1 ธันวาคม 2546 14:51 น.
ข้าวปล้อง
คงไม่ได้เจอะเจอกันอีกนาน
เรื่องราวของเราในวันวานเธอจะลืมมันไหม
ในเวลาที่เธอและฉันต่างต้องห่างร้างกันไป
เธอจะลืมมันไหมเรื่องต่าง-ต่างของสองเรา
เพราะฉันกลัวกลัวเวลาที่เราต้องห่างเหิน
กลัวว่าความบังเอิญจะทำให้เธอและฉันไม่เหมือนเก่า
กลัวเวลาที่หมุนผ่านทำให้เธอลืมเรื่องราวระหว่างเรา
และอาจทำให้ใครต่อใครเข้ามาทำให้เธอแปรเปลี่ยนใจ
ขอได้ไหม แค่เพียงความคิดถึงและห่วงหา
ยามที่ต้องร้างไกลตา โทรมาหาบ้างได้ไหม
จะส่งเป็นSmS หรืออีเมล์ ก็ไม่ว่า ตามแต่ใจ
เพื่อที่ว่าความผูกพันจะคงมั่น ในเวลาที่สองเราต้องห่างกัน
20 พฤศจิกายน 2546 17:02 น.
ข้าวปล้อง
นั่งคุดคู้ซุกตัวอยู่มุมห้อง
อยากกรีดร้องให้ใคร-ใครสนใจฉัน
อยากบอกว่าทุก-ทุกครั้งที่ทะเลาะเบาะแว้งกัน
ยังมีฉันนั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้เช็คน้ำตา
พ่อ แม่ขา หนูอยู่นี้ เห็นหนูไหม
เคยสนใจเด็กผู้หญิงคนนี้บ้างไหมหนา
เคยถามเค้าบ้างรึเปล่าทำไมถึงมีน้ำตา
ยามที่เค้าเศร้าเหว่ว้ามีบ้างไหมมาปลอบใจ
พ่อไปทาง แม่ไปทาง ไม่เคยรู้
เค้าจะอยู่อย่างไรคิดบ้างไหม
เค้าปวดร้าวกับทุก-ทุกเรื่องราวที่เป็นไป
แม่อยู่ไหน พ่ออยู่ไหน โปรดหันมา
ขอแค่เพียงอ้อมกอดที่อบอุ่น
ตักเคยหนุนยามเมื่อเค้านั่นโหยหา
ขอไอรักมือหยาบกร้านซับน้ำตา
ยามอ่อนล้าอยากมีแม่และพ่อคอยปลอบใจ
18 พฤศจิกายน 2546 21:11 น.
ข้าวปล้อง
มองเห็นใครต่อใครมีความรัก
อยากรู้นักทำอย่างไรรักกันได้
มองดูเค้ารักกันแล้วดูสุขใจ
อยากรู้จังว่าทำไมถึงรักกัน
บางคนก็บอกว่ารักแรกพบ
เมื่อประสบหัวใจจะไหวหวั่น
แค่เพียงสักนาทีไม่พบกัน
เพียงเท่านั้นก็คิดถึงจะขาดใจ
แต่บางคนก็ว่ารักซึมลึก
ค่อย-ค่อยก่อเป็นผลึกดั่งแก้วใส
เป็นรักแท้ที่มั่นคงจากจิตใจ
ที่หยั่งรากลึกลงไปมิร้างรา
แล้วแท้จริงความรักเป็นเช่นไร
เป็นดังเช่นที่ใคร-ใครบอกไหมหนา
หรือจะเป็นแค่ภาพฝันสิ่งลวงตา
เป็นประหนึ่งภาพมายาที่ไม่มีวันเป็นจริง
10 พฤศจิกายน 2546 16:51 น.
ข้าวปล้อง
อาจดูเหมือนฉันเย็นชา
ไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งต่าง ๆ ที่มองเห็น
อยากบอกเธอคนอย่างฉันก็เจ็บเป็น
และก็เจ็บแบบเน้น ๆ ที่ตรงกลางหัวใจ
แต่เพราะเธอไม่เคยรู้
ว่าการมีฉันอยู่หรือไม่มีต่างกันที่ตรงไหน
เธอคุ้นเคยกับท่าทางเฉยเมยที่เหมือนไม่ใส่ใจ
จึงไม่เคยมีสักครั้งที่เธอนั้นจะรู้จักรู้ใจกัน
แค่เพียงเธอหันมาสบตาฉันบ้าง
เธอจะรู้สึกถึงความอ้างว้างในใจฉัน
เมื่อเห็นเธอและเค้าทำท่าทางสนิทสนมกัน
เพียงแค่นั้นฉันก็เจ็บปวดร้าวไปทั้งใจ
อยากบอกเธอถึงความรู้สึก
ว่าในใจลึก-ลึกมันเจ็บปวดสักแค่ไหน
แต่ที่ฉันไม่เคยพูดบอกออกไป
ก็เพราะฉันยังให้เกียรติเชื่อใจเธอ
7 พฤศจิกายน 2546 00:44 น.
ข้าวปล้อง
สายตาเธอมองใครอย่างนั้นหรือ
ในเมื่อเธอยังกุมมือของฉันไว้
ปล่อยเถอะนะถ้าหากเธอไม่แน่ใจ
ปล่อยฉันไปด้วยสองมือนั้นของเธอ
เพราะไม่อยากอยู่อย่างคนไร้ความหมาย
เป็นแค่เงาข้าง-ข้างกายที่ไม่มีตัวตนอยู่เสมอ
เพียงแค่อยากได้ความรักตอบกลับมาจากใจเธอ
ไม่อยากกลายเป็นคนบ้าเพ้อเจ้อหลอกตัวเองไปวัน-วัน
ก็ในเมื่อสายตาเธอมันฟ้อง
บอกว่าทั้งสี่ห้องใจของเธอไม่มีฉัน
ที่เป็นอยู่ก็เพราะเธอลวงหลอกกัน
หลอกว่ารักกันอย่างนั้นอย่างนี้สะมากมาย
พอแค่นี้เถอะนะฉันขอร้อง
อย่าเกี่ยวข้องมากกว่านี้ อย่าใจร้าย
เพราะแค่นี้ฉันก็เจ็บปวดหัวใจจนแทบตาย
ทำเพื่อฉันอีกสักครั้ง-ครั้งสุดท้าย ปล่อยฉันไป
หน้าส่วนตัว
1011
