ฟ้าครวญ....ป่วนใจ

กันนาเทวี

ฟ้าฝนหลั่งน้ำไหลใจหม่นหมอง
อึ่งอ่างร้องระงมดังข่มขวัญ
ทั้งกบเขียดส่งเสียงดังประชัน
คงสุขสันต์ยามฝนล้นหลากมา

จิตสะท้อนนอนนิ่งไม่ติงไหว
น้ำตาไหลฝนกระหน่ำช้ำนักหนา
ยามแดเดียวเปลี่ยวใจใครนำพา
ยินเสียงฟ้าครวญครางดังครื้นครืน

ลมพัดแรงฤๅแกล้งกันให้หวั่นไหว
มองออกไปมืดมนจนดึกดื่น
ฝนซาเม็ดเช็ดน้ำตาคราค่ำคืน
หยุดสะอื้นอ่อนล้าหลับตานอน

ไร้สำเนียงเคียงคู่อยู่ใกล้ชิด
ได้แต่คิดติดทางไกลใจทอดถอน
ห่วงแสนห่วงหน่วงหนักรักอาวรณ์
ฝากใจย้อนหวนหาแสนอาลัย

แมงเม่าบินขวักไขว่กลางไฟแจ้ง
หมู่แมลงว่อนถลาพาสงสัย
ความงดงามแจ่มแจ้งแฝงพิษภัย
บินเข้าไปร้อนรนจนตัวตาย

ฟ้าฝนหลั่งน้ำใจกระไรหนอ
เคยพะนอเชยชิดสนิทหมาย
หรือเป็นเช่นแมงเม่าเจ้าชีพวาย
รักกลับกลายลาเลยไม่เคยคืน....

กันนาเทวี
๑  มิถุนายน   ๒๕๕๒