13 มีนาคม 2554 23:01 น.

ใบลาฮาๆ (ด้วยคนดิ)

ฉางน้อย

วันนี้มีเรื่องความฮาของการเขียนใบลามาเล่าสู่กันฟังคะ
ใครอ่านแล้วจะฮาหรือไม่ ไม่ว่ากันนะคะและไม่ต้องกลัวว่า
กรมสรรพากรจะเรียกเก็บภาษีความฮาย้อนหลังหรอกคะ
หรือใครจะฮาแบบขี้แตกขี้แตนก็ไม่ว่าอีกเช่นกันคะ อิอิ 

     วันนั้นภาคบ่ายของวิชาภาษาไทยของนักเรียนชั้นม.3/2
ฉันจำได้ว่า อาจารย์ผู้สอนเป็นอ.หน้าหมวย ผิวขาว ตัวเล็กๆ
ชื่อ อาจารย์ขวัญใจ

     วันนั้นอ.ขวัญใจสอนให้นักเรียนเเรียนรู้เรื่องการเขียนใบลา
ไม่ว่าคำขึ้นต้นยังไง เนื้อหายังไง สาเหตุที่ลา และคำลงท้ายที่
อ.ขวัญใจบอกว่าจะลืมเสียมิได้ 

   " เอ้า เขียนเสร็จแล้วส่งครู วางบนโต๊ะนี่นะคะ "

อ.ขวัญใจสั่งให้นักเรียนแต่ละคนลองเขียน ซึ่งผิดถูกตรงไหนยังไง
ท่านก็ตรวจทาน เขียนกำกับส่วนที่ผิดไว้ให้

สุดท้ายกองสมุดเป็นพะเนินบนโต๊ะอาจารย์ท่านนี้ สมุดของยิหวานั้น
อ.เขียนกำกับว่า ขั้นตอนการเขียนถูกต้อง แต่ตัวหนังสือเอียงไปหน่อย อิอิ

..............................................................................

     อาจารย์ขวัญใจนั่งตรวจงานของนักเรียนไปเรื่อยๆ แต่แล้ว
สิ่งหนึ่งก็ผุดขึ้นบนใบหน้าอันแสนหวานนั่น คือ 

ตอนแรกท่านอ่านแล้วก็อมยิ้มเฉยๆแล้วก็ยกมือขึ้นปิดปากพองาม
แต่ก็ยังมีเสียงหัวเราะคิกๆเบาๆพอน่ารัก

     สุดท้ายคาดคิดว่า ท่านคงเก็บอาการไว้ไม่ไหวเลยปล่อยหัวเราะ
ก๊ากๆๆๆ ตรงนั้นเลยทีเดียว

พวกเรานักเรียนในห้อง 30กว่าคนก็ขำท่าทางของอาจารย์ประกอบกับงงๆ
ว่า ตกลงอาจารย์ท่านนี้ขำเรื่องอะไรกันแน่

" เอ่อ ..นายกิตติศักดิ์คนไหน ยกมือขึ้นซิ " อาจารย์ขวัญใจถาม
พลางเหลียวหาต้นตอความฮา ผู้จุดชนวนเสียงหัวเราะให้อาจารย์

" ผมเองครับ .." นายนั่นยกมือพลางยืนขึ้นด้วยความมั่นใจตัวเองมากมาย

" อ่อ เธอนี่เอง "  อาจารย์รับรู้ พลางยิ้มขำ

" เธอว่าครูใจร้ายไหมนายกิตติศักดิ์ ? " อาจารย์ถามเพื่อนร่วมห้องของฉัน

 " ไม่ครับ อาจารย์ใจดีมาก " นายนั่นตอบพลางทำตาหวานอีกแน่ะ อิอิ

"  นั่นซิ ครูใจดี แล้วครูจะยิงเธอทำไมเนี่ยะ ?" อาจารย์ถามแล้วก็ยิ้ม

"..?????.." พวกเรา นักเรียนเริ่ม งง กันทั้งห้อง 

...........................................................................

    อาจารย์ขวัญใจเริ่มหัวเราะอีกครั้ง หัวเราะแบบหยุดไม่อยู่จริงๆ
 หน้าแดง หัวเราะแบบน้ำหูน้ำตาเล็ดว่างั้นเถอะ

" อ่ะ เธออ่านให้เพื่อนๆฟังเลยนะ อ่านดังๆด้วย "
อาจารย์ยื่นสมุดเล่มนั้นให้เพื่อนอีกคนอ่าน

       เพื่อนนักเรียนร่วมห้องของฉันเริ่มอ่านตั้งแต่ต้น ไม่ว่าคำขึ้นต้น
วันที่ หรือ สาเหตุที่ลา  และสุดท้ายค่ะ ท่านผุ้อ่าน คำลงท้าย

เพื่อนนักเรียนคนนั้น จงใจอ่านช้าๆ ชัดๆว่า
  
      " ด้วยความเคารพ อย่า ยิง "

ความฮามาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายกันทั้งห้อง

" ด้วยความเคารพอย่ายิง...." เพื่อนร่วมห้องตอกย้ำคำลงท้ายอีกครั้ง

" เฮ้ย ไอ่ศักดิ์ อาจารย์ไม่มีปืน จะยิงแกรได้ไงฟร่ะ ?"

     เอาล่ะซิทีนี้ นายตัวดีนั่นแซวเพื่อน ทำเอานายกิตติศักดิ์เขินอายจนหน้าแดง
ในขณะที่อาจารย์หัวเราะจนหน้าแดง 

......................................................................

 เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า..." ไปโรงเรียนอย่าริอ่านพกปืน
 เพราะอาจโดนข้อหาลอบทำร้ายความฮาโดยมิได้นัดหมาย ฮ่า...."
 
ปล. ด้วยความเคารพอย่ายิง มีต้นกำเนิดมาจาก 
ด้วยความเคารพอย่างยิ่ง .....อิอิ  				
12 มีนาคม 2554 18:59 น.

เรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่ง

ฉางน้อย

  มีผู้หญิงคนหนึ่งประสบอุบัติเหตุ 
ทำให้ต้องตาบอดทั้งสองข้าง 
และเธอก็ทุกข์ทรมานกับการสูญเสียการมองเห็น 

แต่สามีเธอก็พยายาม ปลอบใจ และให้กำลังใจเธอตลอด 
พยายามสอนให้เธอใช้ประสาทสัมผัสให้มากขึ้น 

ที่ทำงานของเธอกับสามีอยู่คนละทาง 
แต่เขาก็ขับรถไปส่ง และไปรับอยู่เสมอ 
......................................................................
จนวันหนึ่งสามีเธอรู้สึกเหน็ดเหนื่อยมาก 
เขาจึงพูดกับเธอว่าให้เธอลองพยายามขึ้นรถเมล์ไปทำงานเอง 
โดยที่เขาไม่ต้องไปรับไปส่งได้ใหม 

นาทีนั้น เธอรู้สึกเหมือนโดดเดี่ยว และน้อยใจสามีเธอ 
แต่เธอก็พยายามทำตามที่เขาขอ 

เธอพยายามขึ้นรถเมล์เอง พยายามไปทำงานด้วยตัวเอง 
จนในที่สุดเธอก็สามารถทำได้ 
..........................................................................
วันหนึ่งก่อนที่เธอจะลงรถไปทำงานตามปกติ 
พนักงานเก็บสตางค์บนรถเมล์ก็เข้ามาจับแขนเธอและพูดกับเธอว่า 

 " ผมช่างอิจฉาคุณผู้หญิงจริงๆครับ "
เธอก็เลยถามว่า " อิจฉาเธอเรื่องอะไร ? "
พนักงานเก็บสตางค์คนนั้นก็เลยบอกว่า .....

 " สามเดือนที่ผ่านมา 
ผมจะเห็นสุภาพบุรุษคนหนึ่งเขาจะขึ้นรถเมล์ตอนเช้า 
มานั่งตรงเบาะหลังคุณ เฝ้ามองดูคุณด้วยความห่วงใย 
และตามคุณลงรถไป "

" และเฝ้าดูคุณเดินเข้าไปที่ทำงานอย่างห่วงใย 
และตอนเย็นทุกๆเย็นเขาก็จะมาเฝ้ารอดูคุณขึ้นรถ 
และคอยดูคุณจนคุณลงรถ "

พอเธอได้ยินดังนั้น เธอก็น้ำตาไหลด้วยความตื้นตัน 
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยทิ้งเธอไปไหน 

เขายังอยู่ดูแลเธออย่างใกล้ชิด 
เขาเหนื่อยยิ่งกว่าตอนที่เขาต้องคอยมารับมาส่งเธอซะอีก 

เย็นนั้นเธอกลับถึงบ้านก็โผกอดสามี พร้อมกับเอ่ยคำขอโทษ
ขอโทษที่เข้าใจเขาผิดมาตลอด........

((((...มาจาก.fw.mail ที่อ่านแล้วอึ้ง...))))
................................................

( โชคดี และ ขอบคุณที่ฉันยังคงเป็นฉันเช่นทุกวันนี้

หากวันใด วันหนึ่งฉันเกิดเหตุการณ์เช่นนี้บ้าง
จะมีใครเคียงข้างกันตลอดไปไหม ? "				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟฉางน้อย
Lovings  ฉางน้อย เลิฟ 1 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟฉางน้อย
Lovings  ฉางน้อย เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟฉางน้อย
Lovings  ฉางน้อย เลิฟ 1 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงฉางน้อย