10 กุมภาพันธ์ 2548 15:22 น.
กอกก
. ...อย่าได้คิด... โดย..ketana
สิ่งที่หวังตั้งใจ ไม่แน่นอน
บทเรียนสอนฝังจำ ความขื่นขม
ยังติดตรึงรักร้าว คราวระทม
เพียงแค่ข่มเอาไว้ ในอุรา
อยากจะเปิดหัวใจ ใหม่อีกหน
ยังเวียนวนกับพลั้งพลาด หวาดผวา
เคยร่ำไห้ทั้งคืน กลืนน้ำตา
จนทิวารุ่งราง สว่างเยือน
อยู่อย่างนี้อยู่ไป อย่างใจเหงา
พอบรรเทาคลายทุกข์ สุขกับเพื่อน
แค่คิดถึงวันเก่า คอยเฝ้าเตือน
มิลืมเลือนแม้ผ่าน นานเป็นปี
เก็บหัวใจกับตัวไม่มัวหมอง
มิหมายปองให้ใคร หทัยนี้
ถึงจะต้องระกำ ช้ำชีวี
ดวงฤดียับเยิน เกินรักใคร
***********
. ....ขอให้คิดอีกสักหน.... โดย..กอกก
ซ่อนความตรมขมขื่น ฝืนเอาไว้
อยู่ในใจ หลอกหลอน ตอนเพ้อถึง
รัก ร้าว ร้าง นึก คิด ยังติดตรึง
เศร้า โศก ซึ้ง ข่มไว้ ในอุรา
ความพลาดพลั้งรั้งหทัย ให้หวาดหวั่น
จึงปิดกั้นใจสวาท ขลาดผวา
หลับตานอน ย้อนฝืน คืนระอา
มีน้ำตาไหลล้น จนรุ่งราง
วันนี้โศก เพียงพบ สงบนิ่ง
แต่ยังดิ่งกับอดีต ที่ขีดขวาง
แล้วคิดถึงรักเก่า เศร้ามิจาง
อดีตร้างไม่เลือน ผ่านเดือนปี
คิดแน่หรือว่าฤทัย ไม่มัวหมอง
น่าตรึกตรองหมายใหม่ ให้สุขี
หญิงคนหนึ่ง ขอเสริม เติมชิวี
อยากแทนที่ใจยับเยิน เกินรักใคร
ได้ไหม คะคนดี.......
หทัยนี้ ดุจแก้ว ที่แพรวใส
นำพารัก ภักดี จากที่ไกล
เพียงเริ่มใหม่หมายมอง...อย่าหมองเมิน
************
ขอขอบคุณ ...แรงดลใจจากกลอน *อย่าได้คิด* ของคุณ...ketana
2 กุมภาพันธ์ 2548 18:22 น.
กอกก
ณ ราตรี
สบตาเขา ใยเมิน เกินใจรับ
ทำเหมือนกับ กล้ำอยู่ ดูนิ่งเฉย
เขาเปลี่ยนไป ไม่เป็น ดังเช่นเคย
มองละเลย เหมือนฉัน นั้นไร้ตน
ส่งยิ้มไป ไม่ตอบรับ ร้าง ว่างเปล่า
จึงซึมเซา อะไรหรือ คือเหตุผล
น้ำตาตก ย้อนไหล ให้ร้อนรน
กมลหม่น หมองเศร้า เกินเข้าใจ
ทักเขาไป ไม่หัน แสนรันทด
ปวดกำสรด เจ็บล้น เกินทนไหว
สายตาเมิน เดินผ่าน ซานฤทัย
มองแววไร้ รักเหลือ ของเมื่อวาน
เขานั่งเงียบ เรียบนิ่ง พิงเก้าอี้
หน้าตาชี้ คล้ายใจ ถูกไฟผลาญ
ฉันก็เศร้า เขาก็โศก โลกคงราน
สุขเนิ่นนาน หายไป เหตุใดฤา
นำพาร่าง ย่างฝืน ยืนตรงหน้า
มองทีท่า ทุกข์ใจ อะไรหรือ
ภาพแนบอก คือใคร ที่ในมือ
โกรธกระพือ พ้ออาลัย คนไหนกัน
แล้วเห็นรูป ร่วงหล่น บนพื้นห้อง
ตาจดจ้อง มองไป ใยคือฉัน
เขาโศกเศร้า เสียใจ ทำไมนั่น
ก็ตัวชั้น อยู่นี่ ตรงนี้ไง
พ่อจ๋าพ่อ หนูนิด คิดถึงแม่
นิดงอแง ถามพ่อ แม่ไปไหน
ลูกจ๋าลูก แม่อยู่นั้น สวรรค์ไกล
โอ้ดวงใจ หทัยพ่อ ก็ท้อเกิน
เห็นพ่อลูก ผูกรัด ประหวัดเกี่ยว
อุราเหนี่ยว น้ำตาไว้ ให้ตื้นเขิน
ดับแล้วหรือ คือความจริง สิ่งเผชิญ
ใจยับเยิน เวลาวาย ไม่หมายพึง
ณ ราตรี ที่เศร้า เขาหลับใหล
ฉันร้องไห้ อยู่อีก ซีกโลกหนึ่ง
คือกำหนด กฎเกณฑ์ เกินดื้อดึง
ดุจประหนึ่ง ยอมรับ กับความตาย
**************
21 มกราคม 2548 18:15 น.
กอกก
มนุษย์
ยืมร่างกาย หมายใช้ ในโลกนี้
กายาที่ มีเลือดเนื้อ และเชื้อไข
พบทั้งสุข ทุกข์คละ เผชิญไป
ณ ที่ใด ไหนบ้าง ต่างดำเนิน
มีละโมบ โลภ รัก ประจักษ์จิต
ต่างยึดติด ตัดใจ ใยขัดเขิน
มุ่งหมายมั่น นั่นของกู ตู่เหลือเกิน
เส้นทางเดิน ดอนลุ่ม แสนกลุ้มใจ
แล้วเวลา พาล่วง ถึงช่วงหนึ่ง
เริ่มลึกซึ้ง ซับซ้อน กว่าตอนไหน
ยืมร่างเขา ใช้เพลิน เกินหรือไร
จึงต้องไป รักษา พยาบาล
แค่นี้หรือ คือมนุษย์ สุดประเสริฐ
ชีวิตเกิด แก่ดับ กับคำขาน
ต้องคืนกาย ด้วยร่าง ร้างวิญญาณ
ตราบชั่วกาล เวียนวน มิพ้นไป
มีอะไร ได้เอื้อ เพื่อโลกนี้
แผ่นดินที่ ดำรง คงอาศัย
เพียงชั่วดี ที่เหลือ เจือจารไว้
เป็นหมึกใจ ให้โลกา จารึกรอย
****************
19 มกราคม 2548 19:44 น.
กอกก
กระดูก..ครวญ
สาวละอ่อน อ้อนหนุ่ม แสนกลุ้มจิต
วันวันคิด ครองไว้ ด้วยใจหวง
ทำอย่างไร ให้รัก ปักล้นทรวง
จึงคิดหน่วง หมายมัด รัดหทัย
แล้วเริ่มต้น ค้นวิธี ที่จะลด
ถูกประชด ว่าอ้วนเยือน เหมือนตุ่มไห
ร่างตุ้ยนุ้ย พุงห้อย ย้อยเหลือใจ
ทำอย่างไร เรายอม ขอผอมเพรียว
งดอาหาร จานโปรด โหดเจ็บนัก
กินเพียงผัก หวังเขา เฝ้าแลเหลียว
ข้าวขาหมู ดูสิหนา น่าหม่ำเชียว
หัวใจเหี่ยว โหยไห้ ข้าวไก่ตอน
ทั้งผัดไทย ไข่ห่อหนอ น่าลิ้ม
พิซซ่าชิม มิได้ ใจทอดถอน
หอยกระทะ ข้าวซอย คอยอาวรณ์
สเต็กร้อน ทอดมัน ฉันกล้ำกลืน
เวลาเดิน เนิ่นนาน ถึงวานนี้
นัดพบที่ เซ็นทรัล เป็นฝันฝืน
ใจทะลาย หายวับ กับวันคืน
มิกล้ำกลืน พบเขา เราผอมเกิน(ไป)
***************
จากภาพ...
เป็นภาพของหญิงสาวชาวไบดัวที่อดอยาก ถ่ายเมื่อปี 1993
และยังคงติดตาช่างภาพ โรเบิร์ต คาปูโต *หากสะเทือนใจมากไป
คุณก็ทำงานไม่ได้ แต่ถ้าปิดกั้นความรู้สึกมากไปคุณก็มิใช่มนุษย์แล้วล่ะ*
คาปูโตกล่าว *ถ้าคุณไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะก็ ต้องมีอะไรผิดปรกติแน่*
14 มกราคม 2548 17:12 น.
กอกก
สาวเมืองฮิ
อยากจะเล่า เรื่องราว สาวเมืองฮิ
เมืองกะปิ น้ำปลา น่าสนไหม
ลูกน้ำเค็ม เข้มซะ ละเหี่ยใจ
มิยองใย ใสผ่อง ละอองตา
ต้องเงยหน้า ท้าแสงลม ที่ห่มเห่
ชาวตังเก กรายย่าง ช่างอิดหนา
คลื่นซัดสาด กราดเกรี้ยว เสียวอุรา
แดดแผดมา พาใจ ให้อิดโรย
กับกลิ่นคาว คละคลุ้ง ปลากุ้งหมึก
ทุกครานึก นิจจา อุราโหย
อยากมีร่าง พร่างกลิ่น ประทินโปรย
เสน่ห์โชย ชายแล ชะแง้ครวญ
ก็แค่สาว จนจน คนเมืองฮิ
รู้สติ สักนิด ค่อยคิดหวน
ผิวดำคล้ำ หมองเมิน เกินรัญจวน
ตะแบกควร ค่าแล แค่ชาวเล
***************
** เรื่องราวสาวเมืองฮิ **
**ระยองฮิสั้น- เมืองจันท์ฮิยาว**
** วันนี้เรื่องจึงจบสั้นๆ หน่อยฮิ **
หน้าส่วนตัว
927
