. ๐ มองขอบฟ้าทาขั้นบันไดเมฆ เป็นชั้นเฉกฉายผ่านม่านฟ้าฝัน อมสีเทาเงาแสงแดงตะวัน เมื่อวัยวันว่ายฟ้ามาหาเธอ ๐ สะพานใดในฝันวันหวังข้าม ทอดผ่านท่ามงามฟ้ามาเสนอ หวังเราสองครองกันฝันเลิศเลอ รอวันเจอจนผ่านเนิ่นนานพอ ๐ เฝ้ารอใครไม่รู้อยู่ที่นี่ รอคนดีแดนไหนไม่รู้ท้อ รู้เพียงว่าท่ารักมาถักทอ ท่ามวันรอก่อหวังเข้มกลางใจ ๐ รออยู่ท่ามความฝันในวันโน้น คอยปลอบโยนอยู่คงมิหลงไหล ผ่านปีเดือนเคลื่อนผ่านยิ่งมั่นใจ ว่าบางใครคนนั้นจะพลันมา ๐ ได้มาพบสบพักตร์ประจักษ์แท้ แม้นเพียงแค่ครั้งแรกแปลกหนักหนา ดังเคียงคู่เคยหวานผ่านเพลา โอ้กานดาว่าไหมใจน้องนาง ๐ มองขอบเมฆเสกขั้นบันไดเมฆ เป็นช่อเฉกฉายผ่านม่านระหว่าง มาพริบพรายหมายฝันอันเลือนลาง ให้พร่าพร่างกระจ่างใจวันได้เจอ ......... ในวสันต์ คนกุลา ..........................
. เก้าสิบวันผันผ่านใช่นานนัก ได้มาถักทอร้อยสร้อยอักษร กวีกานท์หวานคำที่พร่ำวอน เฝ้าออดอ้อนเอ่ยใจได้ล่วงเลย วันหัวใจไหวว่างอย่างคนช้ำ สุดกลืนกล้ำย่ำมามิกล้าเผย ได้ดื่มด่ำฉ่ำจินต์รินรำเพย ดอกรักเอยเชยชื่นงามตื่นตา ทอดอกฝนบนทางระหว่างเมฆ สุดสานเสกสายสร้อยร้อยบุปผา กรองกวีมณีหอมกล่อมจันทรา ตราบเพลาสุริยันผันมาเยือน **จักข้ามผ่านสายรุ้งสีสวยสด แทนด้วยพจน์ร้อยเรียงแม้เพียงเพื่อน หวังสานสร้างไมตรีอย่าลืมเลือน แม้ตะวันคล้อยเคลื่อนจากโลกกลม** (ด้วยอภินันทนาการ จาก คุณโคลอน ครับ) เขียนนิราศอาจเอื้อมหวังเชื่อมฝัน เยือนลานจันทน์วันรอกะพ้อขม ในกอดเขาเงาน้ำยามระทม ยังฝากลมรำเพยมาเอ่ยครวญ ทุกวันเดือนเหมือนว่าทำหน้าที่ ร้อยวจีคลี่หวามให้งามล้วน ถักใจรอทอรักถักกระบวน ให้อบอวลอาบถ้อยที่ร้อยเรียง เหมือนดั่งเดินดุ่มเดี่ยวเที่ยวโลกหลอน ฝึกเขียนกลอนกล่าวคำฝากน้ำเสียง เริ่มมีเพื่อนพี่น้องประคองเคียง จุดตะเกียงหวังใหม่ให้คุโชน ฟื้นดอกไฟในหวังแต่ครั้งไหน ดุจคืนดวงดอกไฟในครั้งโน้น ได้เติมเชื้อเพื่อหมายคล้ายปลอบโยน ให้กล้าโผนทะยานปานนกไพร มาเติมหวังฝั่งฝันในวันนี้ จากวันที่ฤดีร้าวคราวมาใหม่ จึงร่ายลักษณ์อักษรามาสื่อใจ หวังเผยนัยเปิดคำจำนรรจา เก้าสิบวันผันผ่านก็นานเนิ่น อยากเชื้อเชิญเพียรร้อยสร้อยภาษา โปรดช่วยชี้/วิจารณ์เขียนผ่านมา คนกุลามาหวังฟังติชม . ............. คนกุลา ในวสันต์
. ทางเวียนวกวนวงมาตรงหน้า เห็นผืนป่าชะอุ่มพุ่มไสว แสนสดชื่นรื่นตาคนมาไกล สื่อสายใยป่างามตามตำนาน อ่างฤๅไนไพรพงดงป่าเขียว คงจะเทียวเที่ยวหว่างเสือช้างผ่าน ตามรอยทางพร่างไกลในกันดาร ปกป้องการคืบรุกจากทุกทาง ในคลองตาฝ่ามองชายช่องลอด ผ่านปลายยอดทอดไปในระหว่าง ที่เด่นฟ้าทาหม่นจนเจือจาง คือเมฆคว้างบางลอยดุจปอยควัน จะมีป่าที่ไหนใกล้เช่นนี้ เพราะทุกที่ทุกทางต่างคนฝัน เลยบุกเบิกเพิกเฉยละเลยกัน จนป่าพลันพลิกเลี่ยนเตียนโล่งตา ที่กรายมาป่าดกดังรกร้าง มองรายทางมิมีที่ให้หา หวังเห็นนวลน้องน้อยเจ้ากลอยตา มาร่วมวันเวลาว้าเหว่ใจ ยามผ่านป่าฝ่าฟันฝันบรรเจิด ใจยิ่งเพริศเกิดวันฝันสดใส คนึงขวัญวันนี้อยู่ที่ใด อยากถามใจเจ้าบ้างคราห่างกัน ระหว่างป่ากับเมืองอันเรืองรุ่ง ใจเจ้ามุ่งหมายไหนในห้วงฝัน มองใจเฉกเมฆไกลคล้ายหมอกควัน ฤๅพี่ฝันฟุ้งคว้างอยู่ข้างเดียว . ............. ในวสันต์ คนกุลา .................
. เจ็บ..ก็จำต้องเจ็บ เก็บดวงห้วงใจประสาน ทนเหงาเศร้าแสนนาน หวังเพื่อผ่านกาลร้าวไป จำ..ใจเอ๋ยไม่จำ น้ำคำที่พร่ำบอกไหม ว่ารักเพียงบางใคร นานแค่ไหนได้หายคืน หม่น..ก็รู้ว่าหม่น เมื่อคนรักเราเป็นอื่น ใจหนอก็กล้ำกลืน แม้นสะอื้นต้องฝืนทน เจียม..จำใจต้องเจียม ใจเรียมไหม้เกรียมกี่หน เมื่อรักใครบางคน บอกกี่หนคือคนเดิม คำ..ก็นี้คือคำ นำคำพร่ำมาแต่เริ่ม ใครหนอช่วยต่อเติม คอยมาเสริมเพิ่มแรงใจ เก็บ..จำใจต้องเก็บ แม้เจ็บหนักสักเพียงไหน เก็บงำไว้ภายใน รอฟ้าใหม่ค่อยเผยคำ รอ..จำใจต้องรอ รักก่อเกิดใหม่งามล้ำ วันไหนได้จดจำ ย้อนย้ำหาสัญญาตน รัก..ก็รู้ว่ารัก เจ็บหนักเพราะรักกี่หน ทุกข์หนอพอฝืนทน เพียรฝึกฝนจนรักเป็น เพียรฝึกฝน..จน..รัก..เป็น . ............. ในวสันต์ คนกุลา ......................
. ตะวันสาดแสงทองลอดช่องเมฆ เหมือนดังเสกแสงสีที่สุดสวย สาดคลอคลื่นผืนน้ำงามระรวย เหมือนรุ้งพวยพุ่งพร่างกลางตาวัน เกล็ดสีทองต้องแรงสุรีย์ฉาย ในแดดบ่ายคล้ายอยู่เคียงคู่ขวัญ ทุกคืนค่ำร่ำหาสุดจาบัลย์ พราวเกล็ดฝันยามต้องสีทองนวล นาคสมพงศ์ตรงหน้าดั่งมาบอก ที่ส่งออกจากใจว่าไห้หวล เกาะกุมแขนแสนสนิทกระบิดกระบวน ท่าทางล้วนชวนชายคล้ายบอกความ ฤๅสื่อนาคจากฟ้านภสรวง จากดาวดวงห้วงใดเกินไถ่ถาม ฝากครรลองคลองใจในนิยาม มิต้องถามด้วยรู้อยู่แก่กัน เมื่อคู่พรากจากกันพลันประสบ ได้พานพบพริ้มพักตร์ในตักฝัน สองดวงใจไหลร่ายใต้หมอกควัน ในคืนจันทร์กระจ่างฟ้าท่ามราตรี ตะวันสาดแสงทองลอดช่องเมฆ เหมือนดั่งเสกนาคคู่ดูสดสี งามเกินไหนในหล้าประดามี หวังวารีคืนหวัง..ยังสองเรา ............... ในวสันต์ คนกุลา
หน้าส่วนตัว
2390
