27 กรกฎาคม 2550 13:26 น.

ล้ำค่า...ภาษาไทย...

ภาษาไทยงดงามด้วยน้ำเสียง
ถ้อยเรียบเรียงหวานหูไม่รู้หาย
สื่อความคิดสื่อความรู้สื่อแทนกาย
สื่อความหมายด้วยภาษาน่าชื่นชม

เกิดเป็นไทยภาษาไทยเขียนให้คล่อง
กฎเกณฑ์ต้องรู้ใช้ให้เหมาะสม
จะพูดจาน่าฟังทั้งนิยม
เจ้าคารมเขาจะหมิ่นจนสิ้นอาย

ภาษาพูดสนทนาพูดจาทัก
เป็นสื่อรักสื่อสัมพันธ์ความมั่นหมาย
แม้นพูดดีมีคนรักมักสบาย
แต่พูดร้ายส่อเสียดคนเกลียดกัน

วัฒนธรรมล้ำค่าภาษาสวย
ทุกคนช่วยออกเสียง ร ขอสร้างสรรค์
แม้นออกเสียง เป็น ล เขาล้อกัน
คนจะหยันชาติเราไม่เข้าที

สระ เอือ เป็น เอีย ฟังเพลียนัก
บอกที่รัก ช่วยซื้อ เกีย..ที่ร้านนี่
ขอ ซมเซย จะเชยแท้ แม้พาที
วอนน้องพี่ต้องช่วยกันจรรโลงไทย

ผมได้เลิกแต่งงานในวันนี้
เป็นเลิกดีเลิกงามยามสดใส
ออกเสียงฤกษ์ เป็นเลิก ครั้งคราใด
คงทำให้สื่อสารผิด..คิดเสียดาย

ภาษาไทยงดงามด้วยความคิด
แม้นอ่านผิดก็เขียนผิด..คงเสียหาย
เขียนอ่านไทยให้ถูกด้วยช่วยผ่อนคลาย
สื่อทั้งหลาย..ต้องช่วยกัน..นั้นอีกแรง..

๒๗ กรกฎคม ๒๕๒๙

1984

love

comment

25 กรกฎาคม 2550 17:08 น.

..MSN..

ครูพิม

โดย พิมญดา และ ครูพิม
โลกไซเบอร์กว้างใหญ่ใช่แค่เน็ต
ข้อความเท็จอาจทำเจ็บช้ำหลาย
รู้สึกดีทุกครั้งที่ทักทาย
แต่คล้ายคล้ายดั่งสายลมแค่พรมใจ

คนขี้เหร่หน้าตาดีมีหลายหลาก
สวมหน้ากากพ่นวาจาน่าหลงใหล
แซทอักษรหวานมาว่าจริงใจ
มองเข้าไปคำพูดดีมีทุกคน

จงตรองคิดให้ถ้วนถี่ก่อนจะแซท
อย่าได้แอดแจกจ่ายใจให้กับเขา
เก็บไว้ก่อนโลกไซเบอร์อย่าหูเบา
ดูอย่างข่าวทีวีมีให้ตรอง

msn ออนมาคนน่ารัก
เขาทึกทักชื่นใจไม่มีสอง
เก็บความจริงไว้บ้างอย่าลำพอง
แม้นคะนองเกินงามอาจช้ำใจ

มีสติตริตรองให้ถ้วนถี่
โลกใบนี้จะโสภาฟ้าสดใส
แม้นหากเรารู้แจ้งแห่งจิตใจ
ทุกคนไม่หลอกหลอนกัน...นั้นคงดี..

๒๕ กรกฎาคม ๒๕๕๐

2872

love

comment

23 กรกฎาคม 2550 17:04 น.

...หม้ายขันหมาก..

ครูพิม

เสียงฝนหล่นพรมบ้านสะท้านอก
น้ำตาตกอกสาวร้าวหวั่นไหว
นิ่งสะอื้นกลืนน้ำตาโหยอาลัย
คนอยู่ไกลแนวหน้าฝ่าดงปืน

อ้อมกอดอุ่นกลับเหว่ว้าน้ำตาร่วง
ทุกข์ทั้งปวงทับท้อต่อการฝืน
พอรู้ข่าวต้องระทมล้มทั้งยืน
ไม่อาจฝืนแรงต้านสะท้านทรวง

คนแนวหน้าบอกจะกลับมารับขวัญ
ยังรอวันอ้อมแขนที่แหนหวง
แต่กลับเก้อเพ้อหาสุดาดวง
น้ำตาร่วงรับข่าวร้ายใจระทม

ชุดเจ้าสาว..ข้างฝาห้อง...น้องหมองหม่น
พี่เป็นคน..สัญญามั่น..ฉันขื่นขม
โอ้แดนใต้...ใฟลาม...ตามระทม
ต้องโศกซม...ใจแทบขาด..อนาถใจ

ใยทิ้งน้อง....ให้เป็นหม้าย..ตายดับดิ้น
ใจขาดหวิ่น...เจ็บร้าว ...กว่าคราวไหน
ต่อแต่นี้...จะอยู่ สู้อย่างไร
เมื่อหัวใจ สลายสิ้น...กินน้ำตา
๒๓ กรกฎาคม ๒๕๕๐

2405

love

comment

20 กรกฎาคม 2550 08:05 น.