17 สิงหาคม 2550 22:54 น.
จิตรำพัน
ซึ้งเสนาะเสน่ห์หาไพเราะจิต
ไมตรีมิตรบทกลอนอันอ่อนหวาน
ถ้อยคำร้อยเรียงรัดที่พบพาน
เสียดายกาลที่ผ่านไร้เจอะเจอ
จะกรรมเวรอันใดใคร่อยากรู้
ดลเราผู้ค้นพบสบเสมอ
ผองมิ่งมิตรจิตเลิศดังตัวเธอ
จนใจเผลอพันผูกด้วยผูกพัน
โลกประพันธ์เริงร่าช่างน่ารัก
ไม่พบพักตร์แต่สบวจีฝัน
โลดตามแต่ดวงจิตแน่นในกัน
พรอดรำพันสิเน่ห์แนบนานเนาว์
เอื้อปันแบ่งมิบังเรื่องเรียนรู้
ยกเป็นครูนับถือตัวเราเขา
กำลังใจเสริมแรงผ่อนหนักเบา
เรื่องรุมเร้าพลันพลิกผ่อนแผ่วใน
หากหาเปรียบสัมพันธ์ที่พานพบ
ยากประสบเหมาะมีที่สุกใส
มากความหมายออออกจากฤทัย
หากรวมได้คำใดช่วยบอกที
14 สิงหาคม 2550 22:22 น.
จิตรำพัน
เรี่ยวแรงร่วงล้าเหลือไร้แรงหา
เสียงอุราผ่านแผ่วปลิวละลิ่ว
ร่างปวดร้าวรานรวดคล้ายปลิดปลิว
ใจหวิวหวิวระริกแผ่ววิญญาณ์
ลิ้มลองห่างพักกายให้หายเจ็บ
กายเกิดเก็บนิสัยงานโหมล่า
ยากแก่ใจปลดปล่อยพักกายา
ใจหวลหานิทราให้ผ่อนแรง
ถามดวงจิตกาลนานอีกไหมเล่า
ผันพักเราใจใส่ไม่เหี่ยวแห้ง
รักให้มากตัวเราเพิ่มเรี่ยวแรง
ใจไม่แล้งหล่อเลี้ยงอยู่อาจินต์
11 สิงหาคม 2550 21:25 น.
จิตรำพัน
อันความเหงาว้าเหว่ในจิตกล่อม
แม้มีเพื่อนห้อมล้อมยังหายไม่
แม้ท่ามกลางผู้คนมากแต่จิตใจ
ยังสั่นไหวหนาวสะท้านให้สั่นทรวง
ใจสะพรั่นสั่นลึกวิเวกหนัก
ใจไร้รักไร้ไออุ่นไร้รุ่มหน่วง
ในฤทัยหนาวเหน็บไร้คู่ควง
ไร้ผู้ล่วงรู้อารมณ์ที่ฝังใน
ในเมืองใหญ่มากมายเพื่อนรายล้อม
ทั้งผู้ยอมเอาใจไม่ไปไหน
แต่ยากหาเติมไออุ่นให้จิตใจ
อยากจะได้ผู้เข้าใจในฤดี
11 สิงหาคม 2550 00:53 น.
จิตรำพัน
สมมุติว่า ห้องกลอน ก่อเกิดรัก
ชายหญิงทัก ต้องจิต วจีหวาน
เรียงร้อยถ้อย สัมผัส กันเบิกบาน
ผ่านนานกาล หลงใหล สำนวนคม
สมมุติว่า มาวันหนึ่ง เอาล่ะนะ
คนนี้แหละ ตกลง ดังใจสม
ผูกสัมพันธ์ จริงจัง น่าดูชม
ไม่อาจล้ม เลิกรัก ขอแต่งงาน
สมมุติว่า เป็นครอบครัว ตัวน้อยน้อย
จะกล่าวถ้อย อย่างไร ให้สนาน
หรือทั้งสอง กล่าวเป็นกลอน ให้ชื่นบาน
เวลาขาน เรียกกัน ท่านกวี
สมมุติว่า พรอดรัก เสนาะจิต
รำพันคิด อยากรู้ ไม่อยากหนี
คงผูกกลอน พูดกัน ต้องฤดี
คงเป็นที่ รู้กัน เราสองคน
สมมุติว่า อยู่มานาน จนวันหนึ่ง
ปัญหาตึง รุมเร้า ให้สับสน
เรื่องมากมาย วุ่นวาย ทั้งสองจน
เครียดวกวน หงุดหงิด และพาลกัน
สมมุติว่า เวลา ที่หงุดหงิด
รำพันคิด อยากรู้ ไม่อยากฝัน
ว่าทะเลาะ เป็นบทกลอน หรือไงกัน
คงจะมันส์ คันพิลึก ในสำนวน
9 สิงหาคม 2550 23:27 น.
จิตรำพัน
ความรู้สึก นี้ยาก จะลบเลือน
มันคอยเตือน ย้ำเสมอ ไม่ให้ลืม
ว่าเวลา ที่ผันผ่าน ไม่อาจฟื้น
ปลุกให้ตื่น รับรู้ ความเป็นจริง
น่าแปลกจริง ว่าทำไม ใจไม่รับ
อยากจะกลับ อยากหยุด เวลานิ่ง
แต่อีกใจ อยากรับรู้ ความเป็นจริง
มันเป็นสิ่ง รับยาก แทบปวดใจ
แต่สุดท้าย จริงคือจริง ไม่อาจห้าม
ต้องเดินตาม หนทาง พิศมัย
ตามวิถี ทางตน มุ่งก้าวไกล
เมื่อฟ้าใส พบกัน ด้วยมั่นคง...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟจิตรำพัน
หน้าส่วนตัว
923
