5 สิงหาคม 2545 12:59 น.
ชาวหาดวาดกวี
พรานคือ...
ผู้พรากและพรากจาก
เพื่อนผู้ยากบากบั่นวันคืนคอย
มองดินถวิลหล้าลอยเรือคลื่นคล้อย
โคลงเคลงค่อยลอยเลเร่ร่อนไป
พรานคือ...
เพื่อนเตือนใจให้หวนกลับ
ไม่อาจลับพับใจทนไม่ไหว
ต้องทนต่อรอคลื่นเคลงบรรเลงให้
ส่งเรือไปให้ถึงฝั่งยังที่มา
พรานทะเลเร่ไกลไฉนเล่า
ยามเปลี่ยวเปล่าเขาขื่นกลืนน้ำตา
ทะเลเงียบเปรียบรักร้างห่างกานดา
วาดบนฟ้านึกหน้าแก้วตาพี่
พรานทะเลเร่ร่อนนอนหนาว
ชินกลื่นคาวคบคลื่นชื่นชีวี
ระลอกริ้วพลิ้วกระหวัดมัจฉามี
ฝากชีพพลีเพื่อค่าคนผจญทะเล.
3 สิงหาคม 2545 09:39 น.
ชาวหาดวาดกวี
เมื่อนางไม่อยู่เหย้าเฝ้าเรือนน้อย
จึงลานสนพลอยหงอยเหงาอุรา
กวาดเก็บใบสนร่วงหล่นไร้ค่า
กอบคำกำมาประสานสนใบ
นั่งคิดประดิษฐ์จิตใจจดจ่อ
ขึ้นลายรูปก่อเกิดริ้วว่องไว
สานสนทนขัดมัดก้านขดไว้
คลี่ปลายลายใหม่คลี่ใจจากลาย
ขัดสนทนคิดประดิษฐ์ใจให้
ดั้นด้นค้นไปให้ใจคลี่คลาย
ขัดสนจนใจอย่างไรจะสบาย
วางใจในปลายห่วงหายคลายเลือน
18 กรกฎาคม 2545 23:11 น.
ชาวหาดวาดกวี
ขอความรักสักนิดให้ผืนทราย
ยามทอดกายบนหาดสะอาดขาว
ดวงตาอาจเอื้อมถึงดวงดาว
หนุ่มสาวไร้คู่ได้ดูต่างใจ
ขอความอบอุ่นละมุนจากลม
ให้ได้ชมไอดินสูดกลิ่นละไม
ลอยมาและอ้อยอิ่งทิ้งกลิ่นไว้
ให้หัวใจคนหอมไม่ตรอมเพราะรักลา...
15 กรกฎาคม 2545 00:11 น.
ชาวหาดวาดกวี
อีตู่ต้นเตี้ยต่ำใบสิดกปกบ่มิด
แฮงจริตชิดเชื้อชายกายสิฮ่อน
ธรรมดาดอกบอกบ่าวเป็นคำกลอน
ผู้สาวอ่อนบ่ฮู้ทันสิหวั่นบ่ฝืน
เห็นอ้ายซายอายเอียงบ่กล้าเว่า
เป็นแต่เฝ้าไผนั่นคึดฮอดหวามยามกลางคืน
นอนคึดฮอดตอดแต่เงาเฉาใบอีตู่ตื่น
สิขมขื่นเป็นอีตู่บ่ฮู้จักฮักบ่เป็น
ผักอีหยังล่ะบ่าวบ่คาวขม
ผักชะอมยังอมแจ่วไม่แคล้วเหม็น
อีตู่ต้อยติดกลิ่นถูกหมิ่นแสนลำเค็ญ
บ่าวบ่เห็นบ่ฮักแล่วเลยเมินใบ
...........................................
อธิบายศัพท์:
อีตู่........ใบแมงลัก
สิ.......นั้น อย่างนั้น
บ่.......ไม่
แฮง.....แรง
ฮ่อน.....ร้อน
บ่าว....ชาย ชายหนุ่ม
อ้ายซาย....พี่ชาย
เว่า.....พูด บอก (บางคนเขียน เว้า แต่สำเนียงจริงๆออกเสียงว่า เว่า)
คิดฮอด หรือ คึดฮอด.......คิดถึง
เป็นแต่.....ได้แต่
ไผ....ใคร
อีหยัง.....อะไร
แจ่ว......น้ำพริก
แล่ว....แล้ว
ฮัก.....รัก
13 กรกฎาคม 2545 13:16 น.
ชาวหาดวาดกวี
สิ้นลมแล้วหรือท้องฟ้ายามเช้า
รอให้เจ้าหายใจให้เช้าใหม่สักริน
รวยรดจรดฝั่งรอบขอบแผ่นดิน
ให้ร้อนสิ้นพ้นโศกโลกสบาย
ต่อลมหายใจให้แผ่นฟ้าและผืนดิน
อย่าเพิ่งสิ้นสุดรักผลักไสหาย
อย่าเพิ่งสิ้นน้ำใจสละกาย
ให้ลมหายห่างเหไม่เทไหล
รอลมหายใจจากฟ้ายามเช้า
กระต่ายเก่าเฝ้าบ้านนานไป
ไม่ทักทายสบายดีมีกินหรือไม่
ฉันถามไถ่ตามประสาชนคนเรือนเคียง
ฉันรอลมจากฟ้าพัดยอดต้น
เมเปิลสนบ่นตอบไม่มีเสียง
แต่ยอดอ่อนต้นเล็กระทวยเอียง
น้ำไม่เลี้ยงลมไม่ไล้อ่อนใจชม
สิ้นลมแล้วหรือฤดูร้อนอันอ่อนหวาน
สนสะท้านยังสู้ใบไม่ระทม
แดดส่องมองบ่ายคลายอารมณ์
จึงต่อลมไม่ให้หยุดฉุดกวี.
หน้าส่วนตัว
964
