองสุจริตมิตรภาพ  ขัตติยประเพณี  เสียสามัคคีรสธรม  ประพฤติพาลทุจริตคิดจะทำภยันตรายแก่เรา  ตั้งแต่วันนี้ไป  กรุงพระมหานครศรีอยุธยากับเมืองหงสาวดี  มิได้เป็นสุวรรณปฐพีเดียวดุจหนึ่งแต่ก่อน  ขาดจากกันแต่วันนี้ไปตราบเท่ากัลปาวสาน
     วาจาสิทธิ์พระนเรศวรมหาราช
เปล่งประกาศต่อไพร่ฟ้าเทวาหล
พร้อมทรงหลั่งอุทกธาราเหนือพสุธาดล
จึ่งหลุดพ้นจากพม่ามาเป็นไทย
	     อิสรภาพที่แลกมาด้วยตราเลือด
หยาดน้ำตาหาแห้งเหือดเลือดหลั่งไหล
โลหิตล้นท้นท่วมร่วมทาไทย
จึงคงไว้ไทยสยามนามระบือ
	     บรรพชนสละชีพกี่สิบล้าน
จึ่งยังบ้านยังเมืองให้เลื่องชื่อ
ไทยเป็นไทยคือสยามนามระบือ
ว่าเราคือเอกลักษณ์ประจักษ์ชน
	     แต่เหตุใดลูกหลานในกาลนี้
ไร้แวววี่สำนึกในไทยก่อนหน
ได้แค่ชื่อเอกราชประกาศชน
แต่ความจริงบางคนมิใช่ไทย
	     วัฒนธรรมประจำชาติขาดคนรักษ์
ไปฟูมฟักของชาติอื่นเขายื่นให้
ของเคยดีถูกกล่าวหาว่าเชยไป
ของชาติใหม่กับเห็นค่าว่าเข้าที
	     เอกราชความเป็นไทยใช่แค่ชื่อ
ถูกน้ำมือของลูกหลานพลาญศักดิ์ศรี
เมื่อคนไทยเห็นของไทยใช่ของดี
เราจะมีเอกราชประกาศใคร
     วิจิตรวาทะลักษณ์(นฤมิตรเทวากร)
     วันศุกร์ที่  19  มกราคม  2550