28 สิงหาคม 2551 09:05 น.
ครูพิม
เห็นสายน้ำหลั่งไหลไม่ย้อนกลับ
รอคอยนับวันเดือนเยือนถิ่นเก่า
มาถักทอสายใยโอบใจเรา
ห่มใจเหงาคราร้างเราห่างกัน
เหม่อมองดาวพราวฟ้าคราคืนค่ำ
ยังจดจำนัยน์ตาว่ามุ่งมั่น
มือสองมือ...ประสาน..สายสัมพันธ์
ทอรักฝัน...งดงาม...ยามรักเยือน
เพราะหน้าที่จำไกลให้คิดถึง
แต่ยังซึ้งสัญญาใจเปรียบใดเหมือน
ริมฝั่งโขงเอ่ยปากฝากย้ำเตือน
วอนดาวเดือน..รับรู้เห็น...เป็นพยาน...
ขอคนไกลเมตตาอย่าลาร้าง
บนเส้นทางรักไกลเติมไฟหวาน
ขอให้รักเราเป็นเช่นตำนาน
รอพบพาน...สานใย...ให้มั่นคง
แม้นสายน้ำหลั่งไหลไม่ย้อนกลับ
อย่าลาลับลบเลือนเหมือนน้ำขง(โขง)
รักสุดท้าย...ปลายฟ้า....ข้ามั่นคง
วางใจปลง...ตรงใจนี้ ...ชั่วนิรันดร์
23 สิงหาคม 2551 06:55 น.
ครูพิม
สัมผัสรักด้วยใจห่วงใยถึง
สัมผัสตรึงดวงจิตคิดสับสน
สัมผัสสื่อถึงใจไยกังวล
สัมผัสคนสัมผัสรักเยือนทักทาย
พิไรร่ำคร่ำครวญหวนละห้อย
พิไรคอยร่ำหากลัวจะหาย
พิไรเพ้อเผลอจนกระวนกระวาย
พิไรคล้าย..คล้ายครวญ...หวนรำพึง
ยากจะตัดใจข่มล่มรักก่อ
ยากจะห่อรักห่มจมคิดถึง
ยากจะลืมรักซ้อนซ่อนคำนึง
ยากจะดึงใจคืน...แสนขื่นใจ
ใจเอ๋ยใจสับสนวกวนนัก
ใจเอ๋ยใจไยรักมิผลักไส
ใจเอ๋ยใจกลัวทุกข์รุกลามไกล
ใจเอ๋ยใจ...สงสารนัก...ครารักเยือน
จึงขอหยุดใจรักพักตรงนี้
จึงขอมีเพียงสองใจไม่คลาเคลื่อน
จึงขอใจพี่ห่มใจไม่ลาเลือน
จึงขอเยือน...รักสุดท้าย...มอบให้คุณ...
18 สิงหาคม 2551 23:14 น.
ครูพิม
อดีตเคยรักใครอย่าได้ย้ำ
อดีตช้ำเคยรักใครอย่าได้ถาม
อดีตเจ็บขอลาอย่าติดตาม
อดีตหวามเคยหวาน...นานลับลา
เพียงลมพัดผ่านไปไม่อยากคิด
เพียงสนิทคิดถึงจึงครวญหา
เพียงปัจจุบันมีใครในแววตา
เพียงฟันฝ่า..กุมมือไว้..ไปด้วยกัน
ลมบางบางพัดกรีดดั่งมีดเฉือน
ลมคอยเตือนความหลังฝังใจฉัน
ลมช่วยพัดน้ำตาสุดจาบัลย์
ลมพาฝันฟั่นเฟือนให้เลือนลาง
ผ่านไปแล้วเจ็บช้ำในวันเก่า
ผ่านวันเศร้าผ่านไปให้ไกลห่าง
ผ่านคืนหม่นรอประสบพบหนทาง
ผ่านเคว้งคว้างมืดมิดในจิตใจ
โปรดอย่าถามว่ารักใครในอดีต
โปรดอย่ากรีดรักเราเข้าใจไหม
โปรดอย่าถามว่าวานวันฉันรักใคร
โปรดมั่นใจ..ปัจจุบัน..ฉันรักคุณ..
15 สิงหาคม 2551 20:32 น.
ครูพิม
จะมีใครในโลกนี้สักกี่คน
ที่ผ่านพ้นขวากหนามตามมุ่งหมาย
ที่อยู่เดียวเดี่ยวไร้คนข้างกาย
ที่วุ่นวายเพียงลำพัง..ยังไม่มี
จะมีใครในโลกนี้สักกี่คน
ที่สับสนก็สงบรู้หลบหนี
ที่ก้าวข้ามผ่านพ้นจนได้ดี
ที่ฤดีดื่มดำเพียงลำพัง
จะมีใครในโลกนี้สักกี่คน
ที่ดินรนต่อสู้ด้วยความหวัง
ที่สรรค์สร้างานสวยด้วยกำลัง
ที่ชีพยังอยู่ได้ไม่เกี่ยวใคร
จะมีใครในโลกนี้สักกี่คน
ที่หลุดพ้นเศร้าหมองแผ้วผ่องใส
ที่สำเร็จรุ่งโรจน์ช่วงโชติไกล
ที่อาศัยแต่ตน..ไม่สนกัน
จะมีใครในโลกนี้สักกี่คน
ที่จะทนรับรู้อยู่ข้างฉัน
ที่จะมีน้ำใจให้แบ่งปัน
ที่จะกั้นหนาวร้อนช่วยผ่อนคลาย
เพราะไม่อาจอยู่ลำพัง
ทุกสิ่งยังอาศัยเพื่อนเตือนใจหมาย
คราทุกข์ปลอบมอบหวังอยู่ข้างกาย
ทุกข์ก็คลายหายเศร้าที่เร้าใจ
ดุจเพชรงามอร่ามสวยด้วยเรือนแหวน
มิคลอนแคลนคอยชูดูไสว
ดุจเพื่อนเราอุ้มชูดูแลใจ
คอยห่วงใย...แนะนำ..มิอำพราง
เพราะมีเพื่อนจึงมีฉันในวันนี้
ทุกข์ที่มีคอยอำนวยช่วยสะสาง
คอยปลอบโยนให้สู้ทุกเส้นทาง
คอยปลูกสร้าง....สัมพันธ์...ฉันขอบคุณ..
สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่
13 สิงหาคม 2551 17:04 น.
ครูพิม
ฟ้าพิโรธโกรธใครใยสั่งฝน
ให้ร่วงหล่นเทมาดุจฟ้ารั่ว
รินสายฝนจากฟ้าช่างน่ากลัว
มืดสลัวทุกทิศวิกฤตมา
สายน้ำโขงเอ่อไหลไร่นาล่ม
บ้านก็จมกับสายน้ำโอ้กรรมข้า
ล่มสลายหายวับไปกับตา
ถึงเวลาฟ้าเอาคืน..ชนขื่นตรม
เสียงร่ำไห้ใครยินผินหน้าหนี
น้ำตาปรี่อาบหน้าชะตาขม
ทั้งนาข้าว ทั้งบ้าน นั้นต้องจม
ทั้งโคลนตมถมทับ...จนลับตา
เพราะต้นไม่หายไปใช่ไหมนี่
ชะตาชี้เห็นชัดถนัดว่า
โค่นป่าล้มเผ่าป่าไหม้ให้โศกา
พสุธาไร้แผ่นซับ..รับฝนริน
เคยช่วยพี่หนีไฟไยหนีหน้า
ไม่ช่วยข้าขนข้าวของต้องถวิล
สองมือขนสายตามองจ้องแผ่นดิน
พี่มิยินมิยล...ทนช้ำใจ
ไปช่วยสาวบ้านใดที่ไหนหนอ
ปล่อยให้รอพ้อคำซ้ำหวั่นไหว
ลืมรักเก่าลืมฉันคนบ้านไกล
โอ้ดวงใจ..น้ำตาท่วม...อ่วมแล้วเอย..
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
หน้าส่วนตัว
1617
