9 เมษายน 2556 09:19 น.

รอยยิ้ม

กันนาเทวี

สมญาไทยเคยได้ขานนาม
เมืองสยามดินแดนแห่งรอยยิ้ม
มิตรไมตรีเสรีล้วนเต็มอิ่ม
หน้างามพริ้มปริ่มด้วยธารน้ำใจ
เมื่อกาลแปรเปลี่ยนเวียนมา
พัฒนาทั่วแดนก้าวทันสมัย
ต่างดิ้นรนต่างคนวิ่งคว้าไขว่
ศิวิไลซ์ปลุกคนมากปรารถนา
สังคมเรียบง่ายสงบสุขงดงาม
แปรสู่ความวุ่นวายต้องฟันฝ่า
อุปสรรคมวลความเครียดนานา
กร่อนชีวายิ้มเปื้อนหน้าหายไป
ค.คนขึงขังจริงจังกับอนาคต
ไหนจะผ่อนรถบ้านช่องโตใหญ่
มือถือติดต่อลูกขอมอเตอร์ไซด์
จะเอาไปขี่ซิ่งวิ่งแข่งรอบเมือง
ธรรมชาติถูกปล้นพร้อมรอยยิ้ม
เคยเต็มอิ่มสมบูรณ์พูนฟูเฟื่อง
สังคมเจริญทางสะดวกดูรุ่งเรือง
แต่ทุกเรื่องทุกถิ่นจำดิ้นรน
รอยยิ้มสัญลักษณ์ชี้บ่งสุข
โดนรานรุกทุกพื้นที่ต่างขัดสน
ศีลธรรมไม่กลับมาพาอับจน
น้ำใจคนแห้งไปไม่เหมือนเดิม..
8 เมษายน 2556 10:04 น.

จะรีบไปไหน

กันนาเทวี

ด้วยวิถึชีวิตอันรีบเร่ง ลืมตนเองมัวหาแต่ทรัพย์สิน ลืมคืนวันลืมนอนและลืมกิน จึงขาดวิ่นสุขแท้แค่ใจพอ ห่วงชีวิตห่วงตนห่วงคนอื่น กลัวขมขื่นยากจนโอ้คนหนอ หาแต่เงินหวังรวยล้นคนยกยอ ต่างวิ่งห้อวุ่นวายหมายเงินตรา ไขว่คว้าตะกายดาวพราวพร่างฟ้า ลืมมองมาใกล้ตนดิ้นรนหา ถมไม่เต็มความอยากมากนานา ต่างไล่ล่าทุกวิธีที่คิดปอง เพราะมีเรามีเขาเหล่าสมมุติ จึงเยื้อยุดต่อตีเป็นเจ้าของ บ้างเหนือชั้นเอาเปรียบเทียบลำพอง ต่างขัดข้องเคืองใจไฟโลกีย์ ลองลดราวาศอกหัดฟอกจิต มองชีวิตใคร่ครวญให้ถ้วนถี่ จะร่ำรวยเพียงใดหากไม่ดี ใช่จะมีสุขสงบพบเย็นใจ ด้วยวิถีชีวิตคิดละโมบ รักหลงโลภมืดมนไม่สดใส หยุดสักนิดคิดตรองของของใคร หากตายไปแม้ตัวเราเขายังเมิน..
8 เมษายน 2556 00:14 น.

ไร้ตัวตน

กันนาเทวี

ตัวตนอาจไม่มีในที่นี้
ขอพิ้นที่ยืนบ้างกลางโลกฝัน
ในชีวิตผ่านไปทุกวารวัน
ขอรำพันบทเพลงบรรเลงกลอน

ไร้ตัวตนในใจใครคนหนึ่ง
เหลือใจซึ่งอ้างว้างลางสังหรณ์
ความรู้สึกร้างไร้คนอาทร
เกินเว้าวอนหวังให้ความใยดี

ยิ้มยิ้มไว้ทั้งใจรอนอ่อนล้า
ดั่งไฟฟ้ามืดมนทนหมองศรี
คลำหนทางอับแสงแห่งชีวี
พลังกายมีสู้ต่อใจพอเพียง

เหมือนลอยอยู่เคว้งคว้างท่ามกลางเหงา
ไร้แม้เงาไม่รับสดับเสียง
มีคนอื่นหมื่นแสนแฟนเดินเคียง
แต่หลีกเลี่ยงคอยหลบจบสิ้นกัน

คงเหลือเศษความชังที่ยังอยู่
คอยรับรู้ซ้ำเติมเพิ่มเย้ยหยัน
อยากจะลบกลบเกลื่อนเลือนสัมพันธ์
ขาดสะบั้นคมคำย้ำวจี

แทนอณูอยู่ว่างกลางอากาศ
เป็นดังธาตุไร้รูปร่างและกลิ่นสี
มองทะลุผ่านไปเหมือนไม่มี
คิอคนที่ไร้ตัวตนคนถูกลืม..
				
6 เมษายน 2556 09:33 น.

รักแท้ไม่มีช้ำ

กันนาเทวี


รักตนอย่าจนใจ
อย่ารักใครอย่างทุ่มเท
สักวันเขาหันเห
จะเจ็บร้าวราวชีพวาย

เรื่องรักมักแปรเปลี่ยน
ใจคนเวียนน่าเบื่อหน่าย
รักแล้วก็กลับกลาย
ผลสุดท้ายอาจชิงชัง

หวังรักจะสดใส
คงนับได้อย่าพึงหวัง
สำรวมใจระวัง
อาจภินท์พังไมแน่นอน

ใครใคร่รักก็รักเถิด
ให้ดีเลิศสโมสร
เห็นค่าตนไว้ก่อน
ไม่รุ่มร้อนตอนจากลา

รักดีนั้นมีแน่
ก็พ่อแม่รักลูกยา
รักยิ่งกว่าแก้วตา
เกินสรรหามาเปรียบเปรย

รักกันต้องเข้าใจ
คือการให้ไม่ละเลย
สุขทุกข์ไม่เชือนเฉย
ฝึกให้เคยไม่ช้ำใน...อิอิ

ช้ำในก็ใบบัวบกเน้อ .....
				
5 เมษายน 2556 07:05 น.

เราคือเรา

กันนาเทวี

มั่นใจเราคือเรา.....
อย่าเศร้าหมองใจสับสน
กี่คราวที่จำทน
ก็ผ่านพ้นตามวันวัย

ชีวิตจำต้องสู้
กว่าจะรู้ต้องหวั่นไหว
ไม่สายเริ่มต้นได้
ลมหายใจเรายังมี

ตะวันฉายแสงส่อง
ฟ้าสีทองเฉิดฉวี
สรรค์สร้างหนทางดี
เริ่มวันนี้วันของเรา

อดีตกาลวันวานผ่าน
จะหอมหวานฤๅอับเฉา
จำไว้สอนใจเอา
เป็นบทเรียนราคาแพง

อนาคตคือความหวัง
จะหักพังหรือกล้าแกร่ง
มุ่งเพียรมิอ่อนแรง
ดุจดั่งแสงแห่งตะวัน

มั่นใจในตัวตน
เกิดเป็นคนอย่าไหวหวั่น
เดินทางตามทางฝัน
สิ่งมุ่งมั่นอยู่ไม่ไกล
				
ไม่มีข้อความส่งถึงกันนาเทวี